มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 379

ไม่เสียงแรงที่หยางกวงกวงนั้นไปเรียนมเมืองนอกมาหลายปี กาแฟที่ตัวเองบดเองนั้นหมอมากๆ

ฉีเติ่งเสียนเห็นท่าทางของที่เขาระแวงตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะระมัดระวัง เลขาตัวน้อยๆคงไม่ถุยน้ำไหลใส่แก้วกาแฟตัวเองใช่ไหม?

“วอลเดนพอนด์ •เกี่ยวกับการไม่เชื่อฟังของพลเมือง ความคิดของคุณมันดูอันตรายเกินนะ.....”ฉีเติ่งเสียนหาหัวข้อขึ้นมา หัวเราะแล้วพูดขึ้น

หยางกวงกวงลาดค้างตัวเองลงแล้วค่อยๆมุ่ยปาก หน้าตาที่น่ารัก ไม่สนใจการพูดของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนถามขึ้น: “คิดอะไรน่ะ?”

หยางกวงกวงพูดขึ้น: “ฉันคิดอยู่ว่าคุณจะให้ฉันไปฝึกฝนการต่อสู้ จะมีเรื่องดีเหมือนกับที่ให้ฉันไปเป็นเล่นแบดมินตันเป็นเพื่อนคุณไหม!”

“เสียงไอ....ไม่มีเรื่องดีอะไรหรอก ฝีมือการตีแบดมินตันของฉันไม่ดีจริงๆ”ฉีเติ่งเสียนอธิบายขึ้น

หยางกวงกวงก็ส่งสายตา “ผีถึงเชื่อคุณสิ”ออกมา จากนั้นก็ดึงปลายกระโปรงตัวเองลงอย่างระวัง จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางขาของเขาแล้วทับซ้อนกัน

บรรยากาศน่าอึดอัด ฉีเติ่งเสียนก็ได้รับสายจากเซี่ยงตงฉิง

ฉีเติ่งเสียนขอบคุณในใจ ที่ช่วยตัวเองนั้นกำจัดบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ รีบหยิบโทรศัพท์แล้วรับสายรับขึ้นอย่างทันที

“ประธานเซี่ยง มีอะไรจะสั่งไหม?”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะพูดกับเซี่ยงตงฉิงขึ้น ทำให้โล่งอกไปเยอะ

向冬晴的心情也不错，说道：“我们的产业链条已经全面突破了徐氏商业联盟的封锁，现在开始大举反攻了。刚刚，我接到了一些人打来的电话，都是来我这里探底的，旁敲侧击想知道，我到底有没有五百亿米金。”

อารมณ์ของเซี่ยงตงฉิงไม่เลวเลยพูดขึ้น: “ห่วงโซ่อุตสาหกรรมของเราได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ผ่านการปิดกั้นของสวีกรุ๊ป ตอนนี้เริ่มการโจมตีขึ้น เมื่อกี้ฉันได้รับสายจากคนบางส่วน พวกเขามาหาฉันเพื่อสำรวจ และอยากรู้ว่าฉันมีเงินห้าหมื่นล้านเงินดอลลาร์หรือไม่”

ฉีเติ่งเสียนพูดเบาๆ: “แล้ว?”

เซี่ยงตงฉิงพูด: “ฉันได้รับการขู่ฆ่าอีกด้วย”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ไม่ต้องสนใจ ทำเรื่องของตัวเองอย่างสบายใจ ความปลอดภัยของคุณฉันรับประกัน ก่อนที่พวกเขาจะลงมือกับคุณฉันจะจัดการเขาก่อน!”

การตายของหวังหู่ ทำให้คนพวกนั้นรู้ จัดการเซี่ยงตงฉิงคนเดียวไม่พอ ฉีเติ่งเสียนเป็นบอสใหญ่

แม้ว่าจะจัดการเซี่ยงตงฉิงได้จริงๆ อย่างนั้น ก็ไม่มีใครสามารถรับมือการแก้แค้นที่บ้าคลั่งของฉีเติ่งเสียนได้

หวังหู่ที่อาศัยอยู่ในเขตทหารยังถูกฆ่าด้วยมีด และหัวก็ถูกตัดขาด มีที่ไหนในโลกที่ปลอดภัยอีกล่ะ?

ฉีเติ่งเสียนคุยกับเซี่ยงตงฉิงไปสักพัก จากนั้นก็วางสาย

“ช่วงนี้มีเรื่องต่างๆมากมาย คุณก็ระวังตัวหน่อยนะ”ฉีเติ่งเสียนวางโทรศัพท์ลงแล้วพูดขึ้น “แต่ว่า คุณก็น่าเชื่อถืออยู่ ปฏิเสธการล่อลวงมากมาย”

หยางกวงกวงตะลึงพูดขึ้น: “คุณไม่รู้หรอ?”

เขาเป็นเลขาคณะกรรมการบริหารเทียนไล่แคปปิตอล โดยธรรมชาติแล้ว เธออยู่ในตำแหน่งที่สูง และผู้สมรู้ร่วมคิดก็ส่งคนไปติดต่อเธอและเสนอข้อเสนอที่ดี แต่เธอก็ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด

เธอเชื่อเสมอว่าเทียนไล่แคปปิตอลจะให้พื้นที่สำหรับความก้าวหน้าของเธอ และเธอยังเชื่อว่าเธอสามารถแข่งขันกับตระกูลหยางด้วยความพยายามของเธอเอง!

ฉีเติ่งเสียนพูดนิ่งๆ: “แม้ว่าฉันจะไม่ได้ไปบริษัทบ่อยๆ แต่เรื่องเล็กๆใหญ่ๆก็รู้ อีกทั้งยังรู้ว่าผู้คนมากมายนั้นขายข้อมูลบริษัท”

หยางกวงกวงพูด: “อย่างนั้นคุณยังไม่หาคนพวกนี้ออกมาแล้วไล่ออกให้หมด?”

“ไล่ออก?”

“อย่างนั้นมันน้อยไปสำหรับพวกเขา!”

“สิ่งที่พวกเขาขายออกไป ฉันเป็นคนรั่วไหลออกมาเอง ให้สวีเอ้าเสวี่ยนั้นผิดพลาด”

“รอให้ฉีเติ่งเสียนจบสงครามทางธุรกิจ ฉันจะเชิญพวกเขานั้นกินซูชิ จากนั้นให้พวกเขาไปนั่งในคุกหลายปี”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเย็นชา เราไม่สามารถเมตตาต่อผู้ทรยศได้ และอีกทั้งยังสามารถใช้ประโยชน์จากพวกเขาได้

หยางกวงกวงรู้จักฉีเติ่งเสียนอย่างลึกซึ้ง “นักธุรกิจ”มีความน่าเกลียดขนาดนี้ มันช่างน่าสยดสยองและน่าสะเทือนใจ…..

จากนั้นทั้งสองคนมองตา แล้วตาใหญ่จ้องตาเล็ก

“อ้ะๆๆๆ โรคจิต ออกไปเลยนะคุณ!”หยางกวงกวงยืนขึ้น แล้วผลัดฉีเติ่งเสียนออกไป แทบจะผลักคนให้เดินโซเซ

ฉีเติ่งเสียนยังตอบสนองไม่ได้ หยางกวงกวงตามด้วย “เคลื่อนที่ท่วมท้น”ขึ้นมาอีกสองสามท่า ผลัดเขาจนไปถึงที่ทางออก

ผลัดติดต่อกันห้าหกครั้ง ฉีเติ่งเสียนถูกหยางกวงกวงนั้นผลัดออกไปที่ประตู

“เฮ้ยๆๆ อย่าโกรธ คุณเองที่ให้ฉันจับ....ถ้าหากคุณรู้สึกว่าผิดปกติ อย่านั้นฉันขอโทษ!”ฉีเติ่งเสียนรีบพูดขึ้น

“ออกไปๆๆ!”หน้าของหยางกวงกวงแดงขึ้นแล้วพูด จากนั้นก็ปิดประตูเสียงดังบูม

ฉีเติ่งเสียนเขากางมือของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงน่ะ เมื่อกี้เขาเป็นคนให้ฉันจับเอง จับแล้วก็โกรธ นี่มันงงจริงๆ!

สิ่งที่ทำให้เขาเสียใจคือ จริงๆแล้วยังมีเสื้อสองชั้นที่กั้นไว้อยู่ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้?

หยางกวงกวงพิงที่ประตูจากนั้นหายใจแรงขึ้น หน้าแดงเหมือนก้นลิง สมองของตัวเองอาบมากที่พูดแบบนั้นออกไป ไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะเอาจริง อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังโรคจิตจริงๆแล้วจับจริงๆ...

ได้ยินเสียงเท้าจากไปจากหน้าประตู หยางกวงกวงรู้สึกว่าผิดหวังขึ้น

ฉีเติ่งเสียนดีมากเลย และดีมากเลย เหมือนกับว่าเธอนั้นจะชอบเขาแล้ว แต่ว่าความรู้สึกบอกเขาว่าแบบนั้นไม่ได้ ต้องทำเหมือนก่อนหน้านั้น ต้องรักษาระยะห่าง

เสียงฝีเท้าเงียบลง ความรู้สึกของหยางกวงกวงก็สงบลง เขาแอบมองดูข้างนอกกลับเห็นแค่ความมือ

“เขาไม่ได้โกธรใช่ไหม？”หยางกวงกวงทนไม่ไหวคิดขึ้น

แล้วเขาก็เปิดประตู

จากนั้นเขาก็เริ่มเสียใจ

เพราะว่า เขาเห็นแววตาของฉีเติ่งเสียนที่กำลังมองมืออีกข้าง บนใบหน้ามองเขาอย่างร้ายๆและหัวเราะ