องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 106

เฉาวานวานได้รับบทกลอนที่ดีบทหนึ่ง ก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะดัดแปลงออกมาในทันที หลี่จุ่นเองก็ไม่รบกวน ลุกขึ้นแล้วกล่าวลา

เฉาวานวานรู้สึกเสียดายเล็กน้อย จึงทำได้เพียงแค่พูดว่า “คุณชาย รอให้วานวานแต่งเพลงออกมาแล้ว ต้องให้คุณชายได้ฟังเป็นคนแรกแน่นอนเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ แทบทนรอไม่ไหวแล้ว ข้ากำลังตั้งตารอบทเพลงอันยอดเยี่ยมที่แม่นางวานวานแต่งออกมา !”

“วานวานต้องขอบคุณคุณชายอีกครั้งที่มีน้ำใจมอบบทกลอนให้ ข้าน้อยไม่มีอะไรจะตอบแทน มีเพียง......” ใบหน้าอันงดงามของเฉาวานวานแดงก่ำ ถึงขนาดดูเขินอายเล็กน้อย

หลี่จุ่นเข้าใจในทันที

ใช้ตัวเข้าแลก ?

นี่คงเป็นไปไม่ได้ !

รีบพูดตัดบททันที “ไม่ต้องเกรงใจหรอก ! เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องใช้ตัวเข้าแลกหรอก !”

ตาคู่งามของเฉาวานวานแสดงความประหลาดใจ ดวงตาที่จ้องมองหลี่จุ่น ในแววตานั้นแสดงออกถึงความสับสนเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ พูดประโยคที่เหลือออกมาอย่างแผ่วเบา

“ต่อไปจะ......ดื่มเหล้าและสนุกเป็นเพื่อนคุณชายให้เต็มที่......”

หลี่จุ่น “......”

แค่นี้นะหรือ ?

ไหนบอกว่าผู้หญิงในสมัยโบราณ เอะอะก็ใช้ตัวเข้าแลกไม่ใช่หรือ ?

แค่นี้หรือ ?

หลี่จุ่นหันหลังเดินจากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความเก้อเขิน

เฉาวานวานเองก็เต็มไปด้วยสีหน้าเก้อเขินเช่นกัน แต่เมื่อเห็นด้านหลังของหลี่จุ่นที่หนีเตลิดไป ก็ป้องปากแล้วหลุดขำออกมา พูดกับตนเองว่า

“โง่จริง ๆ เลย......”

ริมฝีปากของนางเผยรอยยิ้มออกมา แต่ไม่นานนักสีหน้าก็เต็มไปด้วยความสับสนอีกครั้ง

ความโศกเศร้าของการจากลาในกลอนบทนี้ เข้มข้นยิ่งนัก

หรือว่าเขาจะไปจากเมืองหลวง ?

เมื่อครู่ก็ลืมถามเขา ตอนนี้จากไปไกลแล้ว ไม่มีหนทางที่จะถามได้อีก เมื่อเฉาวานวานคิดว่าหลี่จุ่นอาจจะจากไป ก็ทอดถอนใจด้วยความรู้สึกโศกเศร้าเล็กน้อยทันที ในใจรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

หลี่จุ่นรู้สึกว่าตนเองไม่เคยเขินอายเช่นนี้มาก่อน เดินออกมาจากโถงทางเดินชั้นสองของหอชุนฮวา ก็ยังรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองยังคงร้อนผ่าวอยู่

ที่พูดกันว่าใช้ตัวเข้าแลกล่ะ ?

แค่นี้หรือ ?

มุมปากของเขากระตุกด้วยความหดหู่ ลูบสันจมูก และเตรียมที่จะเรียกหยางจงให้ออกจากหอชุนฮวา

เพิ่งจะเลี้ยวผ่านมุมมา จู่ ๆ ดวงตาสองข้างก็หรี่ลง จ้องมองไปยังห้องที่อยู่ตรงข้าม

เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแอบเข้าไปข้างใน

ก่อนจะปิดประตู ก็มองดูด้านนอกด้วยท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ แม้จะเห็นเพียงแวบเดียว แต่ผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายโหลวฮวนฮวนมาก

“เสี่ยวฮวนฮวน ? ทำไมนางมาอยู่ที่นี่ ? หรือว่านางเองก็มีรสนิยมเช่นนี้ ?”

เมื่อเงยหน้าขึ้นต่อ ก็พบกับใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและงดงามหาใครเทียบได้ !

ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่จุ่นแข็งทื่อไปในทันที จ้องมองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่วางตา จนลืมความเจ็บปวดไปอย่างกะทันหัน และลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น

ในสายตาของเขา เหลือเพียงแค่ใบหน้านี้แล้ว !

บนโลกนี้ทำไมถึงมีคนที่สวยเพริศพริ้งเช่นนี้อยู่ได้นะ ?

หากพูดว่าหลี่เหวินจวินเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในแผ่นดิน เช่นนั้นใบหน้าที่อยู่ตรงหน้านี้ คงเป็นความงามที่น่าทึ่งที่สุดในโลก !

หัวใจทั้งดวงของหลี่จุ่น เต้นตึกตักขึ้นมาในทันที ราวกับมอเตอร์ที่ทรงพลังอย่างยิ่ง ที่กำลังส่งพลังอันน่าเหลือเชื่อออกมา

“ดูพอหรือยัง ?”

น้ำเสียงที่เย็นชาและเยือกเย็นของหญิงสาวดังขึ้น ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยกลิ่นอายของมายา นุ่มนวลและไพเราะเสนาะหู

“ดู ดูพอแล้ว......” หลี่จุ่นพูดอย่างเชื่องช้า

เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่า ใบหน้าอันงดงามหาใครเทียบที่อยู่ตรงหน้านี้ ไม่รู้ว่าเคลื่อนย้ายไปอยู่ตรงหน้าต่างตั้งแต่เมื่อไร ชุดสีดำที่สวมใส่อยู่ขยับโดยไร้ลม เกิดบรรยากาศที่ทั้งดูสง่างามและลึกลับขึ้นมา

รองเท้าปักสีดำที่สวมอยู่บนเท้าคู่นั้น เพิ่มสัมผัสแห่งเสน่ห์ขึ้นมา

และข้าง ๆ เจ้าของใบหน้าที่งามเลิศนี้ มีผู้หญิงสวมชุดสีเขียวที่แสดงสีหน้าเย็นชาเช่นเดียวกันยืนอยู่

ตอนนี้ ในมือของหญิงสาวชุดเขียวคนนั้นถือกระบี่ยาวอยู่ พลางจ้องมองหลี่จุ่นด้วยความเย็นชา และพูดว่า

“คุณหนู จะจัดการคนผู้นี้อย่างไรเจ้าคะ ? จะให้สังหารเลยหรือไม่ ?”