องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 116

ร้านหนังสือจิงหง

สองวันนี้เสิ่นอวี้หมิงอารมณ์ไม่สู้ดีนัก

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่เจ็ดแล้ว เป็นวันที่เริ่มขายหนังสือวันแรก

แต่...

ร้านหนังสือลู่หมิงเป็นคู่แข่งของเขา แต่หากเป็นแค่คู่แข่งยังพอทำเนา ที่สำคัญคืออีกฝ่ายโฆษณาเยอะมาก ดึงกระแสลูกค้าไปมากแล้ว

ไซอิ๋วนอกจากจะมีหนึ่งร้อยเล่มที่มีตราประทับของทางสำนักศึกษาสูงสุด ไม่ว่าจะซื้อจากที่ไหนก็มีเนื้อหาเหมือนกัน ดังนั้นเสิ่นอวี้หมิงเริ่มรู้สึกถึงความกดดัน

สำหรับราคา อีกฝ่ายไม่กล้าทำลายตลาดแน่นอน ดังนั้นจึงติดราคาที่ห้าเฉียน (ห้าร้อยอีแปะ)

ใช่แล้ว โลกนี้ หนังสือยุคสมัยนี้แพงมาก ๆ เลย

ถึงจะเป็นหนังสือนิยายที่แพร่หลาย ก็ยังสองสามร้อยอีแปะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคัมภีร์ตำราประวัติศาสตร์

แต่แล้วจู่ ๆ!

“เถ้าแก่ ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้วจริง ๆ ขอรับ!”

ผู้ดูแลหนังสือจิงหงรีบร้อนวิ่งเข้ามาในห้อง พูดด้วยสีหน้าลนลาน

“เถ้าแก่ ที่แท้เบื้องหลังร้านหนังสือลู่หมิงควบคุมโดยหวังเยียนหรันอยู่ขอรับ!”

เสิ่นอวี้หมิงลุกขึ้นยืนแล้ว พอได้ยินชื่อหวังเยียนหรัน สีหน้าตกใจพลัน รีบถามว่า

“หวังเยียนหรันไหนหรือ”

ผู้ดูแลตอบด้วยสีหน้าย่ำแย่

“เถ้าแก่ เมืองหลวงก็มีอยู่แค่หวังเยียนหรันเดียวนั่นแหละขอรับ ก็หวังเยียนหรันบุตรีของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายในรัชกาลนี้ ยอดหญิงแห่งเหมืองหลวงอย่างไรเล่า!”

เสิ่นอวี้หมิงสีหน้าซีดเผือด ทรุดตัวนั่งลง พูดแบบไม่อยากจะเชื่อ

“เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร ข้าได้ยินมาว่าหวังเยียนหรันเป็นคนหาเรื่องไซอิ๋วมาเอง แล้วทำไมนาง นางถึงทำอย่างนี้เล่า นี่มิใช่เป็นอริกับตัวเองหรือ”

ร้านหนังสือจิงหงแบ่งกับสำนักศึกษาสูงสุดสามต่อเจ็ด แล้วสำนักศึกษาสูงสุดก็แบ่งกับหวังเยียนหรันอีกสามต่อเจ็ด หวังเยียนหรันได้กำไรเยอะเลยนะ!

ทำไมต้องตั้งตัวเป็นคู่แข่งของตัวเองด้วยเล่า!

“เถ้าแก่ เกรงว่าหวังเยียนหรันจะยังไม่พอใจกับเงินแค่นี้ขอรับ นางอยากทำการใหญ่ เพราะตอนต่อไปของไซอิ๋วอยู่ในมือนางหมด นางต้องมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับหลู่ซู่เหรินนั่นแน่! หรือบางที...นางอาจเป็นคนเขียนไซอิ๋วนี่เองก็ได้!” ผู้ดูแลวิเคราะห์

เขามั่นใจ ถ้าการตอบรับของไซอิ๋วภาคนี้ดี ภาคต่อไปเขาต้องขายได้มากกว่าแน่!

สวีจือชูดวงตาเป็นประกาย เดินออกจากห้อง

ทว่า...

ยังไม่ทันผ่านไปหนึ่งจิบถ้วยชา เขาก็ร้อนรนวิ่งกลับมาถึงตรงหน้าเสิ่นอวี้หมิงอีก โพล่งปากด้วยสีหน้าแย่

“เถ้าแก่ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

“มีอะไรอีก!” เสิ่นอวี้หมิงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองไม่ค่อยแข็งแรง น้ำเสียงจึงเปลี่ยนผสมโทสะเล็กน้อย

สวีจือชูพูด

“เถ้าแก่ หวังเยียนหรันผู้นั้นกับจ้าวเฟยเอ๋อร์มีสัมพันธ์ไม่ธรรมดาขอรับ ตอนนี้ร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวก็ช่วยนางโฆษณาด้วย! พวกเราแข่งไม่ไหวแล้ว!”

“อะไรนะ!”

เสิ่นอวี้หมิงสีหน้าเปลี่ยนแล้ว ไม่มีเวลาคำนึงถึงการนั่งอีก ลุกพรวดพูดทันที

“หวังเยียนหรัน นี่เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่!”