คุณภรรยาเทพนักรบของผม นิยาย บท 11

หลังจากโทรศัพท์เสร็จ ฉินเป่ยก็ส่งใบรายชื่อวัตถุดิบยาที่เขาต้องการทั้งหมดไป จากนั้นก็กลับบ้านทันที

เขาตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปรีโนเวทร้านเสียหน่อย เขาอยากให้แม่รู้ว่าเขามีการงานเป็นหลักแหล่งให้เร็วที่สุด แบบนี้ต่อไปแม่จะได้ไม่ต้องเป็นกังวลมาก

เวลานี้ ณ บ้านตระกูลโจว

โจวเทียนเป่ยผู้นำตระกูลโจวโมโหโกรธาด่าทอเขาเป็นคนไร้ความสามารถทันทีที่เป็นแขนทั้งข้างของอากุ่ยใช้การไม่ได้

“อากุ่ย ตระกูลโจวของเราเลี้ยงดูแกมานานหลายปีขนาดนี้ ปกติแกกับพวกของแกไม่เคยกลัวอะไรใคร ครั้งนี้ฉันให้แกไปออกหน้าเอง แต่กลับถูกไอ้เด็กธรรมดานั่นจัดการ”

“แค่นั้นก็พอแล้ว แกยังปล่อยให้มันทำลายแขนแกไปข้างอีก”

“แกบอกฉันสิว่าแกมันไร้ความสามารถแค่ไหน!”

ความสามารถของอากุ่ย โจวเทียนเป่ยรู้ดี

ถึงความสามารถของเขาจะไม่ถึงกลับไม่ต้องเกรงกลัวใครในหยางตู แต่เขาก็มีฝีมือไม่ร้อย แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่านอกจากจะไม่ได้แขนขาของฉินเป่ยกลับมา ตัวเขายังโดนทำลายแขนไปหนึ่งข้าง

อากุ่ยนอนอยู่บนเปลหาม เขาถูกเพื่อนในทีมแบกกลับมา

สีหน้าของเขาขาวซีด หน้าตาเจ็บปวดสุดชีวิต

“ท่านผู้นำ ครั้งนี้ผมไม่สำเร็จภารกิจเป็นความผิดของผมเอง ผมยอมให้ท่านลงโทษครับ”

“แต่ว่าท่านผู้นำ เจ้าเด็กนั่นร้ายกาจมาก เขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ผมสัมผัสถึงกระแสลมปราณจอมยุทธ์ของเขาเลย”

“แต่หมัดนั่นของเขาอย่างนั้นก็ต้องเป็นการบำเพ็ญครึ่งหนึ่งของปรมาจารย์ อีกทั้ง ผมสงสัยว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ครับ”

“สรุปแล้ว ท่านผู้นำต้องระวังฉินเป่ยไว้นะครับ ไอ้เจ้าเด็กนั่นมันร้ายกาจจริง ๆ ”

อากุ่ยกลัวจนหลอน ตอนนี้ระดับของจอมยุทธ์ถูกแบ่งออกเป็น ทัฬหะนอก ทัฬหะใน นักพรต ยอดนักพรต ปรมาจารย์ระดับชี่ ยอดปรมาจารย์ และราชาจอมยุทธ์…..

ตอนนี้คนที่เป็นปรมาจารย์ในเมืองหยางตูมีไม่เกินห้าคน คนที่เป็นยอดปรมาจารย์มีแค่สามคน ทุกคนล้วนมาจากตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ และเป็นจวนเจ้าเมืองกับตำหนักเล็กที่เก้าแห่งตำหนักเทียนอ๋อง

ปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งสามารถเลี้ยงดูตระกูลเศรษฐีได้ทั้งตระกูล

คนที่บำเพ็ญสูงสุดในตระกูลโจวไม่ใช่เขา แต่เป็นโจวเทียนหนานผู้เป็นอารอง ที่ระดับพลังอยู่ครึ่งหนึ่งของระดับปรมาจารย์

อากุ่ยตั้งใจเตือนโจวเทียนเป่ย แต่โจวเทียนเป่ยกลับไม่เชื่อคำพูดของเขา

“อากุ่ย นี่แกเห็นฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?”

