องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 25

ล่าสัตว์ฤดูหนาว ล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วง

เป็นเทศกาลล่าสัตว์ที่สำคัญของราชวงศ์อู่ ล่าสัตว์ฤดูหนาวนี้มักจะจัดขึ้นในช่วงปลายหนาวต้นฤดูใบไม้ผลิ

ก็คือในอีกสองวัน

เพียงแต่ ปีก่อนเป็นการแข่งขันล่าสัตว์ระหว่างฮ่องเต้และพระโอรสพระธิดาแห่งราชวงศ์อู่ ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้นอกจากพระโอรสพระธิดาทุกพระองค์แล้ว ยังให้ท่านหญิงแห่งจวนเหยียนอ๋องและบุตรธิดาเหล่าขุนนางบางส่วนเข้าร่วมด้วย

องค์ชายเจ็ด องค์หญิงแปดและองค์หญิงเก้าพระชันษายังน้อย ฉะนั้นจึงไม่ได้เข้าร่วม วันต่อมาหลี่จุ่นยังได้ยินมาว่าบุตรและธิดาของเหล่าขุนนางในราชสำนักบางส่วนก็จะเข้าร่วมด้วย

เรื่องนี้ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

นี่หลี่เจิ้งคิดจะทำอะไร

ทว่า เมื่อคิดดูดีๆ แล้ว ไม่แน่ว่าหลี่เจิ้งเพียงแค่อยากสร้างความสัมพันธ์อันดีกับเหล่าขุนนางในราชสำนัก ด้วยเหตุนี้จึงเกิดการแข่งขันล่าสัตว์ฤดูหนาวในครั้งนี้

“ตอนนี้ฉันในสายของผู้คน ก็ยังคงเป็นไอ้คนไม่เอาถ่าน เกรงว่าคุณพ่อฮ่องเต้เองก็ยังคงเตรียมหาโอกาสเขี่ยฉันออกไปจากเมืองหลวง...”

หลี่จุ่นแอบคิดเพียงลำพัง แววตาเย็นยะเยือก

หลี่จุ่นเขาไม่ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจ แต่ก็ไม่อยากตายนะ

ถ้าไปเมืองหลินซุ่นตอนนี้ แทบจะไม่มีทางรอดเลย ที่นั่นไม่ได้มีแค่โจรที่กำลังออกอาละวาด ที่สำคัญกว่านั้นคือเกรงว่าองค์ชายสามกับองค์ชายห้านั่นต้องฉวยโอกาสตอนนี้ลงมือแน่ ให้เราไปตายที่เมืองหลินซุ่น

ด้วยเหตุนี้ ก่อนที่เขายังจัดการไม่เสร็จ การไปเมืองหลินซุ่นมีผลร้ายมากกว่าผลดี

เพราะฉะนั้น ตอนนี้เขาจึงรีบร้อนอยากจะสลัดภาวะตึงเครียดนี่ทิ้งไป ให้เราหนีจากวิกฤตินี้ไปได้

อย่างนั้น อย่างแรกก็ต้องสลัดตัวตนไม่เอาถ่านของเราทิ้งก่อน ต้องชนะจนเสด็จพ่อยอมรับให้ได้!

ล่าสัตว์ฤดูหนาวครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดโอกาสหนึ่ง

บทกลอนไม่ใช่ปัญหา ประวัติศาสตร์โบราณของจีน หยิบกลอนที่พรรณนาถึงการล่าสัตว์มาสักบท ก็พอที่จะทำให้ทุกคนตะลึงแล้ว!

ที่ยากคือจะล่าสัตว์อย่างไร!

นี่ถึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด!

