องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 101

แคว้นเฟิงเฉวี่ยนกับแคว้นหลางทำสงครามกัน แคว้นหลางขอเจรจาสันติกับราชวงศ์อู่แล้ว แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็ยังไม่ออกมาเสียที

ดูเหมือนทางด้านราชวงศ์อู่ตั้งใจถ่วงเวลา

ตอนนี้ ราชทูตของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเข้าเมืองหลวงในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ บางอย่างในนั้นทำให้ชวนให้ขบคิดพิจารณาจริง ๆ

แต่ว่า

ในฐานะที่หลี่จุ่นเป็นเพียงท่านอ๋องเล็ก ๆ ที่ไม่มีอำนาจอะไร จึงไม่คิดสนใจเรื่องเหล่านี้ และเขาเองก็ไม่อาจสนใจได้ด้วย อย่างไรเสีย ตอนนี้เขาเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจปกป้องตนเองได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่จะถูกส่งตัวไปยังเมืองหลินชุ่นอย่างกะทันหัน

เขาต้องเร่งมือวางแผนให้เร็วขึ้น

ทว่า ถึงตอนค่ำ

จู่ ๆ อวี้เจียก็เคาะประตูห้องของหลี่จุ่น

“ท่านอ๋อง อวี้เจียมีบางอย่างอยากพูดคุยกับท่านอ๋อง”

น้ำเสียงอ่อนโยนของอวี้เจียดังขึ้นด้านนอกประตู

หลี่จุ่นกำลังแช่เท้า เมื่อได้ยินเสียงของอวี้เจียก็ผงะไป ลังเลอยู่สักครู่ และสุดท้ายก็ให้นางเข้ามา

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นกำลังแช่เท้า อวี้เจียก็แสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นพูดขึ้นอย่างสบาย ๆ “แช่เท้าสักพักก่อนนอน จะช่วยขจัดความเย็นและทำให้จิตใจสงบ สามารถนอนหลับได้ดีขึ้น เจ้าเองก็กลับไปลองดูสิ”

อวี้เจียยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ขอบคุณท่านอ๋องที่บอก”

“อะแฮ่ม คือว่า เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ ?” หลี่จุ่นถามออกมาตรง ๆ

“ท่านอ๋อง อวี้เจียมีเรื่องอยากถาม หวังว่าท่านอ๋องจะช่วยคลายความสงสัยในใจของอวี้เจียได้” อวี้เจียพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“เชิญพูดมา” หลี่จุ่นขมวดคิ้ว

สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้จะถามคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ท่านอ๋อง อวี้เจียมาเพื่อเจรจาสันติ ตอนนี้ก็ผ่านไปหกสิบเจ็ดวันแล้ว แต่ฝ่าบาทก็ยังไม่ทรงให้คำตอบสักที อวี้เจียรู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง ตอนนี้ ได้ยินว่าราชทูตแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเองก็กำลังจะมาถึงเมืองหลวงแล้ว เกรงว่าจะไม่เป็นผลดีต่อแคว้นหลางของเรา

ตอนนี้อวี้เจียรู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง กลางคืนอาจนอนหลับ เกรงว่าจะทำภารกิจไม่สำเร็จ ทำให้ราษฎรแคว้นหลางต้องตกอยู่ในสงคราม ท่านอ๋องเฉลียวฉลาดหาใครเทียบได้ จะช่วยคิดหาทางออกให้อวี้เจียสักวิธีได้หรือไม่ ? ขอร้องท่านอ๋องแล้ว !

ขณะที่พูด อวี้เจียก็คุกเข่าลงไปอย่างแรง

หลี่จุ่นอึ้งไปทันที !

ตกตะลึงจนตาค้างพูดไม่ออก !

รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ได้ถามเรื่องดีแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะถามคำถามนี้ แล้วจะให้เขาตอบอย่างไรดี ?

“ก็ได้ ในเมื่อเจ้ายืนยันอีกตัวตนหนึ่งของข้าแล้ว เช่นนั้นข้าเองก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก” หลี่จุ่นโบกมือ แสดงท่าทีเบื่อหน่ายเล็กน้อย และกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ยอมรับอย่างเปิดเผย ไม่ปิดบังอีกต่อไป

“ท่านอาจารย์ ช่วยอวี้เจียด้วยเถอะ !” อวี้เจียโขกหน้าผากคำนับอย่างแรง

เห็นนางคุกเข่าลงกับพื้นอย่างถ่อมตัวเช่นนี้ หลี่จุ่นเห็นแล้วก็เกิดความสับสนในใจ ชะตากรรมของแคว้นหนึ่ง ขึ้นอยู่กับผู้หญิงที่อ่อนแอเพียงคนเดียว ช่างน่าโศกเศร้ายิ่งนัก

นี่คือความโชคร้ายของยุคสมัย

หลี่จุ่นนั่งลง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ในเมื่อเจ้ารู้ฐานะของข้าแล้ว เช่นนั้นก็คงรู้ว่า ข้าคือองค์ชาย อีกทั้งยังเป็นอ๋อง จึงไม่มีเหตุผลใดที่จะช่วยแคว้นอื่นทำลายชาติบ้านเมือง ท่านหญิงอวี้เจีย เกรงว่าเจ้าคงขอร้องผิดคนแล้ว !”

“ไม่ อวี้เจียเชื่อว่าท่านอาจารย์ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ ขอท่านอาจารย์โปรดช่วยอวี้เจียด้วย ! ความปลอดภัยของราษฎรนับล้านในแคว้นหลางเรา กำลังเผชิญกับอันตรายตรงหน้า หากราชวงศ์อู่ตกลงร่วมเป็นพันธมิตรกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แคว้นหลางของเราคงต้อง......ล่มสลาย ราษฎรต้องพลัดถิ่นอย่างแน่นอน ! ขอให้ท่านอาจารย์เห็นแก่ราษฎรตาดำ ๆ นับล้านของแคว้นหลางเรา ช่วยอวี้เจียด้วยเถอะ !”

อวี้เจียยังคงคุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้น

หลีจุ่นแสดงสีหน้าจนใจ แล้วพูดว่า “อวี้เจีย ข้าบอกแล้วว่า เจ้าขอร้องข้าก็ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเองก็เป็นแค่อ๋องตัวเล็ก ๆ ไม่อาจช่วยเจ้าแก้ไขสถานการณ์ได้ ตอนนี้เจ้ากำลังหาหมอไม่ถูกโรคเพราะความร้อนใจ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ”

อวี้เจียร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาเป็นสายฝน เอ่ยขอร้องเสียงดัง

“ขอร้องท่านอาจารย์ โปรดช่วยราษฎรแคว้นหลางเราจากภัยพิบัติด้วย ! อวี้เจียยินดีเป็นวัวเป็นม้าให้ท่านอาจารย์ อยู่รับใช้ท่านอาจารย์ไปตลอดชีวิต ! ขอท่านอาจารย์โปรดช่วยอวี้เจียด้วย !”