องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 104

เฉาวานวานเชิญหลี่จุ่นเข้ามาพูดคุยในห้องนอนของนางทันที คนที่มาเคล้าสุรานารีที่หอชุนฮวาจำนวนไม่น้อย ต่างรู้สึกอิจฉา

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เฉาวานวานเย่อหยิ่งมาตลอด น้อยคนนักที่จะได้เข้าไปในห้องนอนของนาง ตอนนี้มีเพียงหลี่จุ่นคนเดียวเท่านั้น

หลี่จุ่นคือคนที่นางยอมรับ

คนจำนวนไม่น้อยจำได้ว่าหลี่จุ่นคือคนที่ต่อสามคำขวัญกับเฉาวานวานได้โดยบังเอิญในครั้งก่อน และกลายเป็นแขกคนสำคัญที่เข้าห้องนอนของเฉาวานวานได้สำเร็จ

“คนรักในฝันของข้า......”

“ชาตินี้จะไม่รักใครอีกแล้ว......”

คนจำนวนไม่น้อยคร่ำครวญ ตีอกชกตัวด้วยความโมโห

น่าเสียดาย !

เพราะฝีมือของพวกเขาสู้ไม่ได้ จึงถูกหลี่จุ่นเด็ดผลไม้ไป ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่จนปัญญา

จึงทำได้แต่ก่นด่าหลี่จุ่นสิบแปดรอบอยู่ในใจ !

บรรพบุรุษทั้งสิบแปดชั่วโคตรคนละรอบ !

ภายในห้องนอน

เฉาวานวานชงน้ำชาให้กับหลี่จุ่น หลังจากหลี่จุ่นดื่มน้ำชาเข้าไปหนึ่งคำแล้ว ก็ตกใจจนพูดไม่ออก และพูดขึ้นด้วยความสงสัย

“แม่นางวานวาน ชานี่ดีกว่าครั้งก่อนเสียอีก เป็นเพราะศิลปะในการชงชาพัฒนาขึ้นแล้ว หรือว่าเปลี่ยนเป็นชาชั้นดี ?”

เฉาวานวานรีบตอบขึ้นด้วยรอยยิ้มทันที “คุณชาย นี่คือลิ้นมังกรเจียงหนาน เป็นชาชั้นเลิศ ข้าน้อยบังเอิญได้มาสองสามชั่ง วันนี้คุณชายเดินทางมา จึงให้คุณชายลิ้มลองสักหน่อย”

“ลิ้นมังกร ?”

หลี่จุ่นแววตาเป็นประกาย พูดออกไปตรง ๆ ว่า “ชาดี !”

ลิ้นมังกรเป็นชาชั้นเลิศ ปกติแล้วคนรวยและมีอำนาจเท่านั้นถึงจะดื่มได้

และถือเป็นเครื่องบรรณาการพิเศษของราชสำนัก

แต่ปริมาณการผลิตชาชนิดนี้มีน้อย เพียงพอสำหรับคนจำนวนน้อยเท่านั้น แม้แต่หลี่จุ่นที่เป็นถึงองค์ชายก็ยังไม่เคยดื่มมาก่อน ด้วยเหตุนี้เมื่อดื่มเข้าไปคำแรกจึงชิมรสไม่ออกว่าคือชาอะไร

เฉาวานวานแสดงสีหน้าพึงพอใจทันที

อันที่จริง

ชานี้นางไหว้วานให้คนนำมาจากเจียงหนานโดยเฉพาะ แน่นอนว่ามีราคาแพงมาก แต่เพื่อหลี่จุ่นแล้ว นางยินดีทำเช่นนี้ ชานี้หามาเพื่อหลี่จุ่นเป็นหลัก

ตอนนี้เมื่อเห็นแววตาประหลาดใจของหลี่จุ่น นางก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นคุ้มค่า

แต่ว่า

กลอนบทนี้ไม่เหมาะจะนำมาแต่งเป็นเพลงนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลี่จุ่นไม่ชินกับการฟังเพลงของยุคนี้หรือเปล่า เมื่อฟังดูแล้วทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เดิมทีควรเป็นบทกลอนที่หยิ่งผยอง และร่าเริงอวดดี แต่หลังจากเปลี่ยนเป็นเพลงที่ผู้หญิงขับร้องแล้ว กลับฟังดูน่าผิดหวังเล็กน้อย

แต่ น้ำเสียงของเฉาวานวานไพเราะอย่างยิ่ง เรื่องนั้นไม่มีอะไรต้องพูด

บทเพลงหนึ่งขับร้องจบ

เฉาวานวานจ้องมองหลี่จุ่นด้วยสายตาเฝ้ารออย่างยิ่งในทันที แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า

“คุณชาย เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ? ไม่ทราบว่าวานวานดูหมิ่นบทกวีอันยอดเยี่ยมขององค์ชายหกหรือไม่ ?”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วพูดว่า “เสียงของแม่นางวานวานไพเราะจริง ๆ ไม่เสียแรงที่เป็นนางคณิกาชั้นสูง”

“ฮิ ๆ คุณชายชอบก็ดีแล้วเจ้าค่ะ” เฉาวานวานทำหน้าน่ารัก เมื่อได้ยินคำชมของหลี่จุ่น ก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

ผู้หญิงจะดูดีกับคนที่ตามใจตนเอง

หลี่จุ่นพูดขึ้นตามความจริง

“แต่ว่า แม่นางวานวานเมืองริมแม่น้ำบทนี้ แสดงออกถึงความร่าเริง ไม่เหมาะจะนำมาแต่งเป็นบทเพลงที่อ่อนหวานเช่นนี้”