องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 109

ท่านรัตติกาลมาถึง

หอจุ้ยเซียว

หวังเยียนหรันพาสาวใช้เสี่ยวจูนั่งอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ซึ่งคนผู้นี้ก็คือผู้จัดการและเจ้าของร้านหนังสือลู่หมิงนั่นเอง

“คุณหนูหวัง ไม่ทราบท่านนัดข้ามา...” ตงซานว่านเอ่ยปากก่อนแบบมีมารยาท

เขาต้องรู้จักหวังเยียนหรันอยู่แล้ว

ชื่อเสียงของยอดหญิงหวังเยียนหรันดังกระฉ่อนทั่วเมืองหลวง ทั้งยังเป็นบุตรีของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย ในเมืองหลวงใครบ้างไม่รู้จัก

ถึงตงซานว่านจะเป็นผู้มีการศึกษา สมัยยังหนุ่มเคยอ่านตำราของนักปราชญ์หลายเล่ม มีความสามารถในการประเมินโคลงกลอนบทความอยู่บ้าง กับยอดหญิงเช่นหวังเยียนหรัน ย่อมเคารพนับถืออย่างหาที่สุดมิได้

ยอดหญิงแห่งเมืองหลวงนัดหมายมายังที่แห่งนี้ ตงซานว่านรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเป็นธรรมดา

หวังเยียนหรันตอบออกไปทันที “เถ้าแก่ตง คืออย่างนี้ ข้าอยากทำการค้ากับร้านหนังสือของท่าน ไม่ทราบเถ้าแก่ตงมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง”

ตงซานว่านเบิกตาโพลง ไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย อยากทำการค้ากับร้านหนังสือของเขาหรือ

ร้านหนังสือของเขาจะเจ๊งแล้วนะ หวังเยียนหรันยังอยากร่วมมือกับร้านหนังสือของเขาอีก

จริงหรือนี่!

ตงซานว่านคาดเดาไม่ถูก จึงได้แต่พูดอย่างเกรงใจว่า “คุณหนูหวังต้องการร่วมมือกับข้าผู้แซ่ตง ย่อมเป็นเกียรติของข้าโดยแท้ เพียงแต่ร้านหนังสือของข้าการค้ามิสู้ดีนัก ไม่ทราบคุณหนูหวังเข้าใจผิดอะไรหรือไม่”

หวังเยียนหรันยิ้มตอบ “ร้านหนังสือลู่หมิงเป็นอย่างไรข้าย่อมรู้ดี เถ้าแก่ตงมิต้องกังวลว่าข้าจะเล่นลูกไม้อะไรหรอก ท่านแค่พิจารณาว่าจะร่วมมือหรือไม่ก็พอ”

ตงซานว่านใบหน้าเปลี่ยนสี รีบพูดต่อ “มิกล้า ๆ คุณหนูหวังฐานะสูงส่ง ย่อมไม่เล่นลูกไม้อะไรกับข้าแน่นอน ข้ากลัวแต่คุณหนูหวังจะผิดหวังเท่านั้น”

หวังเยียนหรันส่ายหน้ายิ้มพูด “ถ้าเถ้าแก่ตงยินดีร่วมมือ ข้าจะบอกรายละเอียด”

ตงซานว่านกัดฟัน มองหวังเยียนหรัน แล้วมองเสี่ยวจูที่อยู่ด้านข้าง ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“ไม่ทราบว่าจะร่วมมืออย่างไรหรือ”

“พูดกันง่าย!”

หวังเยียนหรันยิ้มร่าทันที พูด “อีกระยะหนึ่ง สำนักศึกษาสูงสุดจะส่งนิยายเรื่องหนึ่งให้กับร้านหนังสือจิงหง แต่นิยายเรื่องนี้เป็นของข้าเอง ดังนั้นข้าจะมอบต้นฉบับให้เถ้าแก่ตงก่อน รอให้ทางร้านหนังสือจิงหงขายร้อยเล่มที่พิมพ์ออกมา วันที่สองเถ้าแก่ตงก็เริ่มขายหนังสือได้เลย”

ตงซานว่านสีหน้าเปลี่ยนพลัน

สำนักศึกษาสูงสุดจะออกนิยายอีกแล้วหรือ!

นี่คือการค้าใหญ่!

จนถึงตอนนี้ นิยายทุกเรื่องที่สำนักศึกษาสูงสุดออกขายดีทุกเล่ม ร้านหนังสือจิงหงอาศัยสิ่งนี้นี่แหละ ยิ่งขายการค้าก็ยิ่งใหญ่โต!

คิดไม่ถึง ตอนนี้สำนักศึกษาสูงสุดจะออกหนังสือนิยายอีกแล้ว!

แถม...

หวังเยียนหรันยังมีต้นฉบับด้วย!

ซี้ด...

ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ยังเอาชนะร้านหนังสือจิงหงไม่ได้อยู่ดี

ดังนั้น การที่หวังเยียนหรันมาหาเขา อาจกะเกณฑ์ผิดไปก็ได้

พอคิดเรื่องพวกนี้ปรุโปร่ง ความตื่นเต้นในใจของตงซานว่านก็หายวาบฉับพลัน พูดอย่างฝืนยิ้มเล็กน้อย

“คุณหนูหวัง ต่อให้มีต้นฉบับ เกรงว่าการค้านี้จะมีกำไรไม่มาก...”

หวังเยียนหรันยิ้มอย่างมีเลศนัย ส่ายหน้าพูด

“วางใจเถอะ เถ้าแก่ตง ข้าเคยคำนวณบัญชีนี้มาแล้ว ถ้าเถ้าแก่ตงยินดีร่วมมือกับข้า ต้องพลิกฟื้นร้านหนังสือลู่หมิงได้แน่ ได้กำไรงามได้แน่นอน หนำซ้ำอนาคตยังไม่แน่ว่าจะมีโอกาสแซงหน้าร้านหนังสือจิงหงอีก”

ตงซานว่านลังเลจะพูด

คาดเดาไม่ถูกว่าหวังเยียนหรันเอาความมั่นใจมาจากไหนชั่วขณะ แต่หวังเยียนหรันคือยอดหญิงแห่งเมืองหลวง มิใช่คนโง่งม ไม่มีทางคำนวณไม่ชัดเจน

หรือว่านางจะมีวิธีอะไรที่ดึงผู้อ่านจากร้านหนังสือจิงหงได้

ตงซานว่านแววตาระยับ กัดฟันพูดทันที

“ในเมื่อคุณหนูหวังคำนวณชัดเจนแล้ว ถ้าข้ายังไม่ยินดีอีกก็คือไม่เอาไหน! คุณหนูหวัง ท่านสั่งมาได้เลย ข้าจะต้องให้ความร่วมมือแน่นอน!”

นี่เป็นการเดิมพันอย่างหนึ่ง และการเดิมพันนี้เขาจะไม่มีการสูญเสีย!

หวังเยียนหรันยิ้มทันทีแล้วพูดว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็แบ่งสัดส่วนกำไรกันก่อนเถอะ เสี่ยวจู เอาหนังสือสัญญามา”