องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 226

หลี่จุ่นเดินออกจากห้องของจ้าวเฟยเอ๋อร์ พระชายาและเฉี่ยวเอ๋อร์ได้ให้คนรับใช้ทั้งหมดออกไปและรออยู่นอกบ้าน เมื่อพวกเขาเห็นหลี่จุ่นออกมา พระชายาก็ก้าวออกมาข้างหน้าทันทีและเรียก

“จิ่งอ๋อง!”

“ถวายบังคมพระชายา!”

หลี่จุ่นทำความเคารพและกล่าว “เฟยเอ๋อร์เพิ่งหลับไปเมื่อครู่”

เฉี่ยวเอ๋อร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที คุณหนูหลับแล้ว นั่นก็หมายความว่านางคงดีขึ้นแล้วจริง ๆ

ทันใดนั้นใจของพระชายาก็ตกลงไปที่ตาตุ่ม แต่ดวงตาของนางยังคงแดงก่ำ นางมองไปที่หลี่จุนแล้วพูดว่า

“จิ่งอ๋อง ข้ามีเฟยเอ๋อร์ลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น หากนางมีอันเป็นไป…”

หลี่จุ่นรีบขัดจังหวะนางทันทีและพูดอย่างหนักแน่น “ข้าจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเฟยเอ๋อร์เป็นอันขาด”

พระชายาพยักหน้า “ดีแล้วที่ท่านรู้ ถ้าท่านไม่มีธุระอะไร ช่วงนี้ก็มาบ่อย ๆ ได้ แต่ข้าอยากให้ท่านปลอมตัวมากกว่านี้”

หลี่จุ่นดูตกใจเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้า “ได้ พระชายา!”

พระชายาพยักหน้า น้ำเสียงของนางเย็นชาขึ้นเล็กน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ตอนนี้ท่านกลับไปก่อนเถิด”

หลี่จุ่นพยักหน้าและขอให้เฉี่ยวเอ๋อร์พาเขาออกไปที่ประตูหลังทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก

เมื่อพวกเขามาถึงประตูหลัง เฉี่ยวเอ๋อร์ก็กัดฟันแล้วพูดว่า “จิ่งอ๋อง หม่อมฉันรู้ความคิดของคุณหนูเป็นอย่างดี ได้โปรดจิ่งอ๋องอย่าทรง...ทำให้คุณหนูผิดหวังเลยนะเพคะ”

หลี่จุ่นพยักหน้า ไม่พูดอะไรมาก และจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับมาถึงจวนจิ่งอ๋อง หลี่จุ่นก็รีบเรียกหยางจงทันที

“จิ่งอ๋อง ท่านกลับมาแล้ว” หยางจงมาถึง

หลี่จุ่นกล่าว “พ่อบ้าน เจ้าไปที่จวนอ๋องด้วยตนเอง และบอกเยียนหรันว่ามีเรื่องจะคุยกับนาง นางจะได้มีเวลามาที่จวนจิ่งอ๋อง”

หยางจงดูตกใจ

ไปหาหวังเยียนหรันในตอนนี้ ท่านไปด้วยตัวเองจะไม่เหมาะสมกว่าหรือจิ่งอ๋อง?

ให้หญิงสาวถ่อมาถึงที่นี่คงไม่เหมาะสมสักเท่าไร?

หยางจงไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าหวังเยียนหรันรู้สึกอย่างไรกับจิ่งอ๋องของเขา ตอนนี้หวังเยียนหรันคงรู้สึกไม่สบายใจ ตามหลักแล้วจิ่งอ๋องควรวิ่งไปปลอบนางด้วยตนเองจะดีกว่า

ทำไมกลับให้นางต้องเดินทางมาที่นี่เอง

แต่ทว่าหยางจงก็ไม่กล้าถามอะไร เขาจึงพยักหน้าและออกจากจวนไปทันที

“เราต้องเร่งความเร็วขึ้น” ในลานบ้าน หลี่จุ่นรินชาให้ตัวเองหนึ่งถ้วย แล้วกระซิบกับตัวเองอย่างครุ่นคิด

เขาต้องทำเงินให้เร็วขึ้น เมื่อได้เงินจำนวนมากอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบออกจากเมืองเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด

หลังจากออกจากเมืองหลวง ก็จะอยู่ห่างไกลจากอำนาจ และเมื่อหลี่เจิ้งไม่เห็นเขาก็จะได้ไม่รำคาญใจ มิเช่นนั้นก็คงต้องกล้ำกลืนกับการถูกคนบีบบังคับเช่นนี้ไปตลอดชีวิต

อวี้เจียยิ้มและพูด “จิ่งอ๋อง หากมีโอกาสได้พบกันอีกในอนาคต อวี้เจียก็อยากจะมาพักอยู่ในจวนจิ่งอ๋องอีก”

เสียงของหลี่จุ่นแหบแห้งเล็กน้อย เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้สิ”

อวี้เจียยิ้มด้วยความโล่งใจ ทันใดนั้นนางก็เดินออกมา ดึงเชือกสีแดงที่มีลูกปัดแดงบนข้อมือที่สวมมาตลอดของนางออกมาผูกไว้กับข้อมือขวาของหลี่จุ่น และพูด

“จิ่งอ๋อง นี่คือเชือกสีแดงที่อวี้เจียสวมมาตั้งแต่เด็ก แม่ข้าบอกว่ามันช่วยคุ้มครองให้ปลอดภัย ปราศจากภัยอันตรายทุกอย่าง อวี้เจียขอมอบมันให้จิ่งอ๋อง และหวังว่าจิ่งอ๋องจะปลอดภัย”

หลี่จุ่นดูตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อเห็นเชือกสีแดงบนมือของเขา เขารีบถอดมันออก ส่งคืนให้อวี้เจีย และพูดว่า

“อวี้เจีย ทำแบบนี้ได้อย่างไร เจ้าต้องการมันมากกว่าข้า!”

แต่ทว่านางก็รีบหยุดเขาไว้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“จิ่งอ๋อง มีกระแสใต้น้ำในเมืองหลวงของราชวงศ์อู่ ท่านกำลังตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นท่านจึงต้องทำทุกอย่างอย่างรอบคอบ”

“อวี้เจีย เจ้า…” หลี่จุ่นมองอวี้เจียและพูดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

แน่นอนว่าสถานการณ์ของเขาไม่สามารถปิดบังอวี้เจียได้ นางฉลาดมากและรู้มานานแล้วว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตราย

“จิ่งอ๋อง”

อวี้เจียเรียกออกมาเบา ๆ ทันใดนั้นนางก็กอดหลี่จุ่นไว้ โน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา กอดเขาไว้แน่น และพูดอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่นาน “อวี้เจียไม่อยากจากจิ่งอ๋องไปเลย”