องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 209

หลี่จุ่นยอมแพ้หรือ

นี่หมายความว่ายังไง!

หลี่เหวินจวินตกตะลึงมองหลี่จุ่น เขาชนะแล้วแท้ ๆ แล้วยังได้อำเภออันกงเป็นศักดินาที่ดินด้วย!

แต่...ทำไมถึงยอมเสียล่ะ

เวลานี้

รัชทายาทก็ประหลาดใจมากเหมือนกัน ไม่กล้าเชื่อหูของตัวเองเลย มองหลี่จุ่นด้วยความทึ่ง

หลี่จุ่นยอมแพ้หรือ ประเคนอำเภออันกงให้ นี่หมายความว่าอย่างไร

ทุกคนในงานตกตะลึง เหนือคาด!

“น้องหก เจ้าต้องรู้นะ ถ้าเจ้าแพ้ อำเภออันกงจะไม่เป็นของเจ้า” หลี่เหวินจวินพูดเตือนอย่างอดไม่ได้

หลี่จุ่นหัวเราะกับนาง พยักหน้าตอบ “ข้ารู้!”

“แล้วทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้”

เวลานี้หลี่เหวินจวินไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของหลี่จุ่น

ถึงนางจะรู้ว่าที่หลี่จุ่นทำอย่างนี้ต้องมีจุดประสงค์แน่ แต่ก็กลัวว่าหลี่จุ่นจะทำเพราะความสะใจมากกว่า

หลี่จุ่นพูด “รัชทายาทคือผู้สืบทอดของราชวงศ์อู่เรา คือฮ่องเต้คนในอนาคต ถ้าข้าเป็นปรปักษ์กับรัชทายาท มิใช่ต้องตายสถานเดียวหรือ ไม่ต้องพูดแล้ว กลอนของข้าสู้รัชทายาทไม่ได้จริง ๆ ดังนั้นรัชทายาทไม่ต้องแต่งกลอนอีกแล้ว ข้าขอยอมแพ้!”

ซี้ด...

พอพูดออกมา

หลี่เหวินจวินนัยน์ตาชะงัก เบิกโพลงฉับพลัน!

ทุกคนในงานเข้าสู่บรรยากาศพิลึกทันที!

นี่คือเรื่องจริง แต่การพูดออกมาโต้ง ๆ อย่างนี้ หลี่จุ่นรนหาที่ตายแล้ว!

รัชทายาทใบหน้าเปลี่ยนสี!

ฮองเฮาหน้าซีดเดี๋ยวนั้น!

องค์ชายสี่และเฉินกุ้ยแฟยแม่ลูก นัยน์ตาหกเล็กพร้อมกัน อ้าปาก มองหลี่จุ่นอย่างเหลือเชื่อ

ที่ยอมแพ้เมื่อก่อนหน้านี้ก็ทำให้คนทึ่งมากแล้ว แต่คำพูดนี้กลับทำให้คนทึ่งมากกว่า!

นี่สิจึงจะเป็นสายฟ้าที่น่ากลัว!

นี่เป็นการผลักรัชทายาทขึ้นเตาไฟโดยตรง ถ้ารัชทายาทถูกมองว่าใช้ฐานะผู้สืบทอดรังแกผู้ร่วมวงศ์ตระกูล เช่นนั้นต้องแย่แน่!

ยามนี้ ทุกคนต่างตกตะลึงพรึงเพริดกับคำพูดอันไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดของหลี่จุ่น มองหลี่เจิ้งเป็นตาเดียวอย่างมิได้นัดหมาย!

หวังเหลียนก็ตกใจจนหน้าถอดสีเหมือนกัน!

ทว่า...

หลี่เจิ้งแค่ขมวดคิ้ว ไม่ได้เอ่ยปาก

รัชทายาทเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยเสียงหนักทันที “หลี่จุ่น เจ้าอย่าได้พูดเหลวไหลนะ!”

มุมปากหลี่จุ่นเผยรอยยิ้มจาง ๆ ทำหน้าบริสุทธิ์พูดว่า

“รัชทายาท เหตุใดจึงกล่าวเช่นนี้เล่า ข้าไม่ได้พูดเหลวไหลสักหน่อย ท่านเป็นผู้สืบทอดจริง ๆ คือเจ้าครองแคว้นในอนาคตของราชวงศ์อู่ หรือว่าที่ข้าพูดไม่ใช่ความจริงหรือ”

“เจ้า!”

รัชทายาทพูดไม่ออกทันที จ้องหลี่จุ่นเขม็ง

เขาคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ หลี่จุ่นจะยอมแพ้ แล้วโยนคำพูดอย่างนี้มาให้ เจ้าหมอนี่ต้องการฉีกหน้าของเขาแน่แล้ว!

“เจ้าคิดดีแล้วหรือ จะยอมแพ้จริงหรือ”

ยกยิ้มตรงมุมปาก ค้อมตัวพูด “ฝ่าบาท บทกลอนของรัชทายาทจึงเยี่ยมยอด กระหม่อมเลื่อมใสยิ่งนัก ด้วยเหตุนี้จึงสมัครใจยอมแพ้ทั้งกายและใจพ่ะย่ะค่ะ”

พูดออกมาไม่มีใครเชื่อ!

พูดจนรัชทายาทหน้าเขียวปัด!

ทุกคนในงานต่างรู้ เปรียบเทียบความสามารถของรัชทายาทกับเขาแล้วคือระดับไหน แต่เขากลับชมเชยอย่างนี้ เทียบกับการชมเชย มิสู้บอกว่าเหยียดหยามจะดีกว่า!

ราวกับกำลังบอก ที่เขายอมแพ้ไม่ใช่เพราะความสามารถด้านบทกลอน แต่เพราะฐานะ!

เขากำลังยอมแพ้ให้กับฐานะผู้สืบทอดของรัชทายาท!

ไอ้คนสารเลว!

รัชทายาทกัดฟัน ในใจเดือดดาล!

แต่จะเป็นศัตรูตอนนี้ไม่ได้!

“ได้!”

หลี่เจิ้งพยักหน้า โบกมือ “ในเมื่อเจ้าเลือกยอมแพ้ เช่นนั้นก็มอบอำเภออันกงให้รัชทายาทแล้วกัน หวังเหลียนจดเอาไว้”

ซี้ด...

จักรพรรดิไม่คืนคำ!

นี่ก็คือมอบให้รัชทายาทแล้ว...

หลี่จุ่นค้อมตัวพร้อมกับรัชทายาท “ขอบพระทัยฝ่าบาท” “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

จากนั้นหลี่เจิ้งก็พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เอาล่ะ องค์ชายทั้งหลาย เริ่มแต่งกลอนเถอะ”