ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 202

โจชัวสามารถมองเห็นความเกลียดชังในดวงตาของลูน่าได้ในตอนที่เธอพูดถึงออร่า

น่าแปลกทั้งที่เธอไม่เคยเจอกับออร่าเลย พวกเขาเจอกันแค่ตอนที่ลูน่าเป็นคนรับใช้ที่บลูเบย์วิลล่าเท่านั้น

เป็นเพราะเนลลี่เหรอ?

ลูน่าไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเนลลี่ด้วยเหมือนกัน พวกเขาเป็นแค่คนรับใช้และเจ้านาย เขาไม่เชื่อว่าคนช่างคิดแบบลูน่าจะเกลียดออร่ามากแค่เพราะเนลลี่

“ฉันเป็นคนเสนอข้อตกลงนี้ตอนนี้ค่ะ คุณลินช์ไม่ใช่คุณ” ลูน่าเบือนหน้าไปทางอื่น เธอไม่อยากสบสายตาที่จ้องเขม็งของเขา “สิ่งที่คุณต้องตอบคือคุณตกลงหรือไม่ตกลงค่ะ”

โจชัวมองใบหน้าที่เกือบจะไร้ที่ติของลูน่า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้าเบา ๆ

ลูน่าหัวเราะเล็กน้อย เธอเดินผ่านโจชัวและออกไป “ขอบคุณค่ะ คุณลินช์ ฉันจะไปกินมื้อเที่ยงกับคุณแน่นอน แล้วฉันก็จะทำตามคำขอของคุณตลอดทั้งสัปดาห์เลยค่ะ”

“เธอควรจำคำที่พูดเอาไว้ให้ได้จะดีกว่า” โจชัวกล่าวยืนยันอย่างเย็นชาและเดินออกไป

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ หายไปตามทางเดิน ลูน่าก็สูดลมหายใจเข้าลึกและหลับตาลง

ในกระเป๋าของเธอมีเครื่องอัดเสียงที่เพิ่งซื้อมาใหม่และกล้องรูเข็ม

ถ้านาตาชาไม่เชื่อว่าออร่าจะทำแบบนั้นกับเนลลี่ เธอก็จะทำให้ออร่ายอมรับกับปากตัวเอง!

…

“พ่อครับ”

โจชัวมีสายตาที่รุนแรงขึ้น เขานั่งลงตรงหน้าเอเดรียนและรินกาแฟให้ตัวเองอย่างงดงามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ไม่ได้เหรอครับ?” เขาพูดอย่างเรียบเฉย

“ไม่ได้น่ะสิ!”

เอเดรียนมองโจชัว “อย่าลืมสิว่าแกมีคู่หมั้นคือหนูเฮลีย์จากตระกูลวอลเตอร์ตั้งแต่เด็ก! ตอนนั้นที่แกแต่งงานกับลูน่า กิบสัน ฉันไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่ ไม่กี่วันก่อนตอนแกบอกว่าจะรอแม่ของเนลลี่กลับมา ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน แต่ตอนนี้...!”

เอเดรียนซึ่งมีผมขาวหลายจุดยกมือขึ้นทุบโต๊ะอย่างไร้ความปรานี “ตอนนี้ แกพาลูน่าอีกคนมา! แกกำลังพยายามทำอะไรกันแน่? เฮลีย์รอแกมาหลายปีแล้วแกรู้หรือเปล่า? ลูน่า กิบสันยังไม่กลับมาและแกก็ไม่ได้แต่งงานกับออร่า แต่แกก็ยังไม่นึกถึงเธออีกเหรอ? ลูน่ามีดีอะไร?”

โจชัวเงยหน้าขึ้นอย่างสงบขณะมองดูเอเดรียน “พ่อครับ นั่นไม่ใช่สิ่งที่พ่อพูดตอนที่ให้ผมจ้างเธอเมื่อสองสามวันก่อนนะ ไหนว่าเธออ่อนโยน ใจดีและมีทักษะมากมาย ถ้าผมไม่จ้างเธอก็จะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับผมยังไงครับ คุณพ่อยังคิดว่าผมจะหาผู้หญิงที่เข้าใจเนลลี่ขนาดนี้ได้จากที่ไหนอีก?” โจชัวพูดขณะที่เขาเคาะโต๊ะเบา ๆ

เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “พ่อลืมสิ่งที่พูดหลังจากผ่านไปไม่กี่วันได้ยังไง?”