ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท นิยาย บท 2

อะไรนะ...ที่ว่าเชี่ยวชาญเรื่องนี้ดีหมายความว่าอย่างไร?

หรือสตรีนางนี้เป็นสตรีจากหอนางโลม? ซ่างกวนซีมองคนตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ

ถึงอย่างไร เยี่ยนเว่ยฉือก็เป็นคนรักษาสัจจะ นางจึงไปปลดผ้ารัดเอวของซ่างกวนซี

แม้ใบหน้าของซ่างกวนซีจะถูกปกคลุมไปด้วยเส้นผมที่ยุ่งเหยิง ทว่าเขาก็แสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมา

เขาคว้าข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือสุดกำลัง และตะโกนด้วยความโกรธ “นางสารเลว อย่ามาแตะ…”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ซ่างกวนซีก็รู้สึกว่าตนขยับตัวไม่ได้แล้ว

ขณะที่เขาหลุบตาลงมามอง ก็เห็นว่าในมือของเยี่ยนเว่ยฉือกำลังถือเข็มเงินเจาะร่างกายของเขา ซึ่งไม่รู้ว่านางทำเช่นนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

“เจ้ามาเพื่อสังหารข้ารึ?” ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ว่าใครกันที่ทำเรื่องที่เกินความจำเป็น ส่งมือสังหารมาปลิดชีพเขาเช่นนี้

เยี่ยนเว่ยฉือถอยห่างจากซ่างกวนซี ขณะที่ถอดเสื้อผ้าของเขาออก แล้วพูดว่า “ถึงฆ่าท่านไป ข้าก็คงไม่รอดอยู่ดี ตอนนี้ท่านคือความหวังสุดท้ายของข้า”

ซ่างกวนซีกัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าไม่ใช่คุณหนูรองจวนติ้งหย่วนโหว*แน่!”

เยี่ยนเว่ยฉือหยุดชะงัก จากนั้นก็หยิบห่อเข็มออกมาจากแขนเสื้อ รวมไปถึงขวดโหลจำนวนมากที่ซ่างกวนซีไม่รู้จัก

นางเทน้ำจากกาน้ำชาที่อยู่ด้านข้างและทำความสะอาดบาดแผลของซ่างกวนซี ขณะนั้นก็ตอบว่า “โชคร้ายที่ข้าไม่ใช่เยี่ยนชิงซูคุณหนูรองผู้สูงศักดิ์แห่งจวนโหว ข้าคือพี่สาวของนาง เป็นลูกอนุชื่อเยี่ยนเว่ยฉือ”

พูดเพียงเท่านั้น เยี่ยนเว่ยฉือก็หยิบเข็มเงินขึ้นมา เข็มนั้นส่องแสงแวววาว นางขยิบตาให้ซ่างกวนซีแล้วพูดว่า “แต่ท่านน่ะโชคดีมาก ประจวบเหมาะกับที่ท่านกำลังจะตาย และบังเอิญว่าข้าสามารถช่วยชีวิตคนได้”

ทันทีที่พูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็จิ้มเข็มลงไปที่ตัวซ่างกวนซีหลายครั้ง

ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าพลังชี่แต่กำเนิดที่ถูกปิดกั้น เริ่มไหลเวียนได้สะดวกขึ้นแล้ว

ความรู้สึกแสบร้อนภายในค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย

เขามองเยี่ยนเว่ยฉือด้วยความเหลือเชื่อและถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงช่วยข้า?”

เยี่ยนเว่ยฉือไม่หยุดจิ้มเข็มในมือ ทว่าก็พูดอย่างจนใจว่า “หากพูดอย่างสวยหรู ข้าก็เป็นหมอคนหนึ่ง และการปฏิเสธที่จะช่วยชีวิตคนไข้ถือว่าผิดจรรยาบรรณทางการแพทย์ แต่หากพูดอย่างเห็นแก่ตัว การหลับนอนด้วยกันเพียงครั้งเดียวก็ยากที่จะตั้งครรภ์ได้ ข้าจึงต้องใช้เวลากับท่านทั้งคืน เพื่อให้แน่ใจว่าจะตั้งครรภ์ลูกของท่าน มีเด็กในท้อง ข้าก็จะรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้”

พูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็ขยิบตาให้ซ่างกวนซีแ ละพูดหยอกล้อ “เป็นอย่างไร ท่านตั้งตารออยู่ล่ะสิ?”

“ไร้ยางอายนัก!” ซ่างกวนซีจ้องมองนางด้วยความรังเกียจ

เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มมุมปาก พลางพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ว่ากันว่า ยามที่คนเราใกล้ตายมักจะพูดแต่สิ่งดี ๆ ทว่าตอนนี้ท่านยังมีแรงด่าข้า แสดงว่าคงจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่เป็นไร พวกเรายังมีเวลาเหลือเฟือ ไม่แน่ว่าพอนานไป เราอาจจะเกิดความพึงใจต่อกันก็ได้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน