องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 168

สถานที่แรกก็คือหอชุนฮวา

หลี่จุ่นในชุดสีขาวปลอดและอวี้เจียในชุดบุรุษ ทั้งสองปานต้นหยกรับสายลม เพิ่งเข้าประตูมาก็ทำให้สาว ๆ ในหอชุนฮวาต้องมองด้วยความตะลึงทันที

แม่เล่าอึ้งก่อน จากนั้นก็จำหลี่จุ่นได้ในเวลาต่อมา นางฉีกยิ้มแล้วเดินมาหาทันที

“ไอ้หยา คุณชาย ท่านมาแล้วหรือ! ทำไมวันนี้เปลี่ยนคนเล่า คุณชายรูปงามท่านนั้นคือผู้ใดหรือเจ้าคะ”

ทักทายพลางมองอวี้เจียที่อยู่ด้านข้าง

อวี้เจียดวงหน้าแดงระเรื่อ แต่ทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

ที่แท้นี่ก็คือสถานเริงรมย์ที่บรรยายในตำราของราชวงศ์อู่เองหรือ แปลกประหลาดจริง ๆ!

เทียบกับทางแคว้นหลางแล้ว ครึกครื้นมากกว่า

“ข้าน้อยอวี้อัน!” อวี้เจียประสานมือพูด

“โอ้ ที่แท้ก็คุณชายอวี้อันนี่เอง! มา สาว ๆ มาต้อนรับแขกกันหน่อย!” แม่เล้าคลี่ยิ้ม ไม่ว่าใครที่มากับหลี่จุ่นล้วนมีเงินทองมากมาย โดยเฉพาะหลี่จุ่นยิ่งเป็นอย่างนั้น

เช่นนั้นคุณชายหน้าตาหมดจดผู้นี้ จะหนีไปไหนได้

หลี่จุ่นคลี่พัด ส่ายหน้าพูด “มามา วันนี้ข้าไม่ได้มาหาแม่นาง แต่ที่มาวันนี้เพราะอยากมาฟังเรื่องเล่าน่ะ”

“ฟังเรื่องเล่าหรือ” แม่เล้าอึ้ง จากนั้นก็ยิ้มพูด “ได้สิ คุณชาย วันนี้วานวานไม่อยู่พอดี ถ้าท่านมาหาแม่นาง สาว ๆ คนอื่นล้วนไม่มีคุณสมบัติพอที่จะปรนนิบัติท่าน พอดีเลย ๆ! คุณชายเชิญทางนี้เจ้าค่ะ!”

เฉาวานวานไม่อยู่หรือ

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตามแม่เล้าไป

บรรดาสาว ๆ ที่อยู่โดยรอบพอได้ยินว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาหาหญิงสาว ก็มีคนจ้องอวี้อันผู้มีริมฝีปากแดงฟันขาว หน้าตาหล่อเหลาหมดจดผู้นั้น เกิดความรู้สึกเสียดาย

หลี่จุ่นสนิทสนมกับวานวาน พวกนางมิอาจใส่ใจ แต่คุณชายหล่อเหลาท่านนี้ พวกนางเห็นแล้วรู้สึกคันหัวใจนัก แต่ใครจะรู้ว่ามิได้มาหาความสำราญ ช่างทำให้คนผิดหวังโดยแท้

วานวานหรือ

อวี้เจียนัยน์ตาจับจ้องเล็กน้อย

หลี่จุ่นยังมีคนสนิทสนมอยู่ที่นี่ด้วย!

คนที่มีคุณสมบัติปรนนิบัติหลี่จุ่น คงต้องมีรูปโฉมงดงามแน่ เห็นว่าที่นี่มีตัวเต็งที่ลือชื่อมากคนหนึ่ง เหมือนว่าจะชื่อเฉาวานวานอะไรนี่แหละ

อวี้เจียเข้าใจทันที มองเงาหลังของหลี่จุ่น มุมปากเผยรอยยิ้มลึกซึ้ง

แม่เล้านำพวกหลี่จุ่นสองคนไปหอเล่าเรื่องที่อยู่ด้านข้าง ที่นั่นคึกคักเป็นพิเศษ บรรดาคนนั่งล้อมรอบ ครื้นเครงมาก

อยู่ไกล ๆ ก็ได้ยินนักเล่าเรื่องร้อยเรียงไม่ขาดสาย ดังค่อยหยุดเปลี่ยน กำลังเล่าเรื่องตอนที่หงอคงต่อสู้กับตือโป๊ยก่ายที่หมู่บ้านเกาเหล่า เบื้องล่างมีคนโห่ร้องเนือง ๆ ตะโกนว่าดี

แต่จำนวนเงินไม่ตายตัว

นี่ไม่ค่อยดีนัก

ถ้าใช้ที่นี่เป็นสถานที่เล่าเรื่องไซอิ๋ว เช่นนั้นต้องกำหนดราคาห้องส่วนตัว อย่างเช่นยี่สิบตำลึง แบบนี้จึงจะมีรายรับที่แน่นอน

ถ้าเข้าห้องส่วนตัวก็ไม่ต้องเก็บค่าเข้าประตู แต่เก็บตั๋วนั่งและตั๋วยืนกับคนที่มาฟังอยู่ที่ห้องโถงได้ อืม ใช่ เอาอย่างนี้แหละ!

หลี่จุ่นมองดูสถานที่แล้วก็ยกยิ้มตรงมุมปาก

อย่างที่เรียกว่าไม่เจ้าเล่ห์ไม่มีการค้า เช่นนั้นเขาหลี่จุ่นก็จะเป็นผู้เจ้าเล่ห์ในการค้าแล้วกัน!

ถึงจะไร้ยางอายอยู่บ้าง แต่ก็ทำกำไรได้

ขอแค่ได้เงิน ไร้ยางอายก็ไร้ยางอายเถอะ

“ท่านอ๋อง ท่านยิ้มอะไรหรือ” อวี้เจียฟังการเล่าเรื่อง สนใจไซอิ๋วมากขึ้นเรื่อย ๆ พอหันมามองหลี่จุ่นอีกที พบว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว

หลี่จุ่นส่ายหน้า ยังคงเอาแต่ยิ้ม “เปล่า”

แพขนตายาวอวี้เจียขยับเล็กน้อย เหลือบมองเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็ตั้งใจฟังต่อ

ไซอิ๋วนี้น่าสนใจจริง ๆ