องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1461

ณ เมืองหลวงแคว้นหนาน

หลังจากการสูญเสียลูกชายไป จ้าวซื่อที่เพื่อนฮองเฮาในสวนดอกไม้ก็เศร้าหมองห่อเหี่ยวมาตลอด สีหน้าไม่ปรากฏความยินดีปรีดาใด ๆ อีกเลย

จ้าวซื่อคือมารดาผู้ให้กำเนิดหลี่จิ้น องค์ชายที่เจ็ดซึ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว หลังจากการตายของหลี่จิ้น นางก็บ้าคลั่งอยู่สักพักใหญ่ ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน นั่งนิ่งไม่พูดจา จากนั้นหลี่เจิ้งก็ไม่เห็นรอยยิ้มของนางอีกเลย

วันนี้เป็นวันที่ไม่ค่อยมีแดดนัก

แม้ว่าจะยังอยู่ในช่วงฤดูหนาว แต่หิมะก็หมดไปแล้ว

อากาศค่อย ๆ อบอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ฤดูใบไม้ผลิอันแสนอุ่นสบายกำลังจะหวนมา

หลี่เจิ้งมองดูหญิงทั้งสอง ฮองเฮากำลังหวีผมให้จ้าวซื่อที่นั่งนิ่งไม่พูดจา ฉากตรงหน้านี้ทำให้เขารู้สึกสงบเป็นอย่างยิ่ง

ตั้งแต่ที่เขามาถึงแคว้นหนาน สนมจำนวนไม่น้อยของเขาก็ถูกปลดออกไป

จะอยู่จะไปก็ตามแต่ความปรารถนาของพวกนาง หากผู้ใดใคร่อยู่ก็อยู่ หากไม่ต้องการอยู่ต่อก็จะได้ทองและเงินบางส่วน แจกจ่ายให้แต่ละคนแยกทางกันไป

ท้ายที่สุดก็เหลือเพียงฮองเฮาและจ้าวซื่อที่ยินยอมอยู่ต่อ สำหรับนางสนมคนอื่น ๆ แม้แต่มารดาของหลี่เซียงจู๋ ลูกสาวคนที่แปด ซึ่งปัจจุบันเป็นนางสนมผู้สูงศักดิ์ก็ยังพาหลี่เซียงจู๋จากไปและกลับบ้านเกิด

เรียกได้ว่าได้ดีคนก็เข้าหา พอตกต่ำก็ไร้คนแยแส ไม่มีใครหลีกเลี่ยงความจริงข้อนี้ได้

หลี่เจิ้งไม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์จักรพรรดิอีกต่อไป แม้ว่าลูกชายทั้งสองจะเป็นจักรพรรดิ แต่หนึ่งในนั้นคือมหาจักรพรรดิผู้ที่รวมจงหยวนเป็นหนึ่งเดียว

ทว่าชีวิตและทรัพย์สินของหลี่เจิ้งไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอีกต่อไปแล้ว

เนื่องจากนั่นคือราคาที่เขาต้องจ่าย

“ฝ่าบาท!”

หลี่เจิ้งจมอยู่ในภวังค์เล็กน้อย หวังเหลียนเดินเข้ามาในสวนดอกไม้และตะโกนเรียกเขาด้วยสีหน้าซับซ้อน

หลี่เจิ้งมองออกไป จากนั้นหวังเหลียนก็พูดต่อไปว่า

“ฝ่าบาท...เสิ่นเลี่ยกับเสิ่นจิงหง...ตอนนี้อยู่นอกประตูพระราชวังพ่ะย่ะค่ะ...”

เมื่อได้ยินดังนั้น มือที่หวีผมให้จ้าวซื่ออยู่ของฮองเฮาก็ชะงักงันไปในทันที สีหน้าพลันซีดเซียว

จ้าวซื่อกลับนั่งนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อน ราวกับหูนางไม่ได้ยินอันใดทั้งสิ้น

หลี่เจิ้งเงียบไปสักพักใหญ่ ท้ายที่สุดก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า

“หวังเหลียนเอ๋ย ให้องครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ ถอยออกไปเสีย เจ้าเองก็ถอยไปเสียด้วย จากนั้นให้เจ้าไปพบเจ้าหก เมื่อเจ้าทำสิ่งที่ควรทำแล้ว เจ้าจึงค่อยตามข้ามา”

ขณะที่พูดอยู่ หลี่เจิ้งก็ยิ้มอย่างขมขื่น

“เงื้อมมือของข้าและเจ้าแปดเปื้อนไปด้วยเลือดอันมากมายจนปกปิดไว้ไม่หวาดไม่ไหว ทว่าเจ้านั้นจักตายแบบนี้ไม่ได้ เจ้าจัดการเรื่องให้แล้วเสีย จึงจักตามข้ามา”

หวังเหลียนหัวเราะ หัวเราะไปหัวเราะมาเขาก็ร้องไห้ ในที่สุดเขาก็คุกเข่าลงและคำนับสามครั้งไปทางหลี่เจิ้ง และตะโกนว่า

“ฝ่าบาท เกิดชาติหน้าฉันใดข้าน้อยก็ยังจะขอรับใช้อยู่ข้างกายฝ่าบาท หวังว่าฝ่าบาทจักไม่รังเกียจ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน