มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 558

“เรียบร้อยดีไหม?”

หลังจากที่ซุนอิ่งซูออกมา เธอเห็นฉีเติ่งเสียนนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าประตูชุมชนด้วยรอยยิ้ม

ซุนอิ่งซู ถอนหายใจและพูดว่า: "มันไม่ง่ายขนาดนั้นน่ะสิ แต่ฉันก็ต้องขอบคุณคุณฉี อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสบ้าง"

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเป็นกันเองว่า: "ถูกต้อง มันไม่ง่ายเลยที่จะขอให้คนอย่างจ้าวหงซิ่วทำอะไรบางอย่างให้!"

ซุนอิ่งซูยิ้มและพูดว่า: "ขนาดฉันยังไม่ได้เล่าอะไรให้คุณฉีฟัง แต่คุณฉีกลับรู้แล้ว"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า: "หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง แม้ว่าชื่อเสียงของจ้าวหงซิ่วจะไม่ได้โด่งดังมากนัก แต่ถ้าเป็นคนที่รู้จักเธอดี ก็จะรู้ว่าเธอแข็งแกร่งแค่ไหน คุณมาที่ชุมชนจินเซ่อฮวาหยวนแห่งนี้ ไม่ใช่ว่ามาหาผมหรอกหรอ？"

เคยมีความขัดแย้งระหว่างทั้งสองมาก่อน และแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเปลี่ยนความเป็นศัตรูให้กลายเป็นมิตรภาพได้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ผิดใจอะไรกัน

แน่นอนว่า 100 ล้านที่ซุนอิ่งซูส่งไปนั้นถือได้ว่าเป็นตัวกระชับความสัมพันธ์นี้

“ทุกอย่างราบรื่นดีแล้ว ฉันจะเลี้ยงอาหารคุณฉีเป็นการขอบคุณเอง” ซุนอิ่งซูพูดอย่างสุภาพ

“ได้สิ” ฉีเติ่งเสียนคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบตกลง

เขามีความขัดแย้งกับภู่ซิงซ่าน แต่กับคนใจปล้ำเขาไม่ได้มีความขัดแย้งอะไร ดังนั้นเมื่อซุนอิ่งซูบอกว่าจะเลี้ยงอาหาร ทำไมจะไม่ตกลง ในเมื่อเป็นของฟรี？

ของฟรีแบบนี้ ถือว่าเป็นเรื่องดี！

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉีเติ่งเสียนได้พบกับซุนอิ่งซู สาวสวยเต็มวัยอย่างซุนอิ่งซูทำให้เขานึกถึงคำพูดบนอินเทอร์เนตที่ว่า “ผู้หญิงคือYYDS” และมันเป็นเรื่องจริง ทุกการ

ขมวดคิ้ว ทุกรอยยิ้มและทุกการเคลื่อนไหวของเธอช่างมีเสน่ห์

เมื่อพบกับซุนอิ่งซู ฉีเติ่งเสียนลืมคำว่าหญิงแกร่งที่สามารถให้ความเป็นและความตายภายในชนชั้นปกครองของเธอ เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่สาวที่อ่อนโยนเท่านั้น

ซุนอิ่งซูพูดด้วยท่าทีสุภาพกับฉีเติ่งเสียน: "คุณฉี กำจัดศัตรูย่อมดีกว่าสร้างศัตรู เทียนไล่เภสัชกรรมของคุณเจริญเติบโตมาก ทำไมคุณถึงไม่เปิดทางซั่งซ่านเภสัชกรรมให้แก่พวกเรา?”

ฉีเติ่งเสียนลอบยิ้มและพูดว่า: "ซั่งซ่านเภสัชกรรมเป็นธุรกิจของภู่ซิงซ่าน ผมเลยไม่อยากยอมแพ้ง่ายๅ"

ซุนอิ่งซูกล่าวว่า: "ถึงยังไง เขาก็อยู่ในอำนาจของฉัน หากมันสูญเสียมากเกินไปก็จะส่งผลต่อผลงานของฉันด้วย แต่ถ้าหากคุณสนใจมากขนาดนั้น ฉันไม่รังเกียจที่จะให้คุณอีกร้อยล้าน "

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดออกมา: "เอาล่ะ ถ้าให้ผมร้อยล้าน ผมจะไม่แข่งกับคุณเพื่อสั่งว่านเภสัชกรรม!"

ซุนอิ่งซุตกตะลึง หางตาของเธอกระตุกเล็กน้อย และเลือดสูบฉีดไปยังที่หลังมือ

ให้ตายสิ พวกเขาบอกว่าคนจีนเป็นคนถ่อมตน สุภาพ มีคุณสมบัติผู้ดีไม่ใช่หรอ? ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่มีล่ะ? ท่าทางราวกับอันธพาลในคราบผู้ดียังไงยังงั้น!

สิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้เป็นเพียงสัญญาณเพื่อให้ยอมจำนน แต่เขากับมีลูกเล่นและทำให้ความสัมพันธ์มันต้องตึงเครียด

จากนั้นฉีเติ่งเสียนพูดว่า "เอาล่ะ ขอร้อยล้านให้ฉันหน่อยได้ไหม!”

นี้มันอะไรกัน?

ซุนอิ่งซูหายใจเข้าลึกๆ แล้วระงับความคิดที่จะคว้าขวดไวน์ทุบหัวชายตรงหน้า

“อย่าพูดอะไรไม่คิดแบบนี้ออกมาอีกนะ ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้” ซุนอิ่งซูคิดกับตัวเอง

แม้ว่าฉีเติ่งเสียนจะไม่ได้เรียกเธอว่า "คุณผู้หญิงไม้กระบอง” อีกต่อไป แต่ตอนนี้เธอก็ยังโกรธมาก!

หลังจากออกมาจากร้านอาหาร ซุนอิ่งซูพูดกับฉีเติ่งเสียนอย่างเป็นกันเอง: "คุณฉี วันนี้ที่เราคุยกันสนุกมาก ไว้ครั้งหน้าถ้าว่างเรามาทานอาหารด้วยกันอีกนะคะ!"

“ได้สิ ไปก่อนนะ” ฉีเติ่งเสียนยิ้มและโบกมือลา

“คงจะดีถ้าเราไม่พบกันอีก” ซุนอิ่งซูบ่นในใจ เธอประพฤติตนอย่างสง่างาม ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เขาควรแสดงความมีน้ำใจมากกว่านี้ไม่ใช่หรอ?

แน่นอนว่าซุนอิ่งซูไม่รู้ว่า "จินถ่งอวิ้นหวี่" คือใคร แต่บอดี้การ์ดของเธอไม่บาดเจ็บก็ถูกฆ่าตายจนเกือบหมดแล้ว มันเป็นอะไรที่น่าตกใจและน่าสะพรึ่งกลัว

ขณะที่เธอกำลังวิ่งหนี ก็มีรถคันหนึ่งจอดข้างหน้าของเธอ

“ขออีกร้อยล้าน แล้วผมจะช่วยคุณ!” ฉีเติ่งเสียนโผล่หัวออกจากรถแล้วยิ้มให้ซุนอิ่งซู

“ตกลง!” ซุนอิ่งซูเปิดประตูแล้วรีบเข้าไปในรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ทันทีที่เธอขึ้นรถ ยังไม่ทันได้ปิดประตู ฉีเติ่งเสียนก็เหยียบคันเร่งออกตัวไปทันที

ซุนอิ่งซูสูญเสียการควบคุมตัวเอง เธอแกว่งไปมาอยู่ในรถ กระแทกซ้ายทีขวาที จนเกือบจะตกลงมาจากรถที่ยังปิดประตูไม่สนิท

โชคดีที่มีช่วงฉะลอความเร็ว ทำให้สามารถปิดประตูรถได้สนิท ไม่อย่างนั้น ถ้าไม่ถูกยิงตายก็คงจะหล่นรถตาย

“คุณสู้ไม่เป็นหรอ? หนีทำไม?” ซุนอิ่งซูถามขึ้นในขณะที่จับที่นั่งให้มั่นคง

“เด็กคนนั้นมีปืนกลMac-10 อยู่ในกระเป๋าของเขาด้วย ผมต้องเป็นคนโง่ขนาดไหนถ้าต่อสู้กับเขา!” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเย็นชา

ซุนอิ่งซูกล่าวว่า: "คุณบอกเองไม่ใช่หรอว่า คุณเชี่ยวชาญกังฟู ไม่กลัวปืน เพราะฉะนั้นคุณก็ไม่ควรกลัว"

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้มออกมา: "ผู้หญิงคนนั้นใช่ว่าอ่อนแอ และไอเด็กนั้นก็ใช้ปืนได้ดีด้วย นอกจากนี้ ปืนพวกนั้นถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อจัดการกับเหล่าปรมาจารย์"

“แล้วทำไมผมจะต้องสู้กับพวกเขาด้วยล่ะ”

“แค่ขับรถมาช่วยคุณ ก็ไม่ใช่เรื่องของผมพออยู่แล้ว”

คำพูดของเขาทำเอาซุนอิ่งซูหยุดหายใจไปชั่วขณะ ฉีเติ่งเสียนไม่ใช่คนในใต้บังคับบัญชา เธอจะไปโต้เถียงอะไรด้วยได้?