องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 169

หลี่จุ่นอยู่ในหอชุนฮวาสองเค่อก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป อวี้เจียกำลังฟังการเล่าเรื่องสนุกอยู่ แต่เห็นหลี่จุ่นเดินไปแล้วจึงตามไปทันที

ทั้งสองปฏิเสธขอบคุณการรั้งตัวจากแม่เล้า ออกจากหอชุนฮวา ต่อมาก็ไปสถานเริงรมย์อื่นต่อ กระทั่งตอนกลางคืนจึงเดินอ้อยอิ่งอยู่บนถนนแถวนั้น

“ท่านอ๋อง ตอนนี้พวกเราต้องไปทำอะไรหรือ” อวี้เจียส่งเสียงถาม

นางตามหลี่จุ่นตระเวนหอนางโลมห้าหกแห่งแล้ว แม้จะไปฟังการเล่าเรื่องหมด แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในนั้นทำให้นางที่เป็นคนแคว้นหลางต้องทึ่งและอัศจรรย์ใจมาก หลังจากออกมายังสนุกอยู่เลย

หลี่จุ่นมองท้องถนนที่ครึกครื้นทีหนึ่งแล้วเอ่ย “ชักจะหิวแล้วสิ ข้าจำได้ว่าแถวนี้มีร้านเต้าหู้เปิดใหม่ร้านหนึ่ง ไปกินมื้อค่ำที่นั่นกันเถอะ”

พอหลี่จุ่นพูดขึ้น ถึงนางจะกินของหวานในหอนางโลมไม่น้อย แต่อย่างไรก็ยังได้แค่แก้อยากไม่อิ่มท้อง เวลานี้ท้องไส้จึงกำลังปั่นป่วนอยู่

นี่คือหิวแล้ว

ทั้งสองเดินผ่านกลุ่มคนครึกครื้น หาร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวที่เปิดใหม่และเดินเข้าไป

แม้จะเลยเวลาอาหารมื้อค่ำไปแล้ว แต่ข้างในยังมีแขกนั่งอยู่ไม่น้อย

เสี่ยวเอ้อร์เห็นคนที่ดูดีสองคนจึงรีบมาต้อนรับทันที ถามด้วยไมตรีว่า “ยินดีต้อนรับนายท่านทั้งสอง เชิญด้านในขอรับ!”

หลี่จุ่นพูดขึ้นทันที “เปิดห้องส่วนตัวอักษรนภาให้พวกเราสักห้องสิ”

ว่าแล้วก็ล้วงเงินตำลึงก้อนออกมาสิบตำลึง

“ได้เลยขอรับ เชิญนายท่านทั้งสองขึ้นชั้นบนได้เลย!” เสี่ยวเอ้อร์ยิ้มแย้ม รับเงินมาอย่างกระตือรือร้น และนำทั้งสองขึ้นชั้นบนอย่างรวดเร็ว

ตลอดทาง หลี่จุ่นพอใจกับการจัดวางสภาพแวดล้อมโดยรอบมาก เฟยเอ๋อร์จัดร้านตามที่เขาต้องการอย่างเคร่งครัดจริง ๆ

ห้องส่วนตัวแบ่งออกเป็นสามระดับคือ นภา พิภพ มนุษย์ ระดับต่ำสุดคืออักษรมนุษย์ในราคาสองตำลึง ส่วนอักษรนภาต้องจ่ายสิบตำลึง

พวกที่แค่กินข้าวก็ต้องจ่ายค่าห้องส่วนตัวสิบตำลึงย่อมไม่ใช่คนทั่วไปอย่างแน่นอน ดังนั้นเสี่ยวเอ้อร์จึงเป็นมิตรเป็นพิเศษ

อวี้เจียใบหน้าฉงนฉงาย รู้สึกแปลกใหม่กับทุกอย่างที่นี่

นางรู้ว่าหลี่จุ่นคือเจ้าของเบื้องหลังร้านเต้าหู้ตำรับจ้าว แต่ไม่เคยมาร้านเต้าหู้มาก่อน และไม่คิดว่าการดำเนินกิจการจะมีสีสันอย่างนี้ เยี่ยมยอดจริง ๆ

ความเลื่อมใสต่อหลี่จุ่นในใจเพิ่มขึ้นมาอีกหลายส่วน นัยน์ตามองหลี่จุ่นที่เดินอยู่ข้างหน้า เปล่งประกายระยิบระยับ

เมื่อทั้งสองเข้าห้องส่วนตัว การจัดวางในนั้นอบอุ่นมาก พอเข้าไปอวี้เจียก็เกิดความรู้สึกผิด ๆ ราวกับกลับถึงจวนอ๋องแล้วอย่างไรอย่างนั้น

มีความรู้สึกเหมือนบ้าน

ห้องส่วนตัวมีหน้าต่าง ตรงหน้าต่างคือทิวทัศน์ยามราตรีของฉางอัน วางกระถางดอกอวี้หลัน บนกำแพงด้านข้างแขวนกู่ฉิน ภาพโบราณ แล้วยังถึงกับมีบทกลอนตัวอักษรสวยด้วย

รายการอาหารในนั้นค่อนข้างง่าย มีแค่สิบกว่าอย่าง โดยส่วนมากจะทำจากเต้าหู้เป็นหลัก

หลี่จุ่นสั่งแผ่นเต้าหู้ผัดเนื้อ ผัดตั้งโอ๋ น้ำแกงเต้าหู้กับเต้าหู้ราดซอส

เสี่ยวเอ้อร์ที่อยู่ด้านข้างจดอย่างเร็วรี่

เมื่อรายการอาหารส่งถึงมืออวี้เจีย พอนางเห็นก็ทำหน้าตกตะลึง แปลกใหม่มาก แม้จะเป็นแท่งถ่านในมือเสี่ยวเอ้อร์ก็ยังมองหลายที ท้ายที่สุดนางเพิ่มเต้าฮวยอีกหนึ่งเป็นอันเสร็จ

“นายท่านทั้งสองกรุณารอสักครู่ ข้าน้อยจะให้ห้องครัวทำอาหารให้พวกท่านเดี๋ยวนี้แหละ! พวกท่านดื่มน้ำดับกระหายก่อน”

เสี่ยวเอ้อร์คนนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อนั้นอวี้เจียจึงยิ้มตาหยีมองหลี่จุ่น พูดอย่างสะท้อนใจว่า “ท่านอ๋อง ถ้าอวี้เจียเดาไม่ผิด ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความชอบของท่านกระมัง”

หลี่จุ่นเทน้ำให้ตัวเอง ตอบเรียบ ๆ ว่า “เพ้อเจ้อ”

อวี้เจียหัวเราะคิก ๆ มองหลี่จุ่น แววตาอ่อนโยนอย่างหาที่เปรียบมิได้ เอ่ย “ท่านอ๋อง ท่านไม่แต่งกับอวี้เจียจริงหรือ อวี้เจียชื่นชมท่านอ๋องมากจริง ๆ นะ...”

พู่!

หลี่จุ่นตกใจพ่นน้ำออกจากปากทันที