องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 200

วันที่สอง

เมื่อถึงตอนเที่ยง หยางจงได้เตรียมรถม้าไว้พร้อมแล้ว พร้อมกับองครักษ์ในจวนจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็เดินทางไปอุทยานเหนือพร้อมกับหลี่จุ่น

พรุ่งนี้ก็เป็นวันบูชาวสันตฤดูแล้ว และพิธีจะเริ่มขึ้นในตอนเที่ยง จึงต้องเข้าพักในตำหนักอุทยานเหนือก่อนหนึ่งวัน และจะต้องอาบน้ำผลัดผ้าไว้ล่วงหน้า ถึงจะสามารถเข้าร่วมพิธีนี้ได้

อวี้เจียไม่ได้ติดตามไปด้วย เพราะเป็นพิธีของหลวง มีความเข้มงวดอย่างมาก นอกจากบุคคลที่มีรายชื่ออยู่ในงานพิธีการและเหล่าทายาทของราชวงศ์แล้ว คนนอกไม่สามารถเข้าไปร่วมพิธีนี้ได้

เมื่อหลี่จุ่นและคนอื่นๆต่างก็มาถึงที่อุทยานหลวง จึงถูกจัดให้พักอยู่ในตำหนักเรือนเดิม เพราะเคยพักมาแล้วจึงทำให้คุ้นชินกับสถานที่

“ใต้เท้าของกรมการคลังช่างรอบคอบจริงๆ” หยางจงพูดอย่างซาบซึ้ง

หลี่จุ่นหันไปมองดูเขาแวบเดียว แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

พิธีบูชาครั้งนี้เจ้ากรมพิธีการ รวมถึงกรมคลังและกรมกลาโหมช่วยกันจัดขึ้น กรมคลังรับผิดชอบเรื่องที่พักของคนที่มาร่วมพิธี กรมกลาโหมและองครักษ์รับผิดชอบเรื่องความปลอดภัย

ถึงเวลาค่ำแล้วแต่หลี่จุ่นยังไม่เข้านอน นั่งผิงไฟอยู่กับหยางจงภายในตำหนัก พร้อมกับอ่านตำราไปด้วย

“องค์หญิงใหญ่ขอเข้าเฝ้าขอรับ!” องครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานอย่างเร่งรีบ

หลี่เหวินจวิน?

นางมาได้อย่างไร?

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปต้อนรับและเอ่ยปากพูดว่า

“เชิญเข้ามาโดยเร็ว”

ตอนนี้หลี่จุ่นเป็นอ๋องแล้ว ถ้าอยู่ในจวนก็ไม่จำเป็นจะต้องรายงาน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะอยู่ในสถานที่ภายนอก พิธีการที่ควรมีก็จำเป็นจะต้องมี ฉะนั้นหลี่เหวินจวินจะเข้ามาหาตนเองก็ต้องรายงานเสียก่อน

นอกเหนือจากฝ่าบาท แม้แต่องค์รัชทายาทจะเข้ามาก็ต้องรายงานเช่นกัน

“พี่หญิงใหญ่ ท่านมาได้อย่างไร?”

หลี่จุ่นสามารถมองเห็นหลี่เหวินจวินที่สวมชุดสีขาวดั่งหิมะเดินเข้ามาได้ทันที พร้อมกับนางกำนัลคนสนิทฉิงเอ๋อร์ ยิ้มอย่างดีใจและพูดว่า “ท่านมาแล้วหรือ ไม่เห็นจะต้องรายงานก่อน เข้ามาได้ทันทีเลย”

ใบหน้าที่อ่อนโยนของหลี่เหวินจวิน ส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยิ้มและพูดว่า

“น้องหกเป็นท่านอ๋องแล้ว จะทำตัวตามใจชอบไม่ได้”

หลี่จุ่นหัวเราะ และไม่ใส่ใจในเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ จึงรีบเชิญหลี่เหวินจวินเข้ามาในตำหนัก

“น้องหก ไม่ได้เจอหน้ากันมาสักระยะแล้ว ดูเหมือนว่าสีหน้าของเจ้าจะซีดเซียวไปมาก” ทั้งสองก้าวเท้าเดินเข้ามาในตำหนัก หลี่เหวินจวินจ้องมองใบหน้าของหลี่จุ่นพร้อมกับเอ่ยปากพูดไปด้วย

ในน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

หลี่จุ่นรู้สึกประทับใจขึ้นมาเล็กน้อย “คงจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนนอนหลับได้ไม่สนิท”

“น้องหกจะต้องรักษาสุขภาพหน่อยนะ” หลี่เหวินจวินพูดอย่างนุ่มนวล

“ขอบคุณพี่หญิงใหญ่ที่เป็นห่วง”

สองพี่น้องเดินเข้าไปในโถงใหญ่ คนรอบข้างต่างก็ถอยห่างออกไป จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงพูดคุยกัน

หลี่เหวินจวินจิบน้ำชาหนึ่งคำเล็ก สีหน้าดูเคร่งขรึมและพูดว่า

“น้องหก เรื่องที่จะแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ในวันพรุ่งนี้ภายหลังพิธีบูชา เจ้าจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม เสด็จพ่ออาจจะประทาน…เมืองหลินซุ่นเป็นศักดินาที่ดินให้กับเจ้า”

แววตาของหลี่จุ่นดูมีความกังวล จากนั้นจึงพยักหน้าอย่างช้าๆพร้อมกับพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว”

หลี่เจิ้งได้คิดเช่นนี้ไว้แต่เนิ่นๆแล้ว ไม่แน่ว่าเขาอาจจะอดใจรอต่อไปไม่ไหวจนใช้แผนการอย่างอื่น เพื่อให้บรรลุเป้าหมายอย่างรวดเร็ว ทำการขับไล่ให้ตนเองไปยังเมืองที่ให้นั้น

ถ้าเป็นเช่นนี้ แผนการที่หลี่เจิ้งคิดไว้จะต้องเป็นแผนการร้าย

ถ้าตนเองยอมรับแผนการของเขาก็จะสำเร็จ ถ้าไม่ยอมรับอาจจะกลายเป็นข้ออ้างให้เขาได้ใช้ เพื่อให้ตนเองไปที่เมืองหลินซุ่น!

ที่จริงแล้ว หลังจากที่ได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ หลี่จุ่นก็ได้คิดถึงปัญหาเรื่องนี้เป็นอันดับแรก!

หลี่เหวินจวินสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลี่จุ่น จึงเม้มปากไปมาและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

“น้องหก เจ้าอย่ากังวลให้มากเกินไป ตอนนี้ยังไม่มีอะไรชัดเจน แต่เตรียมใจไว้บ้างก็ถือเป็นสิ่งที่ดี”

“ข้าเข้าใจแล้ว พี่หญิงใหญ่” หลี่จุ่นพูดและยิ้มเบาๆ

หลี่เหวินจวินมองดูหลี่จุ่นที่กำลังมีอาการเหม่อลอย สักพักก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่มุมปาก กวาดสายตามองดูหลี่จุ่นอย่างละเอียด ในแววตามีแสงประกายอันนุ่มนวลปรากฎขึ้นมาจากนั้นก็พูดว่า

“ข้าไม่ยอมให้ใครโดนทำร้ายเด็ดขาด”