มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน นิยาย บท 3

นางเอื้อมสัมผัสไปที่ท้ายทอยหลังศีรษะของหมอหลวงเวินก่อนจะพูดกับโม่จุน "เจ้าเข้ามาดู"

โม่จุนเดินเข้าไป พอเขาเห็นใบหน้าของคนตาย ลมหายใจก็เย็นวาบขึ้นมา

"หมอหลวงเวินไม่ได้จมน้ำตายและก็ไม่ได้กระโดดลงมาช่วยข้าด้วย ที่ท้ายทอยหลังศีรษะเขามีบาดแผล ใบหน้าก็ไม่ได้บวม เขาถูกคนฆ่าก่อนแล้วถึงถูกผลักลงทะเลสาบไป ถ้ายังไม่เชื่อข้าอีก จะไปเรียนขุนนางฝ่ายชันสูตรมาชันสูตรศพนี้ก็ได้"

มู่จิ่วซีพูดเสร็จก็ยืนขึ้นและจ้องมองไปยังใบหน้าของโม่จุนซึ่งหล่อเหลาจนขนาดทวยเทพยังอิจฉาชังน้ำหน้า

ชายคนนี้ทำไมถึงได้หล่อมากขนาดนั้น ช่างเป็นอาหารตาจริงๆ

“อะไรนะ เขาจะถูกทุบตีจนตายและผลักลงทะเลสาบไปได้อย่างไร?” ไป๋เฟิ่งหว่านส่งเสียงอุทานขึ้นมาทันที

มู่จิ่วซีก็รู้สึกน่าขบขัน ทันใดนั้นนางก็ขยับเข้าหาโม่จุนและพูดกระซิบเบาๆ: "ข้าถูกผลักลงไปในน้ำจริงๆ หากเจ้ายังไม่เชื่อข้า ข้ายอมถอดเสื้อผ้าออกให้เจ้าดูแผ่นหลังข้าก็ได้ ตอนนี้ที่หลังข้ายังเจ็บอยู่เลย"

โม่จุนแข็งทื่อไปทั้งตัว ดวงตาสีดำเข้มอันลึกล้ำก็ราวกับมีพายุก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา

“ไร้ยางอาย!” โม่จุนพอพ่นวาจาออกมาสามคำก็ถอยห่างจากมู่จิ่วซีไปไกลเล็กน้อย

“ใครก็ได้ เรียกเย่อู่เหิงมาที คุณหนูใหญ่มู่ก็พูดมีเหตุผล เรื่องนี้ต้องมีการตรวจสอบ!”

เย่อู่เหิง ขุนนางผู้บัญชาการศาลต้าหลี่

เสียงของโม่จุนฉะฉานคมกริบราวกับมีด ใบหน้าของเขาเย็นชาและเกรงขามซึ่งทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

“ท่านผู้สำเร็จราชการแทน เรื่องนี้ยังไม่จบเจ้าค่ะ” มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็เรียนหยุดโม่จุนที่กำลังจะเดินจากไป

โม่จุนหันหน้ากลับมาพร้อมกับขมวดคิ้วมองนาง ดวงตากลมโตที่สดใสและเจ้าเล่ห์ของมู่จิ่วซี ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

"ยังมีเรื่องอะไรอีก?" เสียงของเขาไร้ซึ่งอารมณ์

“โม่จุน อย่างน้อยข้าก็เป็นคู่หมั้นของเจ้าใช่ไหม? ข้าถูกรังแกจนอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว เจ้าจะจากไปแบบนี้งั้นเหรอ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน