ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 236

“เธอเป็นแม่แท้ ๆ ของหนูไง”

“เธอไม่ใช่”

เด็กหญิงตัวน้อยกระวนกระวายใจจนเกือบจะร้องไห้ออกมา “แม่ของหนูไม่ได้หน้าตาแบบนี้ เธอไม่ใช่!”

โจชัวขมวดคิ้วอีกครั้ง จากนั้นก็มองไปที่ผู้หญิงซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา “ลูลู่ นี่...”

ผู้หญิงคนนั้นหลับตาลงอย่างสิ้นหวังและถอนหายใจ “ฉันรู้ค่ะว่าจะต้องเป็นแบบนี้...”

เธอหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาแล้วมองเนลลี่อย่างเศร้าซึม “หลังจากที่ฉันให้กำเนิดลูกทั้งสองคน เนลลี่กับนีล ร่างกายของฉันก็อ่อนแอและไม่มีโอกาสได้ดูแลตัวเองให้ดีในตอนนั้น จากนั้นตอนที่ฉันเผลอก็มีคนมาขโมยลูกของฉันไป...”

ขณะที่พูดเธอก็เช็ดน้ำตาไปด้วย “เธอเป็นนักออกแบบเครื่องประดับ ฉันเจอเธอที่โรงพยาบาล ตอนแรกเธอก็ดีกับฉันค่ะ ฉันเชื่อใจเธอหมดทุกอย่าง แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเธอ...ตอนที่เธอรู้ว่าคุณเป็นพ่อของเด็ก ๆ เธอจะลักพาตัวพวกเขาไป...”

ขณะที่พูด ความสิ้นหวังของเธอก็เพิ่มมากขึ้นเช่นเดียวกันกับน้ำตาของเธอ “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันซ่อนตัวตนของฉัน เปลี่ยนชื่อเป็นอลิซและตามหาคุณกับลูก ๆ ไปทั่ว ฉันไม่กล้าเข้าใกล้คุณ ฉันกังวลว่าคุณจะตำหนิฉันที่ฉันสูญเสียลูก ๆ ไป...จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเห็นคุณยอมรับลูกสาวของเราอย่างเปิดเผย และฉันก็แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเอาลูกมาคืนให้กับคุณแล้ว ฉันก็เลยรีบมาที่นี่ค่ะ…”

จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงมองเนลลี่ด้วยดวงตาแดงก่ำ “ลูกแม่ มาให้แม่กอดนะ”

เนลลี่มองเธออย่างระแวง “คุณโกหก!” เมื่อเห็นการแสดงออกของเนลลี่ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ผู้หญิงคนนั้นก็ปาดน้ำตาด้วยความสิ้นหวัง “ตอนที่พวกลูกสองคนถูกลักพาตัว พวกลูกยังเด็กมากก็เลยจำอะไรไม่ได้ ฉันไม่โทษหนูหรอกนะที่จำฉันไม่ได้…”

โจชัวยืนนิ่งอยู่ที่เดิมแล้วมองดูใบหน้าที่สิ้นหวังของผู้หญิงคนนั้น จากนั้นความโกรธเกรี้ยวก็ปะทุขึ้นในอกของเขา

นักออกแบบเครื่องประดับ

ลักพาตัวลูกของพวกเขาไป

ไม่แปลกใจเลย

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกชายของลูน่า นีล ถึงเหมือนเขามาก!

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูน่าถึงเป็นครูสอนออกแบบให้กับเนลลี่!

ปรากฏว่าเธอเป็นคนที่ลักพาตัวเนลลี่และนีลไปเมื่อหลายปีก่อน!

แล้วเธอก็ยังอยู่ข้าง ๆ พวกเขาแล้วเสแสร้งทำว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของลูน่า กิบสันอีก!

เมื่อความโกรธของเขาปะทุอยู่ในอกโดยไม่มีทางระบาย ประตูวิลล่าก็เปิดออก

คนที่เข้ามาไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจากลูน่า คนที่เขาอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เสียเดี๋ยวนี้!

เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าโกรธเคือง “คุณลินช์ คุณเป็นโรคสติปัญญาล่าช้าเหรอ แม่ของผมคือลูน่า!”

“แม่ของนายคือลูน่า กิบสัน คือเธอต่างหาก!”

โจชัวใช้นิ้วยาว ๆ ของเขาชี้ผู้หญิงคนที่กอดนีลอยู่ “ไม่ใช่ความผิดของพวกเธอสองคนที่โดนลักพาตัวไป แต่จะมาเรียกคนร้ายว่าแม่แล้วไม่รู้ว่าใครเป็นแม่ตัวเองไม่ได้!”

นีลขมวดคิ้ว แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร ผู้หญิงคนที่กอดเขาอยู่ในที่สุดก็ปล่อยเขาเสียที

เธอลุกขึ้นยืนแล้วเช็ดน้ำตามองลูน่าอย่างเวทนา “คุณลูน่า คืนลูกให้ฉันได้ไหมคะ?”

ในที่สุดลูน่าก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

ถ้าไม่ใช่ว่าเธอยอมรับใบหน้าปัจจุบันได้ตั้งนานแล้ว เธอคงคิดว่าตัวเองกำลังมองกระจกอยู่

ผู้หญิงคนนี้...เหมือนเธอในอดีตราวกับแกะ