ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย นิยาย บท 14

ทางด้านเว่ยเจี้ยนป๋อกับเหลียนอี้ปิงที่วันนี้นำปลาไปส่งที่เหลาอาหารพร้อมทั้งกระต่ายกับไก่ที่เว่ยจื้อโหยวล่ามาได้ ทำให้วันนี้พวกเขาได้เงินมาไม่น้อย เพราะจำนวนปลาที่จับได้มากขึ้นและมีขนาดตัวที่ใหญ่ ส่วนปลาตัวเล็กนั้นพวกเขาปล่อยกลับลงลำธารไป

ทั้งสองคนติดสินใจว่าจะมาขุดหลุมดักปลาเพิ่ม เพราะหลงจู๊บอกว่าปลาที่พวกเขานำไปส่งเมื่อวานไม่พอขาย ถึงแม้วันนี้จะได้ปลาเพิ่มมาจากเมื่อวานนับ 100 ชั่ง แต่หลงจู๊คิดว่าไม่น่าจะพอขาย เพราะไม่มีใครสามารถจับปลามาส่งที่เหลาอาหารแบบที่ยังมีชีวิตอยู่และไร้บาดแผลเช่นนี้มาก่อน ทำให้เวลานำปลาไปปรุงอาหารจะได้รสชาติสดใหม่และอร่อยยิ่งขึ้น ตอนนี้อาหารเมนูปลาจึงเป็นอาหารขึ้นชื่อของเหลาอาหารไปแล้ว

“น้องเขย ข้าว่าเรากลับไปขุดหลุมกับดักเพิ่มสัก 3 หลุมดีหรือไม่ ขุดห่างกันออกไปหน่อยลำธารสายนี้ไม่ค่อยมีชาวบ้านเดินผ่านมาเพราะมันอยู่ติดกับชายป่า เหมาะสำหรับให้พวกเราขุดหลุมดักปลา”

“ข้าเห็นด้วยกับพี่ใหญ่ กระต่ายป่าและไก่ป่าของอาโหยวก็ขายได้ราคาดีไม่น้อย เลยเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วข้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนางมาก นางสามารถดูแลตัวเองได้ หากข้าไม่ตัดสินใจแยกบ้านออกมาพวกเราคงจะไม่มีวันคืนที่ดีเช่นนี้”

“เอาเถอะเรื่องมันก็ผ่านมาแล้วต่อไปนี้พวกเจ้าใช้ชีวิตให้ดีก็พอ ตอนนี้ต้องยอมรับว่าเป็นเพราะอาโหยวพวกเราทั้งสองครอบครัวถึงได้มีลู่ทางทำเงิน อีกไม่นานพวกเราคงมีเงินสร้างบ้านใหม่และซื้อที่ดินเพิ่ม ต่อไปพวกเราจะมีแต่ความสุขดังเช่นอาโหยวพูด”

“ข้าก็เชื่อมั่นในตัวนางขอรับ หากข้าไม่แยกบ้านออกมาอาโหยวคงไม่แสดงความสามารถออกมาเป็นแน่ เพราะต่อให้นางมีความสามารถขนาดไหน ท่านแม่ข้าก็คงไม่เห็นครอบครัวของข้าอยู่ในสายตา”

“เอาเถอะ วันข้างหน้าหากเจ้าอยู่ดีกินดีแล้ว ข้าคิดว่าพวกเขาคงเสียใจจนอยากตายเลยทีเดียว”

“ขอรับ”

“เช่นนั้นเดี๋ยวเราขับเกวียนเลยไปบ้านอาโหยวเลยก็แล้วกันจะได้ไม่ต้องเดินย้อนไปย้อนมา และเงินที่ได้มาวันนี้จะได้เอาให้นางเลย”

“ตกลงขอรับพี่ใหญ่”

เว่ยจื้อโหยวไม่คิดไม่ฝันเลยว่าท่านพ่อและท่านลุงของนางจะตัดสินใจเช่นนี้และมุ่งหน้ามาที่บ้านของนางประจวบเหมาะกับตอนที่นางเดินแบกกวางตัวใหญ่เขายาวออกจากป่าพอดี

จากที่คิดว่าจะบอกกับพ่อตัวเองเรื่องพละกำลังและเรื่องต่าง ๆ นานาของตัวเองทั้งเรื่องจริงบ้างเรื่องไม่จริงบ้างในตอนไปรับน้องทั้งสองคน แต่นึกไม่ถึงว่านางจะได้สารภาพเรื่องจริงบ้างและเรื่องไม่จริงบ้างของนางกับท่านพ่อและท่านลุงเร็วขนาดนี้

ระหว่างทางที่กลับมาบ้านโชคดีที่ไม่พบเจอกับชาวบ้าน คงเพราะป่าทางด้านซ้ายไม่มีชาวบ้านกล้าเข้าไปหาของป่าและเก็บผักป่ากันจึงให้ไม่มีใครเห็นนางแบกกวางตัวใหญ่เขายาวออกมาจากป่า

เมื่อเว่ยจื้อโหยวแบกกวางเดินเปิดประตูด้านกลังบ้านเข้ามา พอดีกับที่เว่ยเจี้ยนป๋อถือจอบกำลังจะเดินไปที่ลำธารพ่อลูกประจัญหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายและไม่ได้ตั้งใจ

เหลียนอี้ปิงหลังจากที่นำล่อไปผูกเอาไว้และหาน้ำให้แล้วก็เดินสะพายตะกร้าเตรียมตัวจะไปช่วยเว่ยเจี้ยนป๋อขุดหลุมดักปลา แต่เมื่อเดินมาถึงก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นน้องเขยตัวเองยืนนิ่งสายตาจ้องมองไปยังประตูหลังบ้านของหลานสาว

“น้องเขยเจ้ามองอันใด มีอะไรอย่างนั้นรึทำไมยังไม่ไปที่ลำธารอีก” เพราะเว่ยเจี้ยนป๋อรูปร่างสูงใหญ่ทำให้เหลียนอี้ปิงมองไม่เห็นเว่ยจื้อโหยวที่ยืนอยู่หน้าประตู

“พะ... พี่ใหญ่นั่นใช่อาโหยวลูกข้าหรือไม่”

“อะไรของเจ้า ถามอะไรแปลก ๆ ไหนกันอาโหยวไม่ใช่นางไปหาของป่าหรอกหรือ”

“นั่นขอรับ หน้าประตูขอรับ”

“เจ้าถอยออกมาก่อนตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่นข้ามองไม่เห็น”

พอเว่ยเจี้ยนป๋อขยับออกไปทางซ้าย สิ่งที่ปรากฎสู่สายตาของเหลียนอี้ปิงทำเอาเขาพูดไม่ออก ได้แต่ พูด "นะ…นั่น นั่น" อยู่เป็นนานสองนาน

เว่ยจื้อโหยวไม่คิดว่าท่านพ่อกับท่านลุงจะมาที่บ้านในเวลานี้ นางเองก็ตกใจเช่นเดียวกันแต่ในเมื่อความมันแตกแล้วก็ต้องอธิบายนั่นล่ะ ถึงอย่างไรท่านพ่อก็รักนางมากที่สุดไม่ว่าจะยังไงท่านพ่อจะต้องเชื่อนาง

“ท่านพ่อ ท่านลุง กำลังจะไปไหนกันหรือเจ้าคะ”

"อาโหยว ลูก เหตุใดเจ้าถึง"

“นั่นสิอาโหยว เหตุใดเจ้าถึงมีกวางกลับมาด้วยไม่ใช่เจ้าบอกลุงกับพ่อเจ้าเพียงจะเข้าป่าไปเก็บผักป่าและวางกับดักเล็กน้อยหรือ”

“ท่านลุง ท่านพ่อเข้าบ้านก่อนเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะบอกท่านลุงกับท่านพ่อทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าเริ่มหนักแล้วท่านพ่อหลบทางข้าก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ถ้าเจ้าหนักวางมันลงพ่อจะแบกเข้าบ้านไปให้เจ้า”

“นั่นสิให้พ่อเจ้าแบกดีกว่า เจ้าตัวแค่นี้แบกมันมาได้อย่างไรกัน วางมันลงเร็ว ๆ เข้า”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านลุง ข้าไม่ได้หนักมากมายอะไร”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน