คุณภรรยาเทพนักรบของผม นิยาย บท 10

ฉินเป่ยบอกลาพ่อกับแม่ก่อนจะออกจากบ้าน

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เขาก็มาถึงหน้าห้องของอวี่เจียวหรง

อันหนิงยืนอยู่หน้าประตู เขาเห็นสีหน้าของอันหนิงไม่ค่อยสู้ดีก็รู้สึกกังวลขึ้นมา ก่อนจะรีบถาม “หรงเอ่อร์เป็นอะไรไป?”

เมื่อได้ยินฉินเป่ยเรียกเธออย่างสนิทสนม เธอก็รู้สึกเกลียดเขาแทบตาย

แต่เมื่อนึกถึงคำสั่งที่อวี่เจียวหรงบอกกับเธอ เธอก็ไม่กล้าเสียมารยาทต่อฉินเป่ย จึงรีบลุกขึ้นยืนต้อนรับเขา “วันนี้ก่อนที่คุณหนูของเราจะออกจากโรงพยาบาลได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง จากนั้นก็อารมณ์ไม่ดีเลยค่ะ”

“ฉันจะพูดยังไงก็ไม่ได้ผลเลย คุณเข้าไปดูคุณหนูของเราเถอะค่ะ ตอนนี้ในใจเธอมีแต่คุณ คุณอย่าทำให้เธอผิดหวังแล้วก็อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะคะ”

“ถือว่าฉันขอร้องล่ะค่ะ!”

อันหนิงร้องไห้ ถึงเธอจะเป็นแค่ผู้ใต้บังคับบัญชาของอวี่เจียวหรง แต่อวี่เจียวหรงก็ปฏิบัติต่อเธอราวกับพี่น้องแท้ ๆ

“ได้ ให้ผมจัดการ คุณไปพักเถอะ”

หลังจากให้อันหนิงกลับออกไป ฉินเป่ยก็เคาะประตูห้องของอวี่เจียวหรง ตรีลมปราณสัตตะชีพจรของอวี่เจียวหรงแย่ลง และวัตถุดิบยาอีกหลายตัวก็ยังหามาไม่ได้

อีกทั้งกระบวนการรักษาทั้งหมดก็กินเวลายาวนาน เดิมที่เขาตั้งใจจะอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ค่อยมารักษาอวี่เจียวหรง

แต่หลังจากเห็นอาการของอวี่เจียวหรงแล้ว เขาก็ตัดสินใจรักษาเริ่มอาการบาดเจ็บของเธอก่อนทันที

สีหน้าของเธอแย่มาก ขาวซีดราวสำลี

“ฉินเป่ย คุณมาแล้ว นั่งลงก่อนสิคะ”

หลังจากเห็นฉินเป่ยเข้ามา อวี่เจียงหรงก็เปลี่ยนท่าทีทันที สีหน้าที่กลัดกลุ้มก็มลายหายในพริบตา เป็นความอ่อนโยนที่ยังคงไว้ซึ่งความเด็ดขาด เธอปัดเตียงเล็กน้อย ก่อนจะทำท่าให้ฉินเป่ยมานั่งตรงนี้

ฉินเป่ยไม่กล้ารอช้า เขารีบเดินไปนั่งลงข้างอวี่เจียวหรง ก่อนจะจับมือของเธอมาวางลงบนหัวเข่าของเขา แล้วเริ่มจับชีพจรของเธอ

จากนั้นฉินเป่ยก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ทั้งปวดใจและโมโห “หรงเออร์ ผมกำชับคุณแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าให้ทำใจให้สงบ ห้ามโกรธห้ามฉุนเฉียวยังไงครับ”

“ทำไมคุณถึงไม่ฟังผมบ้างเลยนะ ตอนนี้ลมปราณของคุณไม่เสถียรเลย มันกระทบไปถึงจตุลมปราณอัฐชีพจรของคุณแล้วนะครับ!”

“รีบนอนลงเถอะ ผมจะฝังเข็มให้คุณ พรุ่งนี้ผมจะต้องสร้างตรีลมปราณสัตตะชีพจรให้คุณ”

ฉินเป่ยพูดพร้อมกับกดร่างกายของอวี่เจียวหรงเบา ๆ เพื่อให้เธอนอนลง แต่เธอกลับนอนทับตัวลงในอ้อมกอดของเขา

“คุณเรียกฉันว่าหรงเออร์เหรอคะ? ฉันชอบจังเลยค่ะ เรียกอีกครั้งเถอะนะคะ!”

“เรียกอีกครั้งกับผีบ้านผีเรือนน่ะสิครับ! รีบนอนลงเดี๋ยวนี้เลย!”

