องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 167

“ร่วมมือกับสถานเริงรมย์เล่าเรื่อง ให้สถานเริงรมย์เล่าเรื่องไซอิ๋วก่อนหรือ”

หวังเยียนหรันฟังการเสนอของหลี่จุ่น คิ้วสวยขมวดเป็นปมทันที “เช่นนั้นมิใช่ให้ทุกคนไปฟังนิยายที่สถานเริงรมย์หรือ ต้องส่งผลกระทบใหญ่หลวงกับทางร้านหนังสือแน่”

หลี่จุ่นส่ายหน้าแล้วอธิบาย “เจ้าวางใจเถอะ ไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นหรอก เพราะผู้บริโภคของทั้งสองอย่างนี้ไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันหรือ หมายความว่าอย่างไร” หน้าสวยของหวังเยียนหรันนิ่งไปเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจ

ถ้าสถานเริงรมย์เล่านิยายก่อน อย่างนั้นลูกค้าของร้านหนังสือก็จะไปฟังนิยายที่สถานเริงรมย์กันหมด เพราะไม่ต้องจ่ายเงิน

กับของที่ไม่ต้องจ่ายเงิน ทุกคนต้องแห่แหนไปอยู่แล้ว นี่เป็นนิสัยตามธรรมชาติ หวังเยียนหรันเข้าใจดี

หลี่จุ่นยังคงยิ้มร่าเหมือนเดิม อดทนอธิบาย

“ถ้าพวกเราร่วมมือกับสถานเริงรมย์ ก็ต้องมีการวางแผนก่อนอยู่แล้ว อีกอย่าง ผู้บริโภคทั้งสองอย่างเดิมก็ไม่เหมือนกัน พวกที่รู้หนังสือก็ต้องชอบอ่านหนังสือมากกว่า ส่วนพวกที่ไม่รู้หนังสือก็ได้แต่ฟังการเล่านิยายแก้อยาก

อีกอย่าง เพราะมีผลกำไรมากกว่า พวกเราให้ทางสถานเริงรมย์เก็บค่าผ่านประตูกับลูกค้าทุกคนที่เข้ามาฟังการเล่าเรื่องได้ อย่างเช่นหนึ่งอีแปะ

และกำหนดการการเล่าเรื่องก็จะค่อนข้างยืดเยื้อ อย่างเช่นหนึ่งวันจะเล่าแค่หนึ่งตอน แต่จัดเวลาหลายรอบ คนที่รอได้ก็รอต่อไปเรื่อย ๆ ส่วนคนที่รอไม่ไหว โดยเฉพาะคนที่อ่านออกเขียนได้พวกนั้น เอาไว้ทางร้านหนังสือเริ่มขายแล้ว ย่อมต้องไปซื้อมาอ่าน...”

หลี่จุ่นอธิบายด้วยความอดทน

นี่จะคล้ายกับโรงภาพยนตร์ในยุคปัจจุบัน

เลียนแบบปริมาณการฉาย หนึ่งบทจะเล่าซ้ำไปซ้ำมาหนึ่งวัน แล้วอาจจะยาวไปถึงสองวันด้วย

ช่วงแรก ๆ อาจจะดึงดูดคนที่รู้หนังสือจำนวนหนึ่งมาฟัง แต่พอร้านหนังสือเปิดขาย คนที่รู้หนังสือต้องไม่ยอมรอต่อไปแน่ แต่จะไปซื้อหนังสือมาอ่านเอง

ด้วยเหตุนี้

หลี่จุ่นกำลังขยายขอบเขตกำไรและเพิ่มปริมาณผู้บริโภค ใช้วิธีการนี้หารายได้จากเงินที่แต่เดิมควรได้แต่ไม่ได้มา

แล้วยังจะได้เงินเป็นสองเท่าจากคนจำนวนหนึ่งอีก!

พอฟังการอธิบายของหลี่จุ่นเสร็จ หวังเยียนหรันก็เข้าใจฉับพลัน คิดโดยละเอียดแล้วก็เหมือนกับที่หลี่จุ่นว่า

สองวันแรกอาจดึงลูกค้าทางร้านหนังสือไปบ้าง แต่รอให้ร้านหนังสือเริ่มวางขาย จะต้องไม่เกิดผลกระทบใหญ่แน่ ลูกค้าที่หายไปเหล่านั้นต้องกลับมา จ่ายเงินเพื่อซื้อหนังสือเล่มหนึ่ง

ด้วยเหตุนี้ วิธีการนี้สามารถทำได้

“แต่ จะให้ทางสถานเริงรมย์เล่าหลายตอนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นร้านหนังสือร้านอื่นจะคัดลอกไปขาย นั่นจะทำให้เกิดความสูญเสีย และจะล่วงหน้ามากก็ไม่ได้เหมือนกัน เล่าก่อนสักห้าวันก็พอแล้ว” หลี่จุ่นพูด

ที่ทำให้เขาหงุดหงิดคือ ที่นี่ไม่มีการคุ้มครองเอกสิทธิ์อะไร ดังนั้นจึงป้องกันการลอกเลียนแบบยาก

หวังเยียนหรันคิดแล้วก็พยักหน้า

ลอบพูดในใจ ช่างเป็นบุรุษงามแต่กำเนิดโดยแท้!

หลี่จุ่นตอบ “จะไปฟังเพลงที่สถานเริงรมย์น่ะ”

“ฟังเพลงที่สถานเริงรมย์หรือ”

อวี้เจียตาโต แม้นางจะไม่ใช่คนราชวงศ์อู่ แต่ก็รู้ว่าสถานเริงรมย์คือสถานที่เช่นไร

นั่นก็คือสถานที่ที่ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นอย่างมากแห่งหนึ่ง นางก็อยากจะเห็นเหมือนกัน

หลี่จุ่นเหลือบมองนางแล้วเอ่ย “เจ้าเป็นผู้หญิงยิงเรือจะไปที่อย่างนั้นทำไม”

อวี้เจียตอบโต้ด้วยใบหน้ายิ้มน้อย ๆ “ท่านเป็นถึงท่านอ๋องยังไปที่อย่างนั้นเลยมิใช่หรือ อวี้เจียแค่อยากรู้อยากเห็นสถานที่เช่นนี้เท่านั้น ท่านอ๋องกรุณาพาอวี้เจียไปเปิดหูเปิดตาด้วยเถอะ”

หลี่จุ่นคร้านจะพูดมาก ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ไปทำการกุศลมอบยีนสืบทอดพันธุกรรมมนุษย์ แค่ไปสำรวจเท่านั้น จะพกสาวงามอยู่ข้างกายให้เจริญหูเจริญตาสักหน่อยก็เหมือนว่าไม่เลวเหมือนกัน

ดังนั้นจึงพยักหน้าตอบ “ก็ได้ เจ้าไปเปลี่ยนเป็นชุดผู้ชายเถอะ แล้วตามข้าไปเปิดหูเปิดตา”

อวี้เจียพลันดีใจ รีบจรดมือคำนับกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณท่านอ๋อง!”