องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 111

“ได้เลย ท่านรอสักเดี๋ยวนะ!”

เถ้าแก่รถเข็นทำเต้าฮวยเร็วรี่ พอปรุงเรียบร้อยแล้วก็โรยหอม จากนั้นก็ยื่นให้ชายกำยำด้วยความนอบน้อม “นายท่าน เต้าฮวยของท่านเสร็จแล้ว ท่านคนแล้วกินได้เลย!”

แขกที่มุงล้อมต่างมองชายกำยำด้วยความอิจฉา ชายกำยำถูกมองจนจู่ ๆ ก็รู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ เล็กน้อย

เขารับเต้าฮวยมา คนเร็ว ๆ จากนั้นก็เริ่มลิ้มรสภายใต้การจ้องมองของทุกคน

“เป็นอย่างไรบ้าง อร่อยหรือไม่”

“รสชาติเป็นอย่างไร”

“รสสัมผัสเป็นอย่างไร”

คนที่มุงล้อมเริ่มถาม

ชายกำยำกินแล้วก็ตาโต ตักกินด้วยความรวดเร็ว!

ไม่ต้องบอก!

ต้องอร่อยแน่!

“เถ้าแก่ เอาให้ข้าถ้วยหนึ่ง! ข้าเอาเค็ม ไม่ใส่หอม!”

“เถ้าแก่ ข้าด้วยถ้วยหนึ่ง โรยหอมเยอะหน่อย!”

“เถ้าแก่ ข้า...”

“ข้าก็เอาด้วย ข้าเอาหวาน! ใส่น้ำตาลเยอะหน่อย ข้าชอบกินหวาน!”

“ข้าเอาสองถ้วยเลย หนึ่งเค็มหนึ่งหวาน ของหวานเอามาล้างปาก เถ้าแก่ วันนี้ข้ายังไม่ได้บ้วนปากเลย!”

ทันใดนั้น คนที่มุงอยู่รอบ ๆ ก็แย่งกันเข้าไปซื้อ

บรรยากาศในแบบเดียวกันเกิดขึ้นบนถนนหลายสายในฉางอัน

พอเต้าฮวยนี้เผยแพร่ออกไปก็ได้รับความนิยมอย่างสูง

ยังไม่ทันเที่ยง รถเข็นอาหารเช้าที่เพิ่มขึ้นมาใหม่ก็กลับไปเติมของอีกหลายรอบแล้ว

จ้าวเฟยเอ๋อร์ยืนอยู่หน้าโรงงาน เห็นรถเข็นกลับมาเติมของไม่หยุด รอยยิ้มตรงมุมปากเพิ่มมากขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

คนทำบัญชีหมวกเขียวที่อยู่ด้านข้างกำลังบันทึกจำนวนครั้งที่รถเข็นมาเติมของและระยะเวลา มือตาไม่หยุดเหมือนกัน

จ้าวเฟยเอ๋อร์เดินกลับไปยังโรงงาน สั่งกับคนงานในนั้น

“ทุกคนสังเกตเต้าฮวยให้ดี ถ้าไม่พอก็รีบทำเพิ่ม วันนี้เต้าฮวยขายเป็นวันแรก พวกเราต้องจัดหาจนถึงกลางคืน อย่าให้เกิดความผิดพลาดได้!”

“ขอรับ เถ้าแก่!”

คนงานในโรงงานยุ่งงวดกันขึ้นมา หน้าตาขะมักเขม้น

ตกกลางคืน

จ้าวเฟยเอ๋อร์มารายงานสถานการณ์กิจการที่จวนจิ่งอ๋อง

“วันนี้แค่รถเข็นอาหารเช้าพวกเราก็ได้หนึ่งร้อยยี่สิบตำลึงแล้ว ถึงของอย่างอื่นจะลดลง แต่ก็ไม่ส่งผลมาก พอมีรายได้ห้าร้อยตำลึง ดังนั้นวันนี้มีรายได้ทั้งหมดหกร้อยยี่สิบห้าตำลึงกว่า รวมกับรายได้ตายตัวจากในวังก็คือแปดร้อยกว่าตำลึง”

ความยินดีเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าจ้าวเฟยเอ๋อร์

นางคิดไม่ถึงว่าเต้าหู้จะทำเป็นการค้าใหญ่โตอย่างนี้ได้ ไม่ใช่แค่ใหญ่ธรรมดา แต่กิจการที่มีรายรับแปดร้อยตำลึงต่อวันยังไม่เคยมีมาก่อนเลย

นี่คือครั้งแรกในเมืองหลวง!

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วก็สะท้อนใจ คิดไม่ถึงว่าโลกนี้จะหาเงินได้ง่ายขนาดนี้

ถือว่าร้านเต้าหู้มั่นคงแล้ว

แค่ไม่มีปัญหาใหญ่ จะทำกำไรได้มากขึ้นเรื่อย ๆ ดีระยะหนึ่ง จะไม่น้อยลง กระทั่งความแปลกใหม่ของเต้าหู้หมดไป รายได้จึงจะค่อย ๆ ลดลง จนอยู่ในค่าตัวเลขหนึ่งที่นิ่ง

ต่อมาจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็พูดถึงเรื่องสถานที่โรงงานคับแคบและสถานการณ์ที่คนงานไม่เพียงพอ

หลี่จุ่นคิดแล้วตอบ “ก่อนหน้านี้ข้าดูบัญชีแล้ว ตอนนี้เงินค่าแรงที่เราจ่ายในแต่ละเดือนแค่ร้อยตำลึงเท่านั้น บวกกับวัตถุดิบ รายจ่ายแต่ละเดือนสองร้อยยี่สิบโดยประมาณ เทียบกับรายได้ถือว่าน้อยนิด”

ไม่ต้องเปลี่ยนเป็นที่ใหญ่หรอก แต่เปิดโรงงานเพิ่มอีกสามแห่งไปแล้ว แบ่งออกเป็นถนนทางตกออกใต้ คนงานพวกนั้นจะได้ไม่ต้องวิ่งไปมา รับคนเพิ่มอีกหน่อย เวลานี้การค้าเต้าหู้ดีขึ้นทุกวัน จะให้เรื่องเล็กเหล่านี้เกิดเป็นปัญหาไม่ได้ เจ้าจัดการเองเถอะ ข้าเชื่อในตัวเจ้า”