ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 229

ลูน่าตัวสั่นเมื่อได้ยินคำของนีล

เธอเม้มปากและกอดนีลแน่น เธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หาคำพูดดี ๆ ไม่ได้

“แต่คุณแม่ครับ...” นีลสูดน้ำมูก เขากระซิบข้างหูลูน่าอย่างอ่อนแรง “ผมเหนื่อยจัง ง่วงจนจะหลับแล้ว”

จากนั้นนีลก็ร่วงลงไปบนพื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว!

ตอนที่ลูน่าตั้งสติได้และพยายามจะคว้านีลไว้ เขาก็เกือบจะกระแทกลงบนพื้นแล้ว

ในเวลานั้น มีมือใหญ่คู่หนึ่งคว้านีลไว้อย่างมั่นคง โจชัวเข้ามาอุ้มนีลที่ไม่ได้สติเอาไว้ในทันที

ในตอนที่ลูน่ากลับมาได้สติอีกครั้งเธอก็ลุกขึ้นยืนในทันที “ขอบคุณค่ะ” เธอยื่นมือออกไปหวังว่าจะรับนีลมาจากเขา

โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาก้มหน้ามองเธอจากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกไป “ตามฉันมา”

ลูน่าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามเขาไป

“ออร่า! ออร่า!”

ในตอนที่ลูน่าออกไป เธอก็เจอเข้ากับนาตาชาที่วิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาในบ้าน ในตอนที่พวกเขาเดินผ่านกัน นาตาชาก็กระแทกไหล่กับลูน่าอย่างแรง แต่นาตาชาไม่ได้มองใครเลย เธอแทบจะไม่ได้มองลูน่าและวิ่งเข้าไปในห้องอย่างคนเสียสติ

“ออร่า เป็นอะไรไหม? หมอ หมอ! ช่วยลูกสาวฉันด้วยค่ะ!”

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องแทบขาดใจของนาตาชา ลูน่าก็หลับตาลงอย่างอ่อนแรง

เธอนึกถึงบทสนทนาในห้อง ก่อนหน้านี้ “ตอนที่รู้ว่าลูน่าเสียชีวิต คุณร้องไห้บ้างไหมคะ?”

คำตอบที่เธอได้คือไม่ ในตอนที่เธอประสบอุบัติเหตุนาตาชาน้ำตาไม่หยดออกมาสักหยดเดียว

นาตาชาอธิบายว่าตอนนั้นเธอไม่คิดว่าลูน่าเป็นเด็กดี ดังนั้นเธอจึงไม่เสียใจกับการจากไปของลูน่าเลย

“ฉันอยากจะเอาทุกอย่างของมันไป! ฉันอยากให้มันไม่มีอะไรมาสู้ฉันได้อีก!”

ลูน่ายิ้มอย่างขมขื่น

ในสายตาของออร่า แสงของเธอมีพลังขัดขวางผลประโยชน์ แต่ตั้งแต่เด็กไม่มีใครพูดถึงเลยว่าพ่อกับแม่รักออร่ามากกว่าเธอแค่ไหน

“ลูลู่ หนูอยู่บ้านอ่านหนังสือไปนะ เราจะพาออร่าออกไปเล่นกัน”

“ลูลู่หนูเก่งจัง! เราภูมิใจในตัวหนูนะ! เฮ้อ ออร่าหนูจะร้องไห้ทำไมจ๊ะ เราไม่เคยพูดเลยนะว่าไม่ชอบหนู...”

ลูน่าถอนหายใจ

เธอคิดมาตลอดว่ายิ่งเธอดีมากเท่าไหร่พ่อแม่ของเธอคงภูมิใจ แต่พวกเขาไม่เคยทำดีกับเธอแบบที่ทำกับออร่าเลย