ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 243

รุ่งอรุณในวันถัดมา โจชัวถูกเนลลี่ที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาปลุกขึ้นมา

เด็กหญิงตัวน้อยใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้มของเขา “คุณพ่อขา ทำไมคุณพ่อถึงหล่อขนาดนี้ล่ะคะ?”

การกระทำแบบเด็ก ๆ ของเธอเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากเขา ด้วยอาการที่ยังง่วงงุน เขาขยี้ผมของเธอเบา ๆ “แล้วลูกว่าดีไหมที่มีคุณพ่อหล่อ ๆ แบบนี้?”

“แน่นอนสิคะ!” เนลลี่ยิ้ม ดวงตาของเธอเฉียงขึ้นเป็นเสี้ยวดวงจันทร์อันน้อย เธอจับหน้าเขาไว้แล้วหอมแก้มเขา “คุณพ่อจะหล่อกว่านี้ค่ะ ถ้าปล่อยคุณน้าลูน่าออกมา”

เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยพูดถึงลูน่า สายตาของโจชัวก็ดำมืดทันที เขามองเนลลี่ “ลูกอยากให้เธอออกมามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ค่ะ!” เนลลี่กอดแขนเขาไว้ “ตั้งแต่ที่หนูจำความได้ เธอก็เป็นคนเดียวที่ดูแลหนู ถ้าเธอไม่ได้ดีกับหนู หนูก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงหน้าคุณพ่อด้วยสภาพที่ทั้งสุขภาพดีและมีความสุขแบบนี้หรอกค่ะ เธอดีกับหนูมาก หนูทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นเธอเจ็บปวด”

เขาขมวดคิ้ว เขาเองก็เห็นกับสองตาของตัวเองว่าลูน่าดีกับเนลลี่แค่ไหน เธอเป็นผู้หญิงใจดีจริง ๆ แต่ทำไมเธอถึงทำอะไรแบบนั้นมาตลอดหลายปีกันล่ะ...

ดวงตาดำขลับของเด็กหญิงจ้องมองโจชัว “คุณพ่อคะ คุณพ่อปล่อยคุณน้าลูน่าไปไม่ได้เหรอคะ?”

เขาถอนหายใจแล้วลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่พ่อจะตัดสินใจได้ตามลำพังนะ”

ทั้งเขาและอลิซต่างก็เป็นเหยื่อในเรื่องนี้ หากเขาคนเดียวที่ยอมยกโทษให้ลูน่าก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรเพราะคนที่เจ็บปวดที่สุดในที่นี้คืออลิซต่างหาก

“งั้นถ้าคุณน้าอลิซไม่ทำอะไรอีก คุณพ่อก็จะไม่ทำอะไรอีกเหมือนกันใช่ไหมคะ?” เนลลี่ถามเขา ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขาอย่างคาดหวัง

โจชัวยังคงเงียบอยู่นาน หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้า “ถ้าเธอไม่เอาความต่อ พ่อก็จะไม่ทำอะไรเหมือนกัน”

“สัญญาแล้วนะคะ!” พูดจบเนลลี่ก็ปีนลงจากเตียงแล้วเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ

เมื่อมองเห็นแผ่นหลังของเด็กหญิงตัวน้อยที่หายไป โจชัวก็ส่ายหน้าแล้วตามเธอเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันเช่นเดียวกัน

เมื่อเขาอุ้มเนลลี่ลงมารับประทานอาหารเช้า นีลและอลิซก็นั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารแล้ว

โจชัวพ่นเสียงเย็นชาในลำคอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

พวกเขาทั้งสี่เริ่มรับประทานอาหารกัน ต่างก็ยุ่งอยู่กับความคิดและแผนการของตนเอง

หลังจากมื้อเช้าผ่านไป อลิซก็ดึงโจชัวไปที่โซฟา “ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ นีลก็ยักคิ้วให้เนลลี่ จากนั้นเด็กทั้งสองก็เข้าไปนั่งใกล้ ๆ พวกเขาแล้วเล่นต่อเลโก้กันที่ด้านหน้าโซฟา

อลิซแอบกลอกตาเงียบ ๆ เด็ก ๆ พวกนี้ยังอ่อนวัยแต่กลับมีแผนการและเล่ห์เหลี่ยมไม่รู้จบ พวกเขามาเล่นต่อเลโก้ตรงหน้าโซฟาก็เพื่อแอบฟังว่าเธอคุยอะไรกับโจชัวชัด ๆ

“มีอะไรเหรอครับ?” เสียงทุ้มของโจชัวดึงเธอให้กลับมาสนใจผู้ชายตรงหน้า

เธอกระแอมไอเบา ๆ “ฉันว่าเราควรจะปล่อยลูน่าไปค่ะ”