องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 126

“ท่านอ๋อง นี่มันเรื่องอะไรกัน? หนังสือพวกนี้มาจากไหนกัน?”

อีกด้านหนึ่ง

ระดับความตกตะลึงของหวังเยียนหรันก็ไม่แพ้พวกเสิ่นอวี้หมิงเช่นกัน นัยน์ตาอันงามงดของนางเบิกโพลงพลางมองไปที่ประตูร้านหนังสือลู่หมิง

บนใบหน้าของหลี่จุ่นปรากฏรอยยิ้มลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูกออกมาในทันใด

ตั้งแต่ข่าวเรื่องที่หนังสือไซอิ๋วถูกประทับตราโดยสำนักการศึกษาสูงสุดแพร่ออกมา เขาก็มักจะเดินเล่นไปบนถนน และยังให้หยางจงสนใจข่าวด้วย

ในที่สุดก็รวบรวมข่าวที่มีประโยชน์ได้จำนวนหนึ่ง

อย่างน้อย ในวังหลวง กระทั่งคนที่ได้สัมผัสหนังสือไซอิ๋วล้วนแล้วแต่หมกมุ่นอยู่กับมันเป็นอย่างมาก

ไร้การรีวิวที่ไม่ดี!

ในใจของหลี่จุ่นเองมีความมั่นใจแล้ว ในนามของหวังเยียนหรันแต่แรก ใช้ให้โรงงานส่วนตัวที่ว่างงานเริ่มเร่งตีพิมพ์ไซอิ๋ว

ปฏิบัติภารกิจลุล่วง

เขาหาร้านหนังสือสามแห่ง ผ่านการผลิตเร่งด่วนในสี่ห้าวัน เร่งตีพิมพ์ออกมาได้ทั้งหมดสองพันเล่ม

แน่นอนว่า เขาเองก็กำลังพนันอยู่เช่นกัน

หากพนันแพ้ เงินก้อนนี้เขาจะควักจ่ายเอง แม้ต้นทุนค่าตีพิมพ์หนังสือในยุคสมัยนี้จะค่อนข้างสูง เขาจ่ายไปประมาณสองร้อยตำลึง แต่สำหรับเขาแล้วเป็นเพียงแค่ขี้ประติ๋วเท่านั้น

เงินปันผลจากเต้าหู้ตำรับเจ้าในแต่ละวันทำเงินให้เขาได้เยอะขนาดนี้!

ทว่าหากพนันชนะ ย่อมต้องจ่ายร่วมกับหวังเยียนหรัน และก็คงทำกำไรได้มหาศาล

ตอนนี้ เขาชนะการพนันอย่างแน่นอนแล้ว

เช้าวันนี้เมื่อเห็นที่ร้านหนังสือร้อนแรงแบบนี้ เขาจึงให้หยางจงไปเรียกคนขนหนังสือมา และมาได้ทันเวลาพอดี

หน้าประตูร้านหนังสือ ตงซานว่านเห็นหนังสือไซอิ๋วหนึ่งคันรถปรากฏที่หน้าร้านของตน ก็ตกตะลึงพรึงเพริด

ไม่นาน

ลูกจ้างที่เข็นรถคนนั้นก็เอาใบแสดงรายละเอียดออกมาแผ่นหนึ่ง ส่งให้เขา ข้างบนลงชื่อของหวังเยียนหรัน เมื่อตงซานว่านเห็นก็เข้าใจในทันที

ในใจพลันนับถือขึ้นมาเป็นอย่างมาก

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ สมแล้วที่เป็นบุตรีของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย ที่แท้ก็เตรียมการเอาไว้ตั้งนานแล้ว!

ดูท่าครั้งนี้จะแน่วแน่แล้ว!

ใบหน้าของตงซานว่านเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ รีบกำชับให้ลูกจ้างย้ายหนังสือเข้าไป พร้อมทั้งจัดการการขายต่อไปด้วย

“หลี่จุ่น นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

นัยน์ตาอันงามงดของหวังเยียนหรันประกายความประหลาดใจ ดวงตาที่จ้องหลี่จุ่นถามขึ้นอีกครั้ง

หลี่จุ่นขำพลางอธิบายกับนาง

หวังเยียนหรันเข้าใจขึ้นมาในทันใด ก่อนจะเอ่ยว่า

“ที่แท้ท่านก็มีแผนอยู่นานแล้วนี่เอง แต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจะมีคนมามากมายขนาดนี้?”

หลี่จุ่นหัวเราะ “หากข้าไม่มีความมั่นใจ เช่นนั้นก็คงไม่ทำการค้านี่แล้ว”

หลี่จุ่นหัวเราะ ไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด

อีกด้านหนึ่ง

ทั้งเสิ่นอวี้หมิงและสวีจือชูต่างเดินจากไปอย่างหน้าคล้ำดำเขียว กลับไปถึงร้านหนังสือจิงหง ทั้งสองคนก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ

นี่ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

ส่งลูกจ้างไปสอบถามสถานการณ์แล้ว

ที่ร้านหนังสือลู่หมิงขายหนังสือนิยายออกไปได้มากมายขนาดนี้เพียงในระยะเวลาสั้นๆ ช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วจริงๆ!

โรงงานของร้านหนังสือลู่หมิงเล็กขนาดนั้น ภายในระยะเวลาไม่กี่วันไม่มีทางตีพิมพ์หนังสือออกมาได้มากมายขนาดนี้แน่

ทว่าจนใจความจริงอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนแล้ว ทั้งสองคนจะไม่เชื่อก็ไม่ได้

“เถ้าแก่ ท่านผู้ช่วยขอรับ ไปสอบถามได้ความชัดเจนแล้วขอรับ!”

ลูกจ้างที่ถูกส่งไปให้สอบถามกลับมาแล้ว เข้าประตูมาได้ก็ตะโกนโหวกเหวก

ทั้งสองคนลุกขึ้น เสิ่นอวี้หมิงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?!”

“เถ้าแก่ขอรับ ที่แท้หนังสือนิยายชุดหลังนั่นถูกขนมาจากร้านหนังสืออื่นขอรับ สองสามวันก่อนหวังเยียนหรันให้คนไปสั่งร้านหนังสือร้านอื่น ให้พวกเขาเร่งตีพิมพ์ไซอิ๋วขอรับ”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

เสิ่นอวี้หมิงและสวีจือชูเข้าใจในทันที ทั้งสองคนสีหน้าปั้นยากขึ้นพร้อมกัน

สวีจือชูรีบเอ่ยถามว่า “แล้วที่ร้านหนังสือลู่หมิงตีพิมพ์เองล่ะ? ตกลงได้กี่เล่มกันแน่? แล้วตีพิมพ์อย่างไร?”