ฉินเป่ยทำเสียงเข้มงวด แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่าอวี่เจียวหรงจะลุกจากอ้อมอกไปนั่งคร่อมเขาแทนก่อนจะดันเสื้อผ้าบนตัวของตัวเองลง จากนั้นก็แนบร่างกายของเธอเข้ากับอ้อมกอดของเขา

“ฉินเป่ย ฉันจะกลับกรมการทหารแล้ว เป็นเรื่องด่วน แต่คุณมั่นใจได้เลยนะคะว่าฉันจะกลับมา ตอนนี้ฉันเหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง เรามาทำเรื่องที่ควรทำกันเถอะนะคะ”

อวี่เจียวหรงลุกขึ้นก่อนจะกดฉินเป่ยลงกับเตียง รูปร่างที่เว้าโค้งงดงามราวรูปปั้นหยกเปิดเผยอยู่ต่อหน้าของฉินเป่ยทำให้เขารู้สึกกระสับกระส่าย

“หรงเออร์จะกลับกรมการทหารเหรอครับ? ร่างกายเป็นแบบนี้ยังจะกลับไปอีก คุณจะไม่รักษาชีวิตแล้วรึไง”

“ตอนนี้คุณเป็นคนไข้ของผม ผมไม่อนุญาตให้คุณออกห่างจากสายตาผม”

“นอนลง! ตอนนี้ผมจะฝังเข็มให้ลมปราณในร่างกายของคุณเสถียรก่อน พรุ่งนี้ผมจะเตรียมวัตถุดิบยาทั้งหมดให้เร็วที่สุด อาการบาดเจ็บภายในของคุณจะชักช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะครับ”

ทำไมฉินเป่ยจะไม่อยากลิ้มรสช่วงเวลาหอมหวานดั่งใบไม้ผลิ แต่เขาทำไม่ได้ เขารีบดึงชุดนอนมาปิดร่างกายของอวี่เจียวหรงแล้วเตรียมฝังเข็มให้เธอ

แต่อวี่เจียวหรงกลับพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงหวานซึ้ง “ฉินเป่ย ขอบคุณนะ ร่างกายของฉันฉันรู้ดี รอฉันกลับมาแล้วค่อยรักษาเถอะค่ะ คุณฝังเข็มให้ฉันตอนนี้เถอะค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ยอมให้ฉันไปนอนตายในกรมการทหารแน่”

อวี่เจียวหรงพูดอย่างมั่นใจ ฉินเป่ยเองไม่ได้คะยั้นคะยอต่อ จึงเริ่มฝังเข็มให้เธอเพื่อทำให้ลมปราณในร่างของเธอเสถียร

เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง การฝังเข็มก็สิ้นสุด

อวี่เจียวหรงลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะจับหน้าของฉินเป่ย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “รอฉันกลับมานะคะ”

เพราะแม่ให้เวลากับเธอไม่นาน ทันทีที่แม่รู้เรื่องของเธอกับฉินเป่ย ฉินเป่ยก็จะเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตทันที!

เธอไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด

อันหนิงจะไม่เตือนอวี่เจียวหรงอีก เพราะเธอรู้ความสำคัญของฉินเป่ยที่มีต่ออวี่เจียวหรงดี

ความหวังเดียวของเธอตนนี้ก็คือฉินเป่ยจะไม่ทำให้อวี่เจียวหรงผิดหวัง

……

ภายในห้องผู้ป่วย

ฉินเป่ยมองดูรถของอวี่เจียวหรงที่หายไปกับขบวนรถ ในใจทั้งรู้สึกอาลัยอาวรณ์ทั้งรู้สึกกังวล

เขาอยากจะโทรหาเพื่อนผู้เป็นผู้บัญชาการทหารสามเหล่าทัพที่ทำงานอยู่ในกรมการทหารเพื่อถามสถานการณ์จริง ๆ และก็ตรวจสอบตำแหน่งของอวี่เจียวหรงในกรมการทหารไปด้วยเลย

แต่เขาก็คิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม

“ช่างเถอะ หรงเอ่อร์มีเราค่อยฝังเข็มให้ ขอแค่ไม่ได้ไปออกสนามรับไม่ต่อสู้กับใคร ภายในสามเดือนก็ไม่มีความเสี่ยงแล้ว”

“ในเมื่อเธอเป็นทหาร เราก็ควรเคารพเธอสินะ”

ฉินเป่ยพูดในใจ จากนั้นก็ออกไป ระหว่างทางเขาก็โทรศัพท์หาคนคนหนึ่ง

ทันทีที่เสียงโทรดังขึ้นก็มีคนรับสาย น้ำเสียงแสดงความเคารพก็ดังเขามาในหูของฉินเป่ย

“ลูกพี่ ในที่สุดท่านก็โทรหาผมแล้วนะครับ ผมรอสายของท่านมาตลอด ลูกพี่ อยากให้ผมทำอะไรบอกผมมาได้เลยครับ”

“หาวัตถุดิบยาทั้งหมดที่ผมต้องการภายในหนึ่งวัน ถ้าทำเรื่องนี้เสร็จ ผมจะคิดเรื่องสอนการฝังเข็มกระบวนนั้นให้คุณ”

คนในสายเป็นนักโทษของคุกซิวหลัว เคยได้รับขนานนามว่าเป็นผู้มีอำนาจในหมู่แพทย์เซียน วัตถุดิบยาที่เขาต้องการทั้งหมดมีแค่เขาเท่านั้นที่จะหาได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว