ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย นิยาย บท 13

13 /113

เช้าวันต่อมาเว่ยจื้อโหยวตื่นขึ้นมาด้วยความไม่สบายใจเท่าไหร่ นางไม่รู้ว่าฝันหรือเรื่องจริงแต่จะอะไรก็ช่างมันก่อน คนเราย่อมต้องพึ่งพาตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ถึงปากนางจะก่นด่าไปบ้างมันก็สมควรแล้ว นางแค่ต้องการระบายความอัดอั้นตันใจเพียงเท่านั้น

นางไม่แน่ใจว่าความฝันนางจะใช่เรื่องจริงหรือไม่เพราะยังไม่สามารถพิสูจน์อันใดได้เพราะนางยังไม่ได้ลงมือเพาะปลูกอันใดเลย หรือเพียงทางเดียวเท่านั้นมิติจะใช่เรื่องจริงหรือไม่คงต้องลองดู

เมื่อได้ข้อสรุปของตนเองเพื่อพิสูจน์ว่าความฝันมันจะเป็นจริงหรือไม่ นางจึงกำหนดจิตให้เข้า ทันใดนั้นนางก็เข้ามาอยู่ในสถานที่แปลก ๆ ที่ดูแห้งแล้งและแร้นแค้น

สถานที่แห่งนี้มีพื้นที่เพียงแค่ 1หมู่เท่านั้น มีบ่อน้ำที่ทำจากหิน 1บ่อเพียงเท่านั้น นอกเหนือจากนี้แล้วไม่มีอะไรเลยแม้กระทั่งต้นไม้ใบหญ้า นี่คงจะเป็นบ่อน้ำแร่อย่างที่บอกแน่นอน

เมื่อแน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน นางจึงกลับออกไปข้างนอกและเริ่มทำมื้อเช้าสำหรับน้องทั้งสองปลายยามอิ๋น

ท่านพ่อและท่านลุงบังคับเกวียนมาถึงบ้านของนางเพื่อนำปลาไปขายเช่นเมื่อวาน

“อาโหยวตื่นแล้วหรือลูก เจ้านอนไม่หลับหรือ เหตุใดถึงได้ขอบตาดำคล้ำขนาดนั้น หรือว่าเป็นห่วงลูกเขย” เว่ยเจี้ยนป๋อเห็นสภาพลูกสาวเป็นเช่นนี้แล้วเขาปวดใจนัก

“เปล่าเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าฝันร้ายนิดหน่อยเจ้าค่ะ”

“ลุงว่าเจ้ากลับไปนอนพักเถอะ ส่วนหน้าที่นำปลาขึ้นจากกับดักลุงกับพ่อเจ้าจะจัดการเอง เสร็จแล้วลุงจะปิดประตูรั้วให้”

“ข้าไม่นอนแล้วเจ้าค่ะท่านลุง ประเดี๋ยวข้าจะไปตรวจดูกับดักที่วางเอาไว้ จะได้ให้ท่านพ่อกับท่านลุงนำไปขายด้วย ส่วนนี้เป็นสัตว์ที่ข้าล่ามาได้เมื่อวานต้องรบกวนท่านลุงกับท่านพ่อแล้วเจ้าค่ะ”

“จะขึ้นเขาหรือลูก มันจะไม่อันตรายหรือ ให้พ่อไปด้วยดีหรือไม่ แล้วนี่เงิน 2 ตำลึงส่วนแบ่งค่าขายปลาของลูก”

“ขอบพระคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ ท่านพ่อช่วยท่านลุงจับปลาเถอะเจ้าค่ะ ข้าไปไม่นานอีกอย่างข้าวางกับดักเพียงป่าชั้นนอกไม่ได้เข้าป่าลึกไม่อันตรายหรอกเจ้าค่ะ (แต่ในใจนางกลับพูดว่า แค่ป่าชั้นนอกของป่าทางด้านซ้ายเอง)”

“เช่นนั้นระวังตัวด้วยเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

หลังจากนั้นเว่ยจื้อโหยวก็แบกตะกร้าเข้าป่าไปตรวจดูกับดัก ด้วยพละกำลังที่ร่างเดิมมีบวกกับความสามารถของนางที่ติดตัวมาย่อมไม่ลำบากส่วนของที่ได้มานั้นหากไม่จำเป็นนางจะไม่นำออกมาใช้ คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก ตอนนี้ต้องเริ่มสร้างรากฐานและความแข็งแกร่งแก่ครอบครัวก่อน

แต่พรที่ส่งเสริมการเพาะปลูกนางย่อมยินดีรับเอาไว้ ส่วนน้ำแร่ในมิติน้อย ๆ นั้นนางจะใช้เจือจางในน้ำสำหรับดื่มกินในบ้าน หากมีโอกาสนางจะแอบนำไปผสมกับน้ำในบ้านของท่านยายด้วยเช่นเดียวกัน การไม่เจ็บป่วยนั้นเป็นเรื่องที่ดี

เว่ยจื้อโหยวใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงบริเวณที่นางวางกับดักเอาไว้ นางรีบตรวจดูกับดักทั้ง 10 อัน พบว่ามีไก่ป่ามาติดกับดัก 4 ตัวและกระต่ายป่ามาติดกับดักอีก 2 ตัวส่วนอีกสองอันไม่มีสัตว์ป่ามาติด

เว่ยจื้อโหยวนำสัตว์ป่าออกจากกับดักและมัดขากระต่ายกับไก่ใส่ในตะกร้าไม้ไผ่จากนั้นนางวางกับดักเอาไว้เหมือนเดิมและเร่งฝีเท้าออกจากป่าไป

เว่ยจื้อโหยวกลับมาถึงบ้านท่านพ่อและท่านลุงของนางก็นำปลาขึ้นจากหลุมกับดักเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถังใส่ปลาถูกยกขึ้นบนเกวียนเรียบร้อยแล้วเมื่อเจี้ยนป๋อเห็นว่าลูกสาวกลับออกจากป่าด้วยความปลอดภัยเขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ท่านพ่อข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ นี่เป็นไก่กับกระต่ายข้าฝากท่านพ่อนำไปขายเพิ่มเจ้าค่ะ”

“ได้พ่อจะจัดการให้ เจ้าเข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

หลังจากที่เกวียนลาเคลื่อนที่ออกจากบ้านของนางไปจนลับตาแล้ว เว่ยจื้อโหยวปิดประตูรั้วและกลับเข้าบ้านแต่นางหาได้กลับไปพักผ่อนเช่นที่รับปากบิดาเอาไว้ไม่ นางออกกำลังกายทบทวนวิชาต่อสู้ที่ติดตัวนางมาและนางยังทำเช่นนี้เสมอทุก ๆ วันหลังจากวันนี้

ปลายยามโหย่วน้องทั้งสองคนก็ตื่นขึ้นมา หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้วเด็กทั้งสองคนช่วยกันรดน้ำแปลงผักหลังบ้านที่พวกเขาปลูกเอาไว้

วันนี้เว่ยจื้อโหยวตั้งใจจะเข้าป่าล่าสัตว์เช่นเคยแต่เพราะกลัวนางเฉียนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีมารังแกเด็กทั้งสองคนในตอนที่นางไม่อยู่ นางจึงคิดว่าจะพาน้อง ๆ ไปฝากที่บ้านท่านยายของนางหลังมื้ออาหารเช้า

“คงต้องเร่งหาเงินสร้างบ้านใหม่แล้วล่ะ ด้วยสภาพบ้านเราตอนนี้ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย พี่ใหญ่ของพวกเจ้าก็ไม่อยู่ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าป้าสะใภ้จะทำเรื่องอะไรลงไปอีก วันนี้เจ้าสองคนไปอยู่บ้านท่านยายของข้าก่อนประเดี๋ยวข้ากลับจากป่าแล้วจะไปรับเข้าใจหรือไม่”