ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 91

“คุณย่าทวดคะ!”

เนลลี่กัดริมฝีปาก เธอจับนิ้วของลูน่าไว้ด้วยมือเล็กของเธอ “หนูบอกไปแล้วนี่คะ ว่าหนูต้องการให้คุณน้าเป็นคนดูแลหนูเท่านั้น! ถ้าคุณย่าทวดจะเป็นอย่างนี้ งั้นหนูไม่ชอบคุณย่าทวดแล้ว!”

คุณย่าลินช์ลดความเย็นชาของตนเองลงและฝืนยิ้มออกมา “เนลลี่ ย่าบอกแล้วใช่ไหม หนูเป็นเจ้านาย จะไปทำตัวยึดติดกับคนรับใช้มากไม่ได้นะ”

จากนั้นเธอก็มองพ่อบ้านอย่างเย็นชา “พาคุณหนูเจ้าหญิงน้อยออกไปเล่นซะสิ ฉันอยากคุยกับคุณลูน่าตามลำพัง”

เนลลี่กัดริมฝีปาก เธอรู้ว่าบทสนทนาคงไม่เป็นประโยชน์อะไรมาก ดังนั้นเธอจึงรีบกอดแขนผอมบางของลูน่าไว้ในทันที

“ไม่! หนูจะอยู่กับคุณน้า ใครมาแยกเราออกจากกัน หนูจะเกลียดคนคนนั้นตลอดไป!”

สีหน้าของคุณย่าลินช์ดูน่าเกลียดน่ากลัวเมื่อเนลลี่พูดแบบนั้นออกมาโดยไม่ระมัดระวัง

โจชัวไม่ได้สนิทสนมใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนมาตลอดหลายปีแล้ว คุณย่าลินช์ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะได้มีโอกาสเห็นภาพคนทั้งสี่รุ่นพร้อมหน้าพร้อมตากัน

ในตอนนี้อยู่ดี ๆ เหลนของเธอก็โผล่ออกมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป คุณย่าลินช์จึงกลัวว่าจะเสียเธอไป ดังนั้นจึงดูแลเนลลี่ราวกับว่าเธอเป็นไข่ในหิน

ถึงเธอจะยอมเนลลี่มาตลอด แต่ก็มีขีดจำกัดเช่นกัน

เนลลี่ยึดติดกับคนรับใช้ที่ชื่อลูน่ามากกว่าครอบครัวของเธอ นี่เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้! ลูน่าต้องโดนกำจัดออกไป!

ยิ่งไปกว่านั้น ลูน่าไม่เพียงได้หัวใจของเนลลี่ แต่กระทั่งโจชัวเองก็ยังปกป้องเธอเสียยิ่งกว่าอะไร

ตอนที่เกิดไฟไหม้เมื่อไม่กี่วันก่อน โจชัวเห็นแล้วว่าเนลลี่ปลอดภัยดี แต่ถึงเหตุการณ์จะเสี่ยงตายแค่ไหน เขากลับวิ่งฝ่ากองไฟไปเพื่อช่วยลูน่า เขาถึงกับทะเลาะกับคนข้างนอกกองไฟด้วยซ้ำ!

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่คุณย่าลินช์เห็นโจชัวยอมเสี่ยงเพื่อผู้หญิงคนนี้

ผู้หญิงคนสุดท้ายที่ทำให้เขามีท่าทีแบบนี้คือ ลูน่า กิบสัน

หลังจากที่เธอตายไป โจวชัวก็เก็บตัวในห้องและเมามายทุกวันจนเกือบจะทำตัวเองตายไปแล้ว!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของคุณย่าลินช์ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

ถึงแม้เธอจะรักเนลลี่ แต่เธอก็จำเป็นต้องกำจัดยัยลูน่านั่น!

ผู้หญิงที่ดูยั่วยวนขนาดนี้ต้องโดนกำจัดเท่านั้น!

“พ่อบ้าน!” หลังจากถูกเรียกหลายต่อหลายครั้ง ท้ายที่สุดพ่อบ้านก็ถอนหายใจออกมา และอุ้มเนลลี่เอาไว้ในอ้อมแขน

“ไม่เป็นไรนะ” เมื่อเห็นลูน่าร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของพ่อบ้าน ลูน่าก็รู้สึกปวดใจไม่ต่างกัน

เธอปลอบโยนเนลลี่ “เป็นเด็กดีนะ”

ประตูห้องปิดลงท่ามกลางเสียงร้องไห้ของเนลลี่

“ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์เหนียวแน่นกับเหลนฉันขนาดนี้”

เมื่อเสียงร้องไห้ของเนลลี่ดังห่างออกไป คุณย่าลินช์ก็ส่งเสียงต่ำ ๆ มาจากลำคอ เธอนั่งอยู่ด้านข้าง “แต่ยิ่งเธอเป็นแบบนั้น ฉันก็ยิ่งปล่อยเธอไว้ไม่ได้ ถ้าเธอทำให้เหลนฉันฟังเธอได้ เธอก็คงจะทำให้เหลนฉันต่อต้านได้ด้วย”

น้ำเสียงของคุณย่าลินช์เต็มไปด้วยความรังเกียจเดียจฉันท์ “ใครจะไปรู้ เธออาจจะมีแผนร้ายในใจถึงได้มาอยู่ในครอบครัวของเราก็ได้”

ลูน่ายิ้มบาง ๆ “คุณคิดมากไปแล้วล่ะค่ะ”