องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 198

ในฐานะที่เป็นอ๋อง ชื่อเสียงของหลี่จุ่นจึงเป็นที่รู้จักในวงขุนนางใหญ่ราชสำนักมากขึ้นเรื่อย ๆ

อีกทั้งในงานเลี้ยงขุนนางที่จัดขึ้นในอุทยานหลวงครั้งนั้น โฉมหน้าของหลี่จุ่นมิใช่ความลับอีกต่อไป ดังนั้นขุนนางใหญ่เกือบทุกคนในราชสำนักจึงรู้จักหลี่จุ่นที่เคยแต่ได้ยิน ไม่เคยพบเห็น

เวลานี้มีฐานะเป็นอ๋อง ไม่สะดวกเดินกับจ้าวเฟยเอ๋อร์ต่อหน้าขุนนางราชสำนัก ไม่แน่ว่าพวกชอบจุ้นจะทำให้จ้าวเฟยเอ๋อร์ลำบากเพราะตัวเขา

แต่เหยียนอ๋องกุมอำนาจทหารสำคัญ เป็นแม่ทัพแห่งชายแดนตะวันตก จ้าวเฟยเอ๋อร์บุตรสาวของเขาก็มิใช่ใครก็ต่อกรกับนางอย่างโจ่งแจ้งได้

หลี่จุ่นพิจารณาครู่หนึ่งแล้วจึงละทิ้งความกังวลในหัวของตัวเอง

ต่อให้มีคนยืมกรมคลังมาหาเรื่อง ด้วยกำลังของจ้าวเฟยเอ๋อร์ต้องแก้ไขได้แน่ ไม่ต้องให้เขาเป็นห่วง

“หลี่หลาง ท่านรออยู่ที่นี่ก่อนนะ ข้าจะไปรับมือกับเจ้าหน้าที่ตรวจสอบบัญชีพวกนั้นของกรมคลังก่อน” จ้าวเฟยเอ๋อร์พูดกับหลี่จุ่น

“อืม เจ้าไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า” หลี่จุ่นพยักหน้า

จ้าวเฟยเอ๋อร์อุ้มบัญชีรีบเดินออกจากด้านหลังโดยเร็ว

หลี่จุ่นเทสุราให้ตัวเองจอกหนึ่ง ตากแดดอบอุ่น ผ่อนคลายสบายใจเฉิบ

พูดถึงเหล้า เขารีบร้อนจะให้จ้าวเฟยเอ๋อร์มาเป็นคู่หูร่วมมือ แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ ต้องแบ่งผลประโยชน์เป็นสามส่วน

ส่วนของเขาจะน้อยกว่าเดิม

นอกเสียจากจะไม่ให้จ้าวเฟยเอ๋อร์ทำ แล้วให้คนอื่นทำการค้านี้แทน

“ไม่ได้ เรารับปากเฟยเอ๋อร์แล้ว จะกลับคำไม่ได้” หลี่จุ่นส่ายหน้า

เช่นนั้นเขาคิดเรื่องคู่หูดีกว่า

ความจริงตอนแรกเขามีตัวเลือกอยู่แล้ว นั่นก็คือหลี่เหวินจวิน!

ด้วยกำลังของหลี่เหวินจวิน คนที่กล้าเป็นปรปักษ์กับนางอย่างโจ่งแจ้งในเมืองหลวงมีแค่ไม่กี่คน ต่อให้เป็นองค์ชาย องค์หญิงคนอื่น ๆ ก็ยังต้องให้เกียรตินาง และถึงจะเป็นรัชทายาทก็ยังต้องเรียกนางว่า ‘พี่หญิง’ อย่างโดยดี

ทีแรก

หลี่เหวินจวินเหมาะที่จะร่วมมือกับจ้าวเฟยเอ๋อร์มาก และถ้าเป็นแบบนี้ ด้านการแบ่งผลประโยชน์ก็จะคุยง่ายด้วย หลี่เหวินจวินจะไม่เอาผลประโยชน์มาก เพียงแต่น่าเสียดายเขาสงสัยว่าหลี่เหวินจวินจะจับมือกับรัชทายาทลับ ๆ

ถ้าหลี่เหวินจวินรู้เรื่องไพ่ลับการเงินของเขา จะเป็นผลเสียกับเขา

ด้วยเหตุนี้ หลังจากรู้ว่าบุตรชายเจ้ากรมโยธาเซียวเจี้ยนติดต่อกับองค์ชายห้าลับ ๆ แล้ว เขาก็เลิกคิดเรื่องที่จะให้หลี่เหวินจวินเป็นคู่หูกับจ้าวเฟยเอ๋อร์และหาตัวเลือกอื่นทันที

เพียงแต่น่าเสียดาย ผ่านมาหลายวันอย่างนี้แล้ว เขายังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้เลย

สีหน้าของหลี่จุ่นเย็นชาเล็กน้อย นัยน์ตาเคร่งขรึม “ทำให้กรมคลังส่งรองเจ้ากรม มาได้ นี่ย่อมไม่ธรรมดาแน่ ไม่กรมคลังอิจฉาร้านเต้าหู้ ก็ศัตรูทางการเมืองของพ่อเจ้าเป็นคนลงมือ”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่ใช่คนโง่ จึงพอจะเข้าใจเหตุผลเหล่านี้ นางลังเลขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นในทันใดว่า

“หลี่หลาง เมื่อครู่ข้าครุ่นคิดเรื่องหนึ่ง เกรงว่าต้องบอกกับท่าน...”

หลี่จุ่นมองนาง “เจ้าว่ามาสิ”

“หลี่หลาง เรื่องการค้าสุรา ข้าคิดว่าข้ายังไม่เข้าร่วมจะดีกว่า แค่ร้านเต้าหู้ก็ทำให้คนจ้องตาเป็นมันถึงขนาดนี้แล้ว หากมีการค้าสุราเพิ่มเข้ามาอีก เกรงว่า...หลี่หลาง ขอโทษด้วยนะ” จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่ได้พูดต่อ ก้มหน้าลงเล็กน้อย

นางไม่กล้าสบตาหลี่จุ่นตรงๆ แต่จะไม่พูดความกังวลของตัวเองออกไปก็ไม่ได้ นางคิดว่าตัวเองหักหลังหลี่จุ่นเข้าแล้ว ในใจรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

แต่ทว่าวินาทีถัดไป หลี่จุ่นกลับกุมมือของนางเอาไว้ มองนางด้วยสีหน้าอ่อนโยน ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เฟยเอ๋อร์ ระหว่างเราไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกผิดต่อกัน นอกจากนี้เมื่อครู่ข้าเองก็ครุ่นคิดถึงปัญหาข้อนี้เช่นกัน หากให้เจ้าดำเนินการค้าสุราต่อไป จะมีแต่ข้อเสียมากจริงๆ ที่เจ้าพูดออกมาตอนนี้ ตรงกับความคิดของข้าพอดี...อีกอย่างหากให้เจ้าดำเนินการค้าสุราอีก ก็เท่ากับผลักเจ้าให้เข้าไปอยู่ในอันตราย ข้าจะเห็นแก่ตัวเช่นนี้ไม่ได้”

นัยน์ตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์เคลิบเคลิ้ม กระทั่งหลงใหลเล็กน้อย มองหลี่จุ่นอย่างลุ่มหลง ใจเต้นระระรัวเป็นอย่างมาก นางอดไม่ได้ที่จะเรียกเบาๆ อย่างซาบซึ้ง

“หลี่หลาง...”