ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 140

“พ่อฉันอยู่ข้างล่างเหรอ?”

เขาลงจากเตียงดึงเสื้อขึ้นสวมบนไหล่ “ฉันจะไปล้างหน้า เธอควรจะจัดการตัวเองแล้วลุกขึ้นเหมือนกัน บอกคนรับใช้ด้วยล่ะว่าอยากกินอะไรเป็นมื้อเช้า”

เขาทำตัวตามปกติราวกับนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ระหว่างพวกเขา

ขณะมองแผ่นหลังกว้างของเขาลูน่าก็กัดริมฝีปาก “โจชัว”

เขาหยุดนิ่ง

“อยากพูดอะไร?”

เขาเปิดปากพูด แต่ไม่ได้หันมามอง น้ำเสียงของเขาเย็นชาและห่างเหิน “เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว อย่าบอกนะว่า...”

ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยาะ “อยากให้ฉันรับผิดชอบหรือไง? เธอเมามาหาฉัน หรือว่านี่เป็นภารกิจใหม่ที่มัลคอล์ม ควินน์มอบหมายให้เธอล่ะ?”

เมื่อพูดอย่างนั้นก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไร เขาก็เปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินเข้าไป

ขณะที่ลูน่านั่งอยู่บนเตียง ลูน่าก็มองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท เมื่อฟังเสียงน้ำที่ไหลดังมาจากด้านในนั้น หัวใจของเธอก็จมดิ่งลงไปในห้วงเหวลึกในอกเธอ

ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้เธอนึกถึงแต่ละค่ำที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

เขาทำตัวแบบนี้กับเธอเสมอมา

นอกจากจะไม่ฟังเธอ เขายังไม่ใส่ใจความรู้สึกหรือความคิดเห็นของเธอเลย

ตอนแรกเธอคิดว่าเขาแค่ยังไม่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตคู่ เขายังชินกับชีวิตที่ทุกอย่างหมุนรอบตัวเองคนเดียว

แต่หลังจากนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าไม่ใช่เพราะเขาชินกับการที่ทุกอย่างหมุนรอบตัวเอง เขาแค่ไม่ได้ใส่ใจเธอเลย

เธอหลับตาลงด้วยหัวใจที่เจ็บไปหมดราวกับมีมีดคอยเฉือนหัวใจเธอเป็นชิ้น ๆ

หลังจากที่จัดการตัวเองเรียบร้อย เธอก็หยิบมือถือออกมา

เธอมีข้อความสองข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

ข้อความหนึ่งมาจากมัลคอล์ม ‘ผมต้องกลับ เที่ยวบินตอนเช้า มีอะไรก็ติดต่อผมนะ’

ส่วนอีกข้อความหนึ่งมาจากไนเจลเป็นประโยคง่าย ๆ อย่าง ‘อรุณสวัสดิ์ครับ’

หัวใจของลูน่าเจ็บปวด

ไนเจลไม่ใช่เด็กช่างพูดนัก

แต่เธอไม่ใช่แค่ไม่ออกไป แต่ท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทั้งยังรอเขาออกมาจากห้องน้ำด้วย

“ฉันไม่ไปค่ะ”

ลูน่ายิ้มแล้วมองโจชัว “คุณลินช์ ฉันคิดอยู่สักพักแล้วก็ตัดสินใจแล้วค่ะ”

เขาขมวดคิ้ว พับแขนเสื้อเชิ้ตแล้วถามอย่างไม่สนใจ “ตัดสินใจเรื่องอะไร?”

“ฉันอยากให้คุณรับผิดชอบ”

มือของเขาที่กำลังพับแขนเสื้อหยุดลงในทันที

เขาขมวดคิ้ว สายตาเย็นชาของเขากวาดมองบนใบหน้าของเธอ “เอาจริงเหรอ? เธอเนี่ยนะอยากให้ฉันรับผิดชอบ?”

“ทำไมล่ะคะ?”

ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม “เมื่อคืนฉันเข้าหาคุณเพราะเมา แต่คุณเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ ใช่ไหมคะ แล้ว...”

เธอยิ้มยั่วแล้วเดินเข้าไปหาเขา ก่อนจะยืนเขย่งเท้าแล้วหรี่ดวงตาที่ชวนให้คนมองลุ่มหลงลง “ในเมื่อเราเองก็ต้องการกันและกัน แล้วทำไมเราไม่ให้มันเป็นความสัมพันธ์แบบระยะยาวไปเลยล่ะคะ?”

เธอยื่นมือออกไปและโอบรอบคอของเขาก่อนจะจูบลงที่สันกรามของเขาอย่างกล้าหาญ “คุณคิดว่าคำแนะนำของฉันไม่น่าสนใจหรอคะ คุณลินช์?”