องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 227

ในที่สุดอวี้เจียก็จากไป

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็รู้สึกว่าจวนอ๋องของเขาดูเงียบเหงาขึ้นมา แม้ว่าจะมีคนรับใช้มากมาย แต่หลี่จุ่นกลับรู้สึกถึงเงียบเหงา

หยางจงกลับมาแล้ว และถามขึ้นเมื่อเขาเข้ามา “จิ่งอ๋อง ข้าน้อยได้ยินมาว่าองค์หญิงอวี้เจียไปแล้ว?”

คนรับใช้ในจวนบอกเขาตอนที่เขากลับมา

หลี่จุ่นพยักหน้า “แคว้นหลางกำลังจะทำสงครามกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน และอวี้เจียต้องกลับไป”

หยางจงพูดทันที “แต่การที่องค์หญิงอวี้เจียกลับไปจะมีประโยชน์อะไรล่ะขอรับ การสู้รบกันเป็นเรื่องของผู้ชาย!”

เป็นเรื่องธรรมดาที่หยางจงจะไม่อยากให้อวี้เจียไป นางอาศัยอยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้มาเป็นเวลานาน จู่ ๆ มาจากไปแบบนี้ หยางจงเองก็รู้สึกใจหายเช่นกัน

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วถาม “เยียนหรันว่าอย่างไร ช่วงนี้นาง นางเป็นอย่างไรบ้าง”

หยางจงส่ายหัวและกล่าว “ข้าน้อยไม่ได้เจอยอดหญิงหวัง แม่นางเสี่ยวจูบอกว่านางจะบอกยอดหญิงหวังให้ สำหรับสถานการณ์ของยอดหญิงหวัง แม่นางเสี่ยวจูพูดว่าช่วงนี้ยอดหญิงหวังมักจะนั่งเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้งขอรับ”

หลี่จุ่นยังคงเงียบ

หยางจงอดไม่ได้ที่จะพูด “จิ่งอ๋อง ยอดหญิงหวังเป็นผู้หญิงที่ดี...คงจะน่าเสียดายแย่หากพลาดนางไป”

หลี่จุ่นหันไปมองเขา ดูพูดไม่ออกเล็กน้อย “เจ้าคิดว่าหวังเยียนหรันยินดีที่จะเป็นนางสนมของข้าหรือไม่”

เต็มใจหรือไม่?

ไม่แน่ว่าหญิงสาวคนนั้นอาจจะเต็มใจจริง ๆ...

ดังนั้นหลี่จุ่นจึงพูดเสริมทันทีว่า “แม้ว่านางจะเต็มใจ แต่ท่านหวังจะยอมยกลูกสาวของเขาเป็นนางสนมของข้าได้อย่างไร”

ในทำนองเดียวกัน หากให้จ้าวเฟยเอ๋อร์มาเป็นนางสนมของเขา เหยียนอ๋องก็อาจจะถือมีดมาที่จวนของเขาและฟันตัวเองเป็นท่อน ๆ ก่อนแน่

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลี่จุ่นก็รู้สึกหนาวสั่นไปจนถึงกระดูกสันหลัง

ให้ตาย เป็นอย่างที่คิดแน่ ๆ

เกิดมาหล่อนี่ไม่ดีเลย ทำให้สาว ๆ หลายคนต้องผิดหวัง!

สิ่งที่แย่ก็คือเขาไม่เพียงแต่หล่อเท่านั้น แต่ยังมีความสามารถ ซึ่งดึงดูดใจสาว ๆ ในยุคนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

ให้ตายสิ ดีเกินไปแบบนี้ไม่ดีเลย

ทำคนกลุ้มใจเอาง่าย ๆ

หยางจงมองหลี่จุ่น และรู้สึกว่าไม่มีคำพูดใดที่สามารถนำมาหักล้างได้เลย เพราะสิ่งที่จิ่งอ๋องของเขาพูดนั้นเป็นความจริง

ดังนั้นการพระราชทานงานแต่งงานอย่างกะทันหันของฮ่องเต้ก็ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างเกินการควบคุม ซึ่งเป็นความรู้สึกที่แย่มากจริง ๆ

เจ้านายและคนรับใช้นั่งอยู่ด้วยกันบนบันไดโดยไม่พูดอะไรสักคำ ต่างก็ตกอยู่ในความเงียบและถอนหายใจ

และราคาของแต่ละเล่มก็จะต้องมีการกำหนดใหม่ด้วย

หลี่จุ่นรู้สึกว่าราคาของไซอิ๋วก่อนหน้านี้ต่ำเกินไป แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนราคากะทันหัน ถ้าตอนนี้เล่มเริ่มหนาขึ้นแล้วก็อาจจะเป็นเหตุผลในการเปลี่ยนแปลงราคาได้

“ดีเลย ๆ!” หวังเยียนหรันมีความสุขมากและตะโกนขึ้นอย่างร่าเริง

หลี่จุ่นมองนางด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “อืม ข้าจะพยายามเขียนบทต่อไปภายในสิบวันนี้ ดังนั้นเจ้าช่วยบอกให้ตงซานว่านเริ่มประกาศสองเล่มถัดไปได้เลย ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดสองเล่มถัดไปจะวางขายพร้อมกัน”

“ได้ เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาเลย ถ้าท่านเขียนตอนต่อไปแล้ว ข้าจะรีบบอกให้ตงซานว่านรู้โดยทันที!” หวังเยียนหรันพูดอย่างตื่นเต้น

การเขียนสองหมื่นถึงสามแสนคำภายในสิบวันเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย แต่โชคดีที่หลี่จุ่นเพิ่งเอาเนื้อหาเรื่องราวที่อยู่ในสมองเขาออกมาเขียนบ้างแล้ว ซึ่งได้มีการปรับเปลี่ยนแก้ไขแค่บางจุดเท่านั้น จึงไม่จำเป็นต้องรีดเค้นสมองอะไร ดังนั้นมันจึงไม่ยากเกินไป

แน่นอนว่าก็อาจจะรู้สึกมือเป็นตะคริวอยู่บ้างตอนเขียนออกมา

“ตอนนี้เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง” หลี่จุ่นถามด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าหมองของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

แต่พอเขาถามออกไป เขาก็กลับรู้สึกเสียใจทีหลัง

อย่างทึ่คิด!

หวังเยียนหรันทำสีหน้าเย็นชาอย่างหยิ่งยโสและตะโกนว่า

“ไม่ดี! หึ! ข้าจะบอกองค์หญิงใหญ่ตอนนี้ว่าท่านคือหลู่ซู่เหริน!”