ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 226

นาตาชามองลูน่าอย่างมึนงง

หลังจากนั้นเธอก็เช็ดน้ำตาและพยักหน้า “ค่ะ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน...”

คนเป็นแม่ควรจะรู้จักและเชื่อใจลูกสาวของตัวเองที่สุด แต่...

เมื่อเห็นว่านาตาชาร้องไห้สะอึกสะอื้นขนาดไหน แม้ว่าลูน่าจะโกรธ แต่เธอก็ทำได้แค่ถอนหายใจ

เธอส่งทิชชู่ให้นาตาชา “เช็ดน้ำตาเถอะค่ะ”

ด้านใน แม่กับลูกกำลังสารภาพความรู้สึกซาบซึ้งจากหัวใจกันอยู่ ส่วนข้างนอกแซคกับยูริต่างก็มองหน้ากัน

“ฉันง่วงนิดหน่อย” ยูริหาว แซคกลอกตาใส่เขา เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เห็นใครบางคนปรากฏตัวขึ้นที่บันไดเสียก่อน

เขาขมวดคิ้วอย่างตื่นตัว “นั่นใคร?”

หลังจากนั้น ผู้หญิงในเสื้อโค้ตตัวสีดำยาวและสวมแว่นกรอบสีดำก็เดินขึ้นมา เธอซ่อนตัวในความมืดจึงทำให้ไม่มีใครเห็นหน้าเธอได้ชัดเจน

“สวัสดี” เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินเข้ามา เธอยื่นมือถือในมือซึ่งปิดสนิทไปมา “ฉันมาหาคนรู้จักที่นี่น่ะค่ะ แต่มือถือแบตหมด ขอยืมมือถือหน่อยได้ไหมคะ จะโทรหาเขาหน่อย”

แซคขมวดคิ้วและมองเธอ เขาไม่พูดอะไร

ในขณะที่ยูริส่งมือถือให้เธออย่างมีน้ำใจ “รีบโทรนะครับ อย่าอยู่ที่นี่นาน”

“ขอบคุณค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นรับมือถือจากยูริมาและลงมาชั้นล่าง เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าแซคกับยูริเห็นเธอแต่ไม่ได้ยินเสียงเธอ เธอก็หยุดเดิน

เธอรีบหาชื่อ [ลูกพี่นีล] ในรายชื่อและกดโทรออก

ตอนนั้นนีลยังอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บลูเบย์วิลล่าและกำลังวาดรูประบายสีกับเนลลี่อยู่

ในตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็มองหน้าจอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทำไมยูริถึงโทรหาเขาตอนนี้ มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณแม่งั้นเหรอ?

เขาขมวดคิ้วแล้วรับสาย

“นีลจ๊ะ” เสียงผู้หญิงปลายสายร้องไห้ดังออกมา “นี่คุณยายหนูนะ นาตาชา คุณแม่หนูบอกฉันทุกอย่างแล้ว มือถือของเธอแบตหมด ฉันเลยใช้มือถือบอดีการ์ดโทรมาจ้ะ หนูมาได้ไหม อย่าบอกโจชัวนะ ยายอยากเจอหนู”

นีลกำมือถือไว้และลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“ครับ รอผมหน่อย”

จากนั้นนีลก็วางสาย เขามองเนลลี่ที่ยังคงง่วนอยู่กับการวาดภาพระบายสี

“ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ เธออยู่บ้านนะ” จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบเสื้อคลุมกันหนาวแล้วเดินออกไป

ตอนที่เขาอยู่ตรงทางเข้า เขาก็บังเอิญเจอกับโจชัวที่เพิ่งกลับมาพอดี

เมื่อเห็นการแต่งตัวของนีล โจชัวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดึกแล้วนะ จะไปไหน?”

“คุณแม่ทูนหัวอยากเจอผมครับ” นีลโกหกโดยไม่หวั่นเกรง เขารีบเดินผ่านโจชัวไปเรียกรถจากฝั่งตรงข้ามของถนน

ขณะยืนอยู่ตรงทางเข้าหลัก โจชัวมองนีลเดินจากไปด้วยดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อย

…

เมื่อแท็กซี่มาถึงอพาร์ตเมนต์ที่ลูน่าเช่าไว้ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

หลังจากลงรถมานีลก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ราวกับกำลังตัดสินใจครั้งใหญ่ แล้วเดินขึ้นบันไดไป

ชั้นที่หนึ่ง ชั้นที่สอง ชั้นที่สาม...

“ฆ่าฉันเธอก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ” เสียงของนีลเยือกเย็น “เธอแค่อยากให้แม่เป็นห่วงฉัน ร้องไห้ แล้วก็อยากเห็นแม่เสียสติแล้วฆ่าฉันต่อหน้าแม่ แต่แย่หน่อยนะ แม่ของฉันโดนแซคกับยูริขังเอาไว้แล้วล่ะ เธอไม่มีทางได้เห็นสิ่งที่อยากเห็นหรอก”

ออร่ากัดฟันแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำ “แกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยากเห็นยัยลูน่า กิบสันเสียสติ? ฉันฆ่าแกด้วยการแทงแค่ครั้งเดียวยังได้เลย!”

เมื่อเห็นแซคและยูริเดินเข้ามาใกล้ ออร่าจึงทำได้แค่ดึงนีลถอยเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

ปัง!

เธอปิดประตู

แสงไฟในห้องสว่างขึ้น นีลมองไปรอบ ๆ “เธอเพิ่งเช่าห้องนี้ตอนบ่ายล่ะสิ ฝุ่นเยอะมากนะ ห้องนี้ไม่พอให้เราสองคนอยู่หรอกนะ เธอไม่น่าพาฉันมาที่นี่เลย ตอนนี้นอกจากเธอจะหนีไปไหนไม่ได้ เธอยังอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ด้วย”

ใบหน้าของนีลมีแต่ความยั่วยุ “เป็นการตัดสินใจที่ไม่ฉลาดเลย”

“หุบปาก!” ออร่าเตะเขาจนเขาฟุบลงไปอยู่บนพื้น “ไร้สาระทั้งเพ! ถ้าแกพูดมากอีกฉันจะเอามีดแทงแก!”

ออร่าเสียใจกับการตัดสินใจของเธอ! เธอไม่น่าโทรหานีลเลย เธอน่าจะพาตัวเนลลี่มาแทน!

นีลฉลาดและพูดมากเกินไป!

เธอใช้แรงค่อนข้างเยอะในการเตะนีลจนล้มลงกับพื้น ดังนั้นนีลจึงเจ็บจนหน้าบูดเบี้ยว

เขาฝืนยืนขึ้นหันไปยิ้มเยาะเย้ยออร่า

ออร่าขุ่นเคืองจากสีหน้าของเขา

เธอกัดริมฝีปากและพุ่งเข้าไปทันที

เพียะ! เพียะ! เพียะ!