องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 199

กิจการสุราไม่สามารถมอบให้จ้าวเฟยเอ๋อร์ทำต่อไปได้อีก หลี่จุ่นจะต้องตามหาผู้ร่วมงานคนใหม่ และไม่จำเป็นจะต้องตามหาคนที่มีอิทธิพลใหญ่โต และจะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวาย

แต่ว่า

การที่อยากจะตามหาคนที่เหมาะสมได้นั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย ก่อนที่ออกจากร้านขายเต้าหู้ ในใจของหลี่จุ่นยังไม่มีคนที่เพ่งเล็งเอาไว้สักคนเดียว

“แต่ว่า ถ้าอยากจะค้าขายสุราให้ดี แน่นอนว่าจะต้องให้คนที่ชำนาญมาบริหารจัดการ”

เมื่อหลี่จุ่นกลับไปถึงที่จวน ก็เกิดความคิดบางอย่างผุดขึ้นมากะทันหัน

ทำไมเขาไม่ไปติดต่อร้านเหล้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงนี้เพื่อทำธุรกิจด้วยกันล่ะ?

อย่างเช่นสลักดอกไม้

สุราสลักดอกไม้เป็นสุราที่ดีที่สุดในเมืองหลวงนี้ อีกอย่างช่วงนี้เขาก็ได้เรียนรู้จากการขยายสาขาร้านขายเต้าหู้ ปัจจุบันตามตรอกใหญ่ๆต่างก็มีสาขาแห่งใหม่ของหอสุราสลักดอกไม้เปิดอยู่ทุกที่

แต่ว่า

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเบื้องหลังของหอสุราสลักดอกไม้นั้น มีอิทธิพลใหญ่คอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังหรือเปล่า ถ้าหากว่าไม่มี เกรงว่าสลักดอกไม้คงจะไม่สามารถดื่มสุราหลงไถของตัวเองได้ลงคอ

“ตามหลักแล้ว การที่สลักดอกไม้สามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคงมาหลายสิบปี ซึ่งอีกไม่นานก็จะมีประวัติย่างเข้าหลักร้อยปีแล้ว แม้จะเป็นกิจการที่ไม่ได้ใหญ่โต แต่ก็ไม่ถือว่าเล็ก เบื้องหลังของเขาคงจะต้องมีการจ่ายค่าคุ้มครองเพื่อสร้างความสัมพันธ์ไปไม่น้อย คิดๆดูแล้วก็ไม่ง่ายเหมือนกัน”

หลี่จุ่นใคร่ครวญอย่างละเอียด จึงสังเกตเห็นประเด็นสำคัญ

หอสุราสลักดอกไม้คงจะมีความสัมพันธ์อยู่ไม่น้อย ก่อนที่จะเปิดร้ายขายเต้าหู้ สลักดอกไม้เป็นหอสุราที่ทำกำไรได้มากที่สุด คงจะต้องมีคนที่อยากจะได้ส่วนแบ่งกำไรนี้อย่างแน่นอน แต่ว่าหอสุราสลักดอกไม้ยังคงดำเนินกิจการไปได้อย่างอิสระเสรี เชื่อว่าจะต้องมีการจ่ายค่าคุ้มครองไปมากพอสมควร

“ถ้าข้าจะร่วมมือกับสลักดอกไม้ ประการแรกคือสามารถขจัดคู่แข่งที่เก่งกาจไปได้ แม้ว่าหลงไถจะไม่ใช่คู่แข่งของตนเอง แต่ก็ถือว่าสามารถลดความวุ่นวายไปได้อยู่ไม่น้อย และยังสามารถอาศัยอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังของสลักดอกไม้ เพื่อลดปัญหาเล็กๆน้อยๆไปได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว”

หลี่จุ่นคิดวิเคราะห์ถึงข้อดีและข้อเสียอยู่ในใจ

“ปัญหาใหญ่ในเวลานี้ก็คือ จะปกบิดฐานะอันแท้จริงของตนเองกับฝ่ายตรงข้ามยังไง จะทำอย่างไรถึงจะกอบโกยผลประโยชน์จากฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุด นี่เป็นประเด็นที่สำคัญที่สุด”

ฐานะอันซับซ้อนของหลี่จุ่นนั้น ถ้าหากว่าไปบริหารอย่างเปิดเผย และดำเนินกิจการได้อย่างมีชื่อเสียง เกรงว่าจะมีคนที่ไม่เห็นด้วย และเชื่อว่าคนแรกที่ไม่เห็นด้วยจะต้องเป็นองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน

เขาจะต้องสั่งการให้องค์ชายสามและองค์ชายห้ามาหาเรื่องตนเองอย่างแน่นอน!

ฉะนั้น เรื่องฐานะที่แท้จริงนั้นจะต้องปกปิดเอาไว้อย่างต่อเนื่อง

“สลักดอกไม้นั้นเป็นกิจการที่ไม่เล็ก ถือว่าเป็นผู้นำของหอสุรา ต้องการให้ผู้นำแบ่งผลประโยชน์ที่น่าประทับใจนั้น เกรงว่าคงจะเป็นเรื่องที่ยาก เรื่องนี้จะต้องมีเทคนิคในการต่อรอง” หลี่จุ่นหรี่ตาลงและคิดอยู่ในใจ

เรื่องนี้จะต้องวางแผนให้ละเอียดถี่ถ้วนก่อน

ในเมื่อเป็นพิธีบูชาวสันตฤดู คิดว่าหลี่เจิ้งก็ไม่กล้าคิดหัวข้อไปเรื่อย คาดว่าน่าจะเป็นเรื่องของวสันตฤดูหรือเรื่องการเซ่นไหว้บรรพบุรุษของราชวงศ์ เรื่องแรกมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า เพราะเรื่องการเซ่นไหว้บรรพบุรุษถือเป็นเรื่องเข้มงวด หลี่เจิ้งคงไม่คิดจะเอาเรื่องนี้มาเป็นประเด็นให้ผู้คนถกเถียงกัน

ฉะนั้นก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของวสันตฤดูอยู่แล้ว

วสันตฤดูเป็นหัวข้อที่ผู้คนมักจะนิยมเอามาสร้างความสนุกสนาน สมัยโบราณของจีนมีบทกวีที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย ตนเองจึงไม่รู้สึกกังวล

ข้าไม่กลัว!

หลี่จุ่นคิดได้ขึ้นมา จึงยิ้มขึ้นมากะทันหันและเอ่ยขึ้นว่า “พ่อบ้าน วันมะรืนก็ถึงวันบูชาวสันตฤดูแล้วใช่ไหม? ดีเลย คอยรอดูก็แล้วกัน”

“ขอรับ ท่านอ๋อง”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าท่านอ๋องของตนเอง หยางจงจึงยิ้มตามไปด้วย แสดงว่าท่านอ๋องมีแผนรับมือไว้แล้ว

เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องกังวลอะไรอีก

หลี่จุ่นยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เอาล่ะ พ่อบ้าน ช่วงนี้เจ้าส่งคนไปสืบหาเบาะแสความสัมพันธ์และอิทธิพลเบื้องหลังของหอสุราสลักดอกไม้หน่อย เมื่อเสร็จพิธีบูชาวสันตฤดูแล้วพวกเราก็ต้องเร่งมือให้เร็วขึ้นหน่อยแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น หยางจงก็แสดงสีหน้าดีใจขึ้นมา