“ไอ้เจ้าเด็กนั่นเป็นปรมาจารย์? ก่อนแกจะพูดคำนี้ออกมาช่วยใช้สมองหน่อยได้ไหม ในเมืองหยางตูมีคนเป็นปรมาจารย์กี่คน? คนไหนบ้างที่โจวเทียนเป่ยคนนี้ไม่รู้จัก?”

“คนไหนบ้างที่ไม่ได้อายุหกสิบเจ็ดสิบ?”

“ไอ้ฉินเป่ยมันเพิ่งอายุเท่าไร? แกบอกฉันว่ามันเป็นปรมาจารย์?”

“เศษสวะ พวกแกมันเศษสวะ”

“ไสหัวไป ไสหัวออกไปให้หมด ตระกูลโจวจะไม่เลี้ยงดูไอ้พวกสวะ!”

โจวเทียนเป่ยออกคำสั่งยุบทีมบอดี้การ์ดตระกูลโจวในทันที แต่ว่าตอนนี้เองที่โจวเทียนหนานน้องชายของเขาเดินออกมาจากห้องด้านหลัง

“พี่ใหญ่ พี่ไม่ต้องโมโหหรอก ผมเข้าใจเรื่องราวแล้ว ให้ผมจัดการเถอะ!”

“ความสามารถของอากุ่ยผมรู้ดี ผมเชื่อคำพูดของเขา เจ้าเด็กฉินเป่ยนั่นร้ายกาจมาก แล้วเขาเป็นปรมาจารย์หรือไม่ เราจะได้รู้กันเร็ว ๆ นี้”

“เมื่อกี้ผมเพิ่งได้รับข้อความมาว่า หงส์ปัณฑูรเทพีแห่งสงครามกลับไปถึงหน่วยผู้บัญชาการแล้ว อีกห้าวันเธอจะมาเปิดตัวที่เมืองหยางตู แล้วก็ประกาศเรื่องสำคัญมากเรื่องหนึ่ง”

“ข่าวนี้จะถูกแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งเมืองหยางตูใกล้จะได้รู้กันหมด”

“ตอนนี้เราได้ข่าวนี้มาแล้ว ก็จะต้องเตรียมการทั้งหมดให้พร้อม ผมคิดว่าเรื่องที่หงส์ปัณฑูรเทพีแห่งสงครามจะประกาศน่าจะเกี่ยวกับอุตสาหกรรมยา”

“นี่เป็นสายที่ตระกูลโจวของเราแข็งแกร่ง เราจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้ให้ได้ ขอแค่เราเหยียบไปถึงขั้นหงส์ปัณฑูรเทพีแห่งสงคราม อย่าว่าแต่ฉินเป่ยเป็นปรมาจารย์เลย ต่อให้เป็นยอดปรมาจารย์ก็เป็นแค่มดในสายตาหงส์ปัณฑูรเทพีแห่งสงคราม!”

“พี่ใหญ่ ผมหวังว่าพี่จะทำเพื่อตระกูลโจวเราเป็นสำคัญ”

“นอกจากนั้น แพทย์เซียนที่มาจากแดนมังกรจะมาถึงหยางตูในอีกสองชั่วโมง ในฐานะผู้นำตระกูลโจว ผมหวังว่าพี่จะไปรอต้อนรับเขาที่สนามบินด้วยตัวเอง”

“มีแพทย์เซียนอยู่ขาสองข้างของเสี่ยวห้าวต้องรักษาหายแน่ เขาจะต้องกลับมายืนได้อีกครั้ง”

“ส่วนเรื่องฉินเป่ย ผมจะให้เขาสนุกอีกสักสองสามวัน แล้วผมจะไปชำระแค้นมันเอง”

คำพูดของโจวเทียนหนานทำให้ความโมโหของโจวเทียนเป่ยมลายหายไปสิ้น เขาพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า “น้องรอง ข้อความของนายถูกต้องใช่ไหม?”

“ถูกต้องแน่นอน นี่เป็นข่าวที่ผมได้มาจากกรมการทหารเมื่อกี้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน