องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 120

การมาเยี่ยมเยียนยามวิกาลขององค์หญิงใหญ่หลี่เหวินจวินทำให้หวังเยียนหรันตกตะลึงเล็กน้อย นางเพิ่งกลับมาจากร้านหนังสือลู่หมิง กำลังพักอยู่ในห้องโถง พรุ่งนี้ร้านหนังสือจิงหงก็จะเริ่มขายหนังสือหนึ่งร้อยเล่มที่ได้จากสำนักศึกษาสูงสุดแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งสำหรับนางเลยก็ว่าได้

เพิ่งเสร็จธุระกลับมาจากร้านหนังสือ คิดไม่ถึงว่าหลี่เหวินจวินจะมากะทันหัน

“องค์หญิงเสด็จมาได้อย่างไรเพคะ” หวังเยียนหรันลุกขึ้นต้อนรับทันที

หลี่เหวินจวินใบหน้าพกพารอยยิ้ม พูดว่า “ในใจมีเรื่องสงสัยก็เลยมาถามเจ้าน่ะ”

“เชิญองค์หญิงประทับก่อนเพคะ!”

หวังเยียนหรันรีบให้นางนั่งทันที จากนั้นก็ให้คนยกน้ำชา ก่อนจะถามด้วยความแปลกใจ “องค์หญิงมีเรื่องอะไรแปลกพระทัยจนต้องเสด็จมาตอนกลางคืนเช่นนี้เพคะ”

หลี่เหวินจวินนั่งลง ยิ้มแล้วถาม “ข้าได้ยินว่าเจ้าร่วมมือกับร้านหนังสือลู่หมิง จะขายไซอิ๋วหรือ ดำเนินงานเรียบร้อยดีหรือไม่”

หวังเยียนหรันอึ้ง

คิดไม่ถึงว่าหลี่เหวินจวินจะถามเรื่องนี้กับนาง พลันพยักหน้าตอบอย่างไม่ปกปิด

“เตรียมการพร้อมแล้วเพคะ วันมะรืนก็ขายได้ตามปกติ ทำไมจู่ ๆ ทรงตรัสถามเรื่องนี้ล่ะเพคะ”

หลี่เหวินจวินหัวเราะแล้วตอบ “ข้าอ่านไซอิ๋วแล้ว นิยายเรื่องนี้น่าสนใจมากทีเดียว ไม่เหมือนกับนิยายก่อนหน้านี้ คนเขียนนิยายเรื่องนี้มีความสามารถยิ่งนัก ข้าอยากพบหลู่ซู่เหรินผู้นี้สักหน่อย อยากรู้ว่าเป็นคนเก่งอย่างไรกันแน่ จึงคิดเขียนนิยายเช่นนี้ออกมาได้ ดังนั้นก็เลยมาหาเจ้าน่ะ”

“หา...”

หัวใจหวังเยียนหรันหยุดเต้นหนึ่งจังหวะ ที่แท้หลี่เหวินจวินก็อยากเจอหลี่จุ่นนี่เอง แต่มันจะได้อย่างไร

หลี่จุ่นกำชับหนักหนา ห้ามแพร่งพรายเด็ดขาดว่าเขาเป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้ แต่เวลานี้หลี่เหวินจวินอยากรู้ หวังเยียนหรันจึงรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยทันที

“ทำไม ไม่สะดวกจะบอกหรือ”

หลี่เหวินจวินสังเกตเห็นสีหน้าของหวังเยียนหรันจึงถามขึ้น

หวังเยียนหรันผงกศีรษะแบบลำบากใจ กล่าวอธิบาย “องค์หญิง เป็นเช่นนี้เพคะ หลู่ซู่เหรินผู้นั้นไม่อยากให้ใครรู้ฐานะที่แท้จริงของเขา ก็เลยสั่งห้ามไม่ให้หม่อมฉันแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด...”

หลี่เหวินจวินขมวดคิ้วสวย แววตาผิดหวังเล็กน้อย

เหมือนกับที่นางคิดจริง ๆ

ชื่อนี้น่าจะไม่ใช่ชื่อจริงของคนแต่ง แต่เป็นนามสมมุติ

เพราะถ้าในอาณาเขตเหมืองหลวงนี้มีผู้มีความสามารถเช่นนี้อยู่ จะต้องรู้กันทั่วแล้ว ไม่มีทางที่จะรอดพ้นจากสายตาของนางและคนอื่น ๆ

หวังเยียนหรันเป็นคนหานิยายเรื่องนี้มา และหวังเยียนหรันก็อยู่ในเมืองหลวง ไม่เคยไปที่อื่นมาก่อน ด้วยเหตุนี้ เป็นไปได้ว่าคนแต่งนิยายเรื่องนี้ก็เป็นคนในเมืองหลวงเหมือนกัน

“องค์หญิง เกรงพระทัยไปแล้วเพคะ...” หวังเยียนหรันรีบพูด

ในใจวางแผนว่าจะถามหลี่จุ่นอย่างไรทันที

พร้อมกันนั้นนางก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้พลัน

ตอนนี้มีแต่หลี่เหวินจวินที่มาถามตัวตนของหลู่ซู่เหรินกับนาง แต่รอจนนิยายวางขายแล้ว ต้องมีคนอยากรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลู่ซู่เหรินมากขึ้นเรื่อย ๆ แน่

ถ้าพวกเขามาถามนาง เช่นนั้นนางมิต้องรำคาญใจตายหรือ

ไม่ได้การ

นางต้องหาวิธีสกัดไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้น มิเช่นนั้นถึงตอนนั้นจะไม่ทันเวลาเอา

แต่จะมีวิธีอะไรนะ

หวังเยียนหรันเริ่มคิดในใจทันที

ตอนนี้เอง มีคนรับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงาน “คุณหนู จิ่งอ๋องเสด็จมาเจ้าค่ะ บอกว่ามีธุระจะคุยกับคุณหนู”