องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1296

ฮองเฮาเหลือบมองหลี่เหวินจวินด้วยสายตาอ่อนโยน จากนั้นจึงส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า

“ไม่ล่ะ ข้าจะอยู่ที่นี่ ฝ่าบาทอยู่ที่ไหนข้าก็จะอยู่ด้วย”

หลี่เหวินจวินอ้าปากค้างมองดูเสด็จแม่ของนาง เพราะพูดไม่ออก

ฮองเฮายิ้มแล้วเอ่ยว่า

“ไม่กี่วันมานี้ข้าเพิ่งทำความรู้จักเสด็จพ่อของเจ้าใหม่ แม้ว่าสิ่งที่เสด็จพ่อของเจ้าทำนั้น ยากที่จะทำให้ผู้คนยอมรับ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็คือเสด็จพ่อของเจ้า

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยปฏิบัติกับข้าไม่ดีเลย ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาต้องการใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างมากที่สุด ข้าจะทิ้งเขาไปได้อย่างไร

“เพราะฉะนั้น เจ้าไปเถอะ ข้าคงไม่ไปกับเจ้า เมื่อลูกในท้องของเจ้าเกิดมาค่อยพากลับมาให้ข้าดู”

หลี่เหวินจวินแอบถอนหายใจหลังจากได้ยินสิ่งนี้ จากนั้นจึงทำได้เพียงพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดว่า

“เสด็จแม่ ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องน้อง หม่อมฉันจากไปครานี้จะต้องผ่านเมืองหลวง หากน้องยินดีที่จะไปด้วยกัน หม่อมฉันจะพาเขาไปด้วย”

เมื่อกล่าวถึงรัชทายาท ดวงตาของฮองเฮาก็รื้นไปด้วยน้ำตา พูดอะไรไม่ออกอยู่สักพัก ในที่สุดก็พยักหน้าและพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ฝากดูแลเขาด้วย…ลูกชายข้าหาความลำบากให้ตัวเองแท้ ๆ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน สองสามวันมานี้ข้าลองคิดดูแล้ว หากเขาสามารถใช้ชีวิตแบบธรรมดาได้ บางทีเขาอาจจะใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขและปลอดภัย และคงจะดี ถ้าเขาเต็มใจที่จะจากไปกับเจ้า เจ้าก็พาเขาไปด้วยแล้วกัน”

“เพคะ เสด็จแม่!”

หลี่เหวินจวินพยักหน้า

ในเวลาเดียวกัน

ณ เมืองหลวง

ภายในท้องพระโรง

องค์รัชทายาทในสภาพมอมแมมหนวดเครารุงรัง ที่ไม่รู้ว่าไม่ได้ดูแลตัวเองมานานแค่ไหนแล้วนั้น กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร

สีหน้าขึงขังและหยิ่งผยอง

ดูเหมือนเป็นจักรพรรดิที่ครองโลกจริง ๆ!

ขณะนั้นเอง

ชายชราคนหนึ่งก้าวเท้าเข้ามาในท้องพระโรงอย่างเชื่องช้า มองดูรัชทายาทบนบัลลังก์มังกร แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม

“กระหม่อมเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท!”

เมื่อเห็นชายชรา รัชทายาทที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร บนใบหน้าที่แต่เดิมมีความเคร่งขรึมและน่าเกรงขามก็ค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ ไม่เจอกันนานเลย”

จี้จงชิงหัวเราะร่วนทันทีและพูดว่า

“ไม่ได้พบกันนาน ไม่คาดคิดเลยว่าองค์รัชทายาทจะเติบโตขึ้นถึงเพียงนี้แล้ว ช่างน่าชื่นชมจริง ๆ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน