องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 121

“หลี่จุ่นมาแล้วหรือ!”

หวังเยียนหรันตกใจเดี๋ยวนั้น

เจ้าหมอนี่ไม่เคยมาหาข้าที่จวนเลย วันนี้คือครั้งแรกในประวัติศาสตร์

หวังเยียนหรันแววตาดีใจฉับพลัน รีบลุกขึ้นจะออกไปหา แต่พอนึกได้ว่าหลี่เหวินจวินยังนั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เก็บอาการดีใจของตัวเอง

“น้องหกมาหรือ”

พอหลี่เหวินจวินได้ยินว่าหลี่จุ่นมาก็ถูกดึงดูดทันที ไม่เห็นสีหน้าของหวังเยียนหรัน มิเช่นนั้นด้วยไหวพริบของนาง จะต้องพบความผิดปกติอย่างแน่นอน

หวังเยียนหรันลุกขึ้นอย่างสงบเสงี่ยม ทำหน้านิ่งแล้วพูด

“องค์หญิง หม่อมฉันจะไปเชิญท่านอ๋องเข้ามานะเพคะ!”

บัดนี้หลี่จุ่นคืออ๋อง จากฐานะของเขา ยังจะสูงกว่าหลี่เหวินจวินนิดหน่อยด้วย

เมื่อหลี่จุ่นมา ตามมารยาทแล้วนางต้องออกไปต้อนรับด้วยตัวเอง

หลี่เหวินจวินพยักหน้า ไม่คิดมาก

หวังเยียนหรันจึงตามคนรับใช้ออกจากห้องโถงทันที

ด้านนอก

หลี่จุ่นและหยางจงรออยู่ครู่หนึ่งก็เห็นหวังเยียนหรันออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พอเห็นพวกเขาสองคนแล้วก็พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“หลี่จุ่น เจ้ามาแล้วหรือ”

หลี่จุ่นอยู่ในชุดสีขาวยิ่งกว่าหิมะ ห้อยหยกขาวอยู่ตรงเอว มือถือพัด รวบเส้นผมด้วยเกี้ยวสีขาว มีสง่าราศีเป็นอย่างมาก

มีชีวิตชีวาปานหยก พอหวังเยียนหรันเห็นแล้วก็เหม่อลอยไปเล็กน้อย

หลี่จุ่นพูด “ข้ามาถามพวกเจ้าว่าเตรียมการไปถึงไหนแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเริ่มวางขายไซอิ๋วอย่างเป็นทางการ เราต้องรู้สถานการณ์ทางร้านหนังสือจิงหงตลอดเวลาจึงจะดี”

หวังเยียนหรันพยักหน้าแล้วตอบ “พวกเจ้ารีบเข้ามาก่อนเถอะ”

หลี่จุ่นกับหยางจงจึงตามนางเข้าจวน

หวังเยียนหรันนึกขึ้นมาได้ว่าหลี่เหวินจวินอยู่ด้วย จึงเอ่ยปากพูดว่า “จริงสิ องค์หญิงใหญ่ก็อยู่ด้วย...”

หลี่จุ่นอึ้ง

หลี่เหวินจวินก็อยู่ด้วยหรือ

อย่างนั้นก็คุยธุระไม่ได้แล้วสิ

รู้อย่างนี้เขาไม่มาหรอก แช่เท้าเรียบร้อยแล้ว เพราะจู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันที่เริ่มขายหนังสือร้อยเล่มที่สำนักศึกษาสูงสุดจัดพิมพ์ ก็เลยวิ่งมาสั่งงานบางเรื่องกับหวังเยียนหรันสักหน่อย

หลี่จุ่นลูบจมูก ปกปิดความเขินอายของตัวเอง จากนั้นจึงกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง

“พี่หญิงกล่าวถูกต้องยิ่งแล้ว คนผู้นี้หาใช่สัตว์ในบ่อ ความสามารถเช่นนี้ ข้านับถือยิ่งนัก คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ บนโลกใบนี้ยังมีผู้วิเศษเช่นนี้อยู่อีก!”

หวังเยียนหรัน “...”

หยางจง “...”

ทั้งสองอึ้งจังงังฉับพลัน

ฝีมือในการยกยอตัวเอง เป็นเลิศยิ่งแล้ว!

“ดูท่าน้องหกจะคิดเหมือนกับข้านะ” หลี่เหวินจวินหน้าชื่อตาบานทันที ปลื้มปีติยิ่งนัก

หลี่จุ่นมองหลี่เหวินจวิน แอบพูดในใจว่า “ขอโทษนะ พี่หญิง! ใช่ว่าน้องชายไม่อยากบอก แต่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้”

หลี่จุ่นพยายามปรับอารมณ์ของตัวเอง ให้ตัวเองสงบลง

หลี่จุ่นยิ้มพูด “ดูท่าพี่หญิงจะชอบนิยายเรื่องนี้มากทีเดียว”

หลี่เหวินจวินหน้าแดงเล็กน้อยเดี๋ยวนั้น เสริมความน่ารักหน่อยหนึ่ง จากนั้นจึงพูดด้วยความเคอะเขิน

“เมื่อก่อนข้าไม่ชอบนิยายสักเท่าไร รู้สึกว่านิยายพวกนี้ไม่มีประโยชน์ ได้แต่ความบันเทิง ในใจมากน้อยยังดูแคลนอยู่บ้าง แต่นับจากได้อ่านไซอิ๋ว ข้าต้องยอมรับ เมื่อก่อนดูถูกนิยายพวกนี้ไปแล้ว”