ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 295

เมื่อได้ยินคำพูดของเนลลี่ ใบหน้าของอลิซที่ในที่สุดก็กลับมามีสีก็เริ่มซีดเผือดเสียยิ่งกว่าผนังสีขาวเลยทีเดียว

ทั้งโถงทางเดินเงียบสงัด

ทันใดนั้นเองประตูห้องตรวจก็เปิดออก

นีลเดินออกมาขณะที่กำลังสวมเสื้อ

คนแรกที่เขาเห็นคืออลิซที่มีน้ำตาคลอ และเขาก็ยิ้มเยาะออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผู้หญิงสติไม่ดีคนนั้นมีการแสดงอยู่ไม่กี่อย่าง มักจะเป็นการบีบน้ำตา ร้องไห้ และโวยวาย

ในตอนนี้เธอเพิ่งกลับมาหาโจชัวและเขายังชอบเธออยู่ ดังนั้นน้ำตาจึงยังใช้ประโยชน์ได้ แต่พอโจชัวเบื่อเธอขึ้นมา ไม่เพียงน้ำตาจะไม่มีผล แต่โจชัวอาจจะรำคาญเธอด้วยก็ได้

หึ!

พวกเขาเป็นผู้ใหญ่แต่ยังไม่เข้าใจข้อเท็จจริงแบบนั้นกัน การใช้น้ำตากับทุกเรื่องอีกไม่นานก็จะไร้ประโยชน์!

นีลขบขันอยู่กับตัวเองขณะที่เดินไปหาเนลลี่ เขานั่งลงบนม้านั่งและกุมมือน้องสาวไว้ “ทำไมคุณอลิซถึงร้องไห้ล่ะ?”

โจชัวขมวดคิ้ว ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เนลลี่ก็เปิดปากบอกก่อน

“เธอบอกว่าเธออารมณ์ไม่ดีเพราะคุณพ่อเอาแต่ไปหาคุณแม่ เธอก็เลยมาระบายอารมณ์กับพวกเรา” เนลลี่พูดต่อในทันที “คุณพ่อบอกเมื่อกี้นี้ว่า ตอนนี้เธอไม่ต้องดูแลพวกเราแล้ว เขาให้พวกเราเลือกพี่เลี้ยงเองได้เลย หนูก็เลยเลือกคุณแม่ลูน่าของพวกเรา พี่ว่าไงคะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเนลลี่ นีลก็เข้าใจได้ว่าทำไมผู้ใหญ่สองคนนั้นถึงได้ทำหน้าน่าเกลียดกันแบบนั้น

“ฉันว่าข้อเสนอนี้ก็ไม่แย่นะ”

เนลลี่เบิกตากว้าง “พี่ไม่อยากอยู่กับคุณแม่เหรอ?”

“ในเมื่อพวกลูกสองคนคิดอย่างนั้น...” โจชัวเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น “ลิลลี่กับอลิซก็จะดูแลลูกทั้งสองคนต่อไป”

จากนั้นโจชัวก็ก้มหน้ามองนาฬิกา “ลูคัสพาพวกเขากลับบ้าน ฉันยังมีเรื่องต้องคุยกับอลิซ”

ลูคัสพยักหน้า “คุณชาย เจ้าหญิงไปกันครับ”

เนลลี่มองนีลอย่างไม่พอใจ เธอสะบัดมือของเขาออกก่อนจะกระโดดลงจากม้านั่งและกระทืบเท้าเดินออกไป

นีลทำหน้ายียวนใส่อลิซ “คุณอลิซ ขอให้มีช่วงเวลาที่มีความสุขกับคุณลินช์นะครับ!”

พูดจบนีลก็รีบวิ่งตามเนลลี่ไป

“รอด้วย...” เมื่อเห็นพวกเขาสองคนวิ่งไป ลูคัสก็ทำได้เพียงวิ่งตามพวกเขาไป “นีล รอก่อน!”