อย่างแรก เขาเหนี่ยวคันธนูยิงลูกศรไม่เป็น ต่อให้ไปติวหนักๆ ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องทำหน้าไม้กลออกมา

แน่นอนว่า

หน้าไม้กลจะเป็นไม้ตายของเขาในวันหน้า ด้วยเหตุนี้จะให้คนมองออกไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องซ่อนเร้นการมีอยู่ของหน้าไม้กลเอาไว้ เปิดเผยไม่ได้

อย่างที่สอง รู้แล้วว่าสามารถจัดกลุ่มได้อย่างอิสระ กลุ่มล่าสัตว์แต่ละกลุ่มมีสมาชิกได้สามหรือห้าคน สี่คนก็ได้

เราตกลงว่าจะให้หวังเยียนหรันอยู่ด้วยไปแล้ว แม่คุณคนนี้กินโควตาไปหนึ่งแล้ว และยังไม่รู้ว่าฝีมือการยิงธนูของแม่คุณคนนี้เป็นยังไง ฉะนั้นตอนนี้เขาจึงร้อนใจอยากหายอดฝีมือเข้าร่วมกลุ่ม

นักแม่นธนูสักคน!

หรือว่าเป็นยอดฝีมือในการล่าสัตว์สักคนก็ได้!

ไม่ว่าจะเป็นยิงธนูหรือทำกับดัก ขอแค่สุดท้ายจำนวนสัตว์ที่ล่าได้ไม่เลวก็พอ!

“คือว่า เยียนหรัน กลุ่มของเราต้องการสามคน ตอนนี้ข้ากับเจ้าก็นับเป็นสองคนแล้ว แต่ยังต้องการอีกคนหนึ่ง หานักแม่นธนู หรือไม่ก็ยอดฝีมือในการล่าสัตว์สักคน เจ้ามีตัวเลือกดีๆ บ้างหรือไม่”

หวังเยียนหรันเพิ่งกินเต้าหู้ไปถ้วยหนึ่ง หอมปากหอมคอ แอบคิดถึงรสชาติที่ติดอยู่ในคอ เมื่อได้ยินคำของหลี่จุ่น ก็ตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดว่า

“จ้าวเฟยเอ๋อร์ไงเพคะ”

“จ้าวเฟยเอ๋อร์?”

หลี่จุ่นตกตะลึงไปชั่วขณะ “ไม่สิ ข้าอยากได้นักแม่นธนูสักคน...”

หวังเยียนหรันพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“องค์ชายเพคะ ท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นนักแม่นธนูคหนึ่ง ทั่วทั้งเมืองหลวง เทียบกับพระโอรสพระธิดาในฝ่าบาททุกพระองค์ และในบรรดาบุตรธิดาตระกูลสูงศักดิ์ จ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งเรื่องการยิงธนูสมชื่อ! ต่อให้เป็นองค์รัชทายาท ในด้านการยิงธนูก็ยังตามท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์อยู่ก้าวสองก้าว!”

หลี่จุ่นเบิกตาโพลง ร้องตะโกนด้วยความตกตะลึง “เก่งกาจขนาดนั้นเชียวหรือ?!”

เขาไม่เคยเจอจ้าวเฟยเอ๋อร์ผู้นี้มาก่อน แต่ในเมื่อเก่งกาจการยิงธนูขนาดนี้ เดาว่าแน่นอนว่าต้องเป็นหญิงแกร่งคนนี้แล้ว!

หวังเยียนหรันผงกหน้าหงึกๆ มองไปที่หลี่จุ่นด้วยดวงตาสุกสกาวทีหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“แต่ว่า องค์ชายเพคะ ล่าสัตว์ฤดูหนาวครั้งนี้ ท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์ต้องเป็นที่ต้องการตัวแน่ๆ องค์ชายพระองค์อื่นต้องแย่งชิงนางเข้าไปร่วมกลุ่มของตนแน่ เพราะงั้นหากองค์ชายต้องการตัวจ้าวเฟยเอ๋อร์มาเข้าร่วมกลุ่มของเรา เกรงว่าตอนนี้ต้องรีบไปชิงตัวแล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาของหลี่จุ่นเงยขึ้น แล้วรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ได้ เยียนหรัน เจ้าสนิทกับนางหรือไม่ นิสัยนางเป็นอย่างไร อารมณ์ร้ายหรือไม่ ชอบพี่ชายหน้าหล่อหรือไม่ เจ้าคิดว่าจะทำอย่างไรให้นางกินเต้าหู้ของข้าให้ได้”