องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 107

หลี่จุ่นแววตาตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เขาโพล่งออกมา ตะโกนด้วยความเร่งรีบว่า

“แม่นางทั้งสอง มีอะไรค่อย ๆ พูดกันดี ๆ ! มีอะไรค่อย ๆ พูดกันดี ๆ !”

ให้ตายเถอะ !

ผู้หญิงสองคนนี้ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนในยุทธภพ ประเภทที่คุยไม่ลงรอยก็ชักกระบี่ฆ่าคนทันที !

ล่วงเกินไม่ได้ !

ตัวคนเดียว ทำไมถึงซวยขนาดนี้นะ ? มาเที่ยวหอนางโลม กลับเที่ยวจนเป็นภัยให้ถึงแก่ชีวิต......

หญิงชุดเขียวค่อย ๆ ชักกระบี่ออกมา สีหน้าเย็นชาไร้ความปรานี !

บรรยากาศเคร่งเครียดปกคลุมไปทั่วห้องทันที หลี่จุ่นรู้เพียงว่าเย็นวาบที่กระดูกสันหลัง ความหนาวเย็นแผ่ซ่านจากฝ่าเท้าขึ้นสู่ศีรษะอย่ากะทันหัน รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที

เมื่อเห็นหญิงสาวชุดเขียวกำลังจะเดินเข้ามา และสังหารหลี่จุ่นภายในกระบี่เดียว หญิงสาวผู้งามเลิศที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างบานเล็กคนนั้น ก็เหลือบมองหลี่จุ่น โบกมือเบา ๆ แล้วพูดขึ้นว่า

“หยุด”

“เจ้าค่ะ คุณหนู !”

หญิงสาวชุดเขียวเก็บกระบี่ทันที กลับไปยืนที่เดิมในชั่วพริบตา โค้งคำนับแล้วยืนตัวตรง

แต่ว่า แววตาที่เย็นชาคู่นั้น ยังคงจ้องหลี่จุ่นเขม็ง

ราวกับว่าหากหลี่จุ่นหุนหันพลันแล่นเพียงนิดเดียว นางก็จะชักกระบี่ออกมาอีกครั้ง และสังหารเขาทันที

หลี่จุ่นถอนหายใจ ปาดเหงื่อที่ไหลด้วยความกลัว จากนั้นจึงรีบถอยร่นไปด้านหลัง แล้วพูดว่า

“ขออภัยด้วย รบกวนแล้ว ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้......”

หญิงสาวชุดเขียวคนนั้นส่งเสียงฟึดฟัดออกมา แล้วพูดว่า “หากครั้งหน้ายังแอบฟังอีก ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมา !”

“มิกล้า ๆ......” หลี่จุ่นยิ้มอย่างเขินอาย รีบหันหลังเดินออกจากประตูไป และรีบวิ่งหนีไปไกลในทันที

น่ากลัวเกินไปแล้ว......

ยุคโบราณนี้ มีหญิงงามมากมาย......

แต่ก็มีฆาตกรมากมายเช่นกัน !

ยุทธภพน่ากลัวจริง ๆ รีบกลับจวนให้เร็วที่สุดจะเป็นการดี

รอให้หลี่จุ่นหนีไปไกลแล้ว หญิงสาวชุดเขียวคนนั้นก็แสดงสีหน้างุนงง และเอ่ยปากถามขึ้น

“คุณหนู เมื่อครู่คนผู้นี้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แอบฟังเรา ทำไมถึงปล่อยไปล่ะเจ้าคะ ? หากถามข้า ควรฆ่าให้ตายเสีย !”

ใบหน้าของหญิงสาวชุดเขียวเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า !

หญิงสาวงามเลิศสวมชุดดำ เหลือบมองนางหนึ่งครั้ง แล้วพูดว่า

หากต้องการฝืนอธิบายออกมาให้ได้ คงพูดได้เพียงว่า ผู้หญิงคนนี้ควรมีอยู่แค่ในสวรรค์เท่านั้น !

คงเป็นความงามที่มนุษย์ทั่วไปเรียกว่านางฟ้า เทพธิดา คงเป็นอะไรทำนองนั้น

หลี่จุ่นกลับมาถึงจวน ยังคงมีแต่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นวนเวียนอยู่ในสมอง ไม่ยอมจางหายไปไหนอยู่พักใหญ่

“หลี่จุ่น ท่านไปไหนมา ?”

เพิ่งเดินเข้ามาในลาน ก็เห็นหวังเยียนหรันและเสี่ยวจูสาวใช้ของนางกำลังดื่มชา นั่งอยู่ในศาลาด้านข้าง

“ออกไปเดินเล่นน่ะ พวกเจ้ามาได้อย่างไร ?”

หวังเยียนหรันลุกขึ้น วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้ามีความสุข พูดขึ้นอย่างมีลับลมคนใน

“ท่านลองเดาดูซิว่า ข้าเอาข่าวดีอะไรมาให้ท่าน ?”

หลี่จุ่นครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ไซอิ๋วเริ่มตีพิมพ์แล้วหรือ ?”

“หึ......ไม่เห็นสนุกเลย ท่านทายครั้งเดียวก็ถูกแล้วหรือ ?” หวังเยียนหรันผงะไป จากนั้นก็เบะปาก แววตาดูเศร้าเล็กน้อย

“เช่นนั้นก็เยี่ยมไปเลย”

หลี่จุ่นเองก็แสดงสีหน้ายินดี หันมองหวังเยียนหรันในทันที แล้วพูดว่า

“เริ่มติดต่อร้านหนังสือเถอะ อืม พวกเรามาพูดคุยเรื่องการแบ่งปันผลกำไรกันก่อน !”