ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 237

ในตอนนี้ลูน่ารู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้...เป็นใคร?

“ลูน่า”

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองลูน่าด้วยใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตา “ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทมาตลอด ฉันบอกเธอทุกเรื่อง ฉันยังขอให้เธอช่วยดูแลลูกทั้งสองด้วยซ้ำ...แต่ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้? เธอ... ขโมยลูกสองคนของฉันไปได้ยังไง!”

เธอมองลูน่าด้วยแววตาเกลียดชัง “เธอทำให้ชีวิตของฉันเหลวแหลก! เธอรู้ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้าง!”

จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็พุ่งเข้ามาบีบคอลูน่าราวกับคนเสียสติไปแล้ว “ทำยังไงเธอถึงจะพอใจ ฉันอยากจะหักกระดูกและถลกหนังของเธอให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ฉันต้องเสียลูกไปถึงหกปี!”

ลูน่าถูกผลักถอยหลังจนทั้งร่างกระแทกกับประตูข้างหลังเสียงดัง ‘ปัง’

ลวดลายแกะสลักบนประตูเหล็กกดเข้าไปในแผ่นหลังจนเธอเจ็บปวด

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าลูน่ายังคงบีบคอเธอแน่น “ฉันอยากให้เธอตายไปซะ!”

ลูน่าผงะไปชั่วครู่ก่อนจะลดเสียงลงต่ำแล้วถาม “เธอเป็นใคร?”

ทำไมคนคนนี้ถึงดูเหมือนเธอในอดีตมากขนาดนี้?

ทำไมเธอถึงบอกว่าลูกสองคนของเธอเป็นลูกของตัวเอง?

“ฉันคือลูน่า กิบสัน ลูน่า กิบสันตัวจริงยังไงล่ะ!”

เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวเต็มไปด้วยร่องรอยของการดูหมิ่นเสียดหู “หยุดฝันได้แล้วว่าจะหลอกโจชัวและลูก ๆ ของฉัน! เธอมันนังมารร้าย!”

“คุณแม่!”

นีลที่อึ้งไปนาน ในที่สุดก็กลับมามีสติ

เขารีบพุ่งเข้าไปอย่างโกรธเคืองจนเสียสติ เขาดึงแขนผู้หญิงคนนั้นด้วยสุดแรงของตัวเอง “ปล่อยแม่ของผมนะ! ปล่อย!”

“เธอไม่ใช่แม่ของหนู ฉันต่างหากล่ะ!”

ผู้หญิงคนนั้นมองนีลและบีบคอลูน่าต่ออย่างโหดร้ายโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลย

โจชัวไม่คาดคิดเลยว่าเด็กสองคนนี้จะกัดเธอ

เขาขมวดคิ้วแล้วรีบเข้ามาดึงผู้หญิงคนนั้นเข้าสู่อ้อมอก “เป็นอะไรไหม?”

ลูน่าฟุบลงไปกองอยู่บนพื้นอย่างหมดแรง

นีลและเนลลี่รีบเข้าไปหาเธอทันที “เจ็บมากไหมครับ?”

โจชัวมองเด็กทั้งสองแล้วขมวดคิ้วอย่างโกรธเคือง

ส่วนผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากลับน้ำตาคลอ “โจชัวคะ ฉันว่าแล้วเชียว...ถึงเธอจะเป็นโจรลักพาตัว แต่ลูก ๆ ก็อยู่กับเธอมานาน พวกเขาคงคิดว่าเธอเป็นแม่แท้ ๆ...พวกเขาไม่ชอบฉัน...”

ภาพของเธอที่ร้องไห้ทำให้โจชัวเจ็บปวดใจ

เขาขมวดคิ้วปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วง ถ้าได้ใช้เวลาร่วมกันเดี๋ยวก็สนิทกันไปเอง ลูกของเราทั้งจิตใจดีและเชื่อฟัง ตราบใดที่เราอธิบายให้เขาฟัง พวกเขาจะต้องแยกได้แน่ ๆ ว่าอะไรถูกอะไรผิด”

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า จากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงสะอื้นไห้ ในที่เธอตอนก้มหน้าลงนั้น ไม่มีใครสังเกตเห็นความภาคภูมิใจที่ฉายวาบในแววตาของเธอ