ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 225

“ฉันแค่ลองเดาดูค่ะ”

เธอพิงเบาะที่นั่งมองทิวทัศน์ท้องฟ้ายามค่ำคืนผ่านหน้าต่าง

ท่าทางต่อต้านของบอนนี่ปรากฏเข้ามาในความคิดของเธออย่างอธิบายไม่ได้

“พี่เขารักฉัน! เขารักฉันที่สุดในชีวิต! ถ้าเขาไม่ได้รักฉันแล้วเขาจะยอมเสียสละทุกอย่างให้ฉันทำไม?”

ลูน่ายิ้มเยาะ

เป็นอย่างที่คิด ความสัมพันธ์เป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ที่สุดแล้ว

ในตอนนี้บอนนี่ไม่ต่างจากลูน่า กิบสันในตอนนั้นเลย เธอโง่จนทำให้หัวใจของตัวเองสลาย

ไม่นานรถตู้ก็มาถึงที่หมาย

แซคและยูริขึ้นชั้นบนมาเป็นเพื่อนลูน่า เมื่อมาถึงชั้นบน ลูน่าก็เปิดประตูห้องอพาร์ตเมนต์ที่เธอเช่าไว้

ข้างในไม่ได้เปิดไฟ ภายใต้แสงจันทร์เธอเห็นร่างผอมบางอ่อนแรงนั่งอยู่บนโซฟา

ลูน่าขมวดคิ้วและเปิดไฟ

นาตาชานอนขดตัวอยู่บนโซฟาและกำลังหลับสนิท

เมื่อไฟเปิดขึ้น เธอก็ขมวดคิ้วและตื่นจากฝัน

เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็มองลูน่าแล้วยิ้มห่างเหิน “คุณลูน่า ในที่สุดคุณก็มา คุณบอกว่าวันนี้ไปเจอออร่ามาใช่ไหม?”

“ค่ะ”

ลูน่าสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่านาตาชาอยู่ในห้องนี้คนเดียว เธอก็ปิดประตู

เธอนั่งลงตรงข้ามนาตาชา “ฉันอยากจะเล่นเทปบันทึกเสียงให้คุณฟัง”

ลูน่าหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบและกดเครื่องอัดเสียงทันทีก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ

เสียงคุ้มคลั่งของออร่าดังออกมาจากเครื่องอัดเสียง

หลังจากนั้นไม่นาน ในตอนที่เครื่องบันทึกเสียงจบลง นาตาชาก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาอาบสองแก้ม เธอมองดูลูน่า “ฉันเข้าใจลูน่าผิดไปเหรอ? ลูกสาวคนโตของฉัน...เธอจะยกโทษให้ฉันไหมนะ”

เมื่อเห็นสภาพแม่ของเธอในตอนนี้ ลูน่าก็รู้สึกราวกับมีมือใหญ่บีบเค้นหัวใจของเธอจนปวดร้าว

ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นแม่แท้ ๆ ของเธอ เธอเป็นคนที่อยู่ในชีวิตเธอมามากกว่า 20 ปี เธอคิดว่าแม่จะรู้จักเธอดีที่สุด แต่ก็ยังโดนออร่าหลอกมาจนถึงนาทีนี้

ถ้าลูน่าไม่ได้ไปหาออร่าเองแล้วอัดบทสนทนานี้ออกมา นาตาชาก็คงไม่เคยเสียใจที่เธอเข้าใจลูน่าผิดไป

เมื่อคิดอย่างนั้นลูน่าก็หลับตาและยิ้มอย่างขมขื่น

“ฉันคิดว่าเธอจะให้อภัยคุณค่ะ”

นาตาชาเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ

“แต่ เธอจะไม่มีทางเคารพคุณเป็นแม่อีก เพราะว่ามันไม่คุ้มเลย”