องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 301

เจ้ากลับมา

มันไม่ใช่เจ้าไปที่ไหนมา หรือเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร แต่เป็นเจ้ากลับมาแล้ว

การแสดงออกทั้งสามนี้ล้วนหมายถึงสิ่งเดียวกัน แต่วิธีการแสดงออกนั้นแตกต่างกันและก่อให้เกิดอารมณ์ที่แตกต่าง

เจ้ากลับมาแล้ว นำมาซึ่งความรู้สึกโหยหา คิดถึง และแม้กระทั่งความประหลาดใจที่อยู่ที่นี่ ตลอดจนความรู้สึกอบอุ่นห่วงใยและภักดี

เมื่อโหลวฮวนฮวนได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น นางก็ดูตกใจเล็กน้อยแล้วจึงพยักหน้า สีหน้าและแววตาของนางอ่อนลงทันที

นางได้ยินเรื่องที่ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เจอนางมานานและเป็นห่วงมาก นางจึงกลับมาดู

และก็ไม่รู้สึกผิดหวัง

รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีความจริงใจ

เมื่อเห็นหลี่จุ่นกระตือรือร้นที่จะยืนขึ้น โหลวฮวนฮวนก็กระโดดเข้ามาทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ห้ามขยับ”

หลี่จุ่นพยักหน้าและแช่เท้าต่อไปอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเห็นโหลวฮวนฮวนนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาตามปกติ หลี่จุ่นก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวฮวนฮวน เจ้าอยากจะแช่เท้าด้วยหรือไม่ มันสบายมาก และจะทำให้เจ้านอนหลับสบายขึ้น”

โหลวฮวนฮวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองน้ำล้างเท้าที่มีไอร้อนขึ้นมา พยักหน้าช้า ๆ และครางตอบรับในลำคอ

หลี่จุ่นเรียกใครสักคนให้เข้ามา และบังเอิญเป็นหยางจงที่เข้ามาพอดี เมื่อเขาเห็นโหลวฮวนฮวน เขาก็ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็ยิ้มให้

“แม่นาง ท่านกลับมาแล้ว”

หยางจงยังใช้คำว่า ‘กลับมาแล้ว’ ราวกับว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของสถานที่แห่งนี้ ร่างกายของโหลวฮวนฮวนสั่นไหว และหัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างอธิบายไม่ได้ นางรู้สึกอบอุ่นใจมาก

โหลวฮวนฮวนพยักหน้าและกล่าวต่อทันที “เอาอ่างน้ำร้อนมาให้ข้า...แช่เท้าหน่อย”

“ขอรับ แม่นาง” หยางจงไปหยิบมาให้ด้วยท่าทางที่ดูมีความสุขมาก

โหลวฮวนฮวนรู้สึกแปลกเล็กน้อยอยู่ข้างใน แต่ก็รู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ ส่วนใหญ่เป็นเพราะความอบอุ่น และเป็นความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ราวกับว่านี่คือบ้านของนาง

หลังจากนั้นไม่นานหยางจงก็เข้ามาพร้อมน้ำร้อนและนำรองเท้าเกี๊ยะสะอาดมาให้นาง รองเท้าเกี๊ยะที่หลี่จุ่นดัดแปลงนั้นสวมใส่สบายมาก

หยางจงเทน้ำร้อนลงแล้วถามอย่างสบาย ๆ “คืนนี้แม่นางยังออกไปข้างนอกอยู่หรือไม่ขอรับ ถ้าไม่ ข้าจะให้คนใช้นำผ้าปูที่นอนชุดใหม่ไปไว้ในห้องของแม่นาง ผ้าปูที่นอนก่อนหน้านี้น่าจะชื้นแล้ว”

ดวงตาของโหลวฮวนฮวนหรี่ลงเล็กน้อยหลังจากได้ยินสิ่งนี้

และห้องของนางก็ยังอยู่...

นางไม่ได้มาอาศัยอยู่ที่นี่นานแล้ว

จริง ๆ แล้วโหลวฮวนฮวนต้องออกไปข้างนอก แต่น่าแปลกใจที่ตอนนี้นางกลับไม่อยากออกไป จึงพยักหน้าและพูดว่า

“ได้”

เขาแตะจมูกตัวเองอย่างไม่เป็นธรรมชาติและพูดว่า “ไม่มีนี่ ความลับของข้าเจ้าไม่ได้รู้หมดแล้วงั้นหรือ ข้าก็แค่กำลังเปรียบเทียบ”

โหลวฮวนฮวนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หันหน้ากลับไป และพูดว่า “ตั้งแต่นี้ไปข้าจะรับหน้าที่ติดตามเจ้า เจ้าแค่บอกข้าเรื่องที่เจ้าคิดไว้ทั้งสามเรื่องก็พอ แต่จะต้องทำให้เสร็จภายในสามเดือน”

“แล้วเยว่ฉานล่ะ?” หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

นี่หมายความว่าเยว่ฉานและหญิงสาวถือดาบผู้ดุร้ายกำลังจะออกจากตระกูลเจียงที่อยู่ด้านข้างไป?

คราวนี้โหลวฮวนฮวนหันกลับมาอย่างรวดเร็ว แววตาของนางดูเย็นชาขึ้น มุมปากมีรอยยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อย และถามว่า

“พอได้ยินว่านางกำลังจะไป เจ้าก็ไม่อยากให้นางไปงั้นหรือ”

หลี่จุ่น “...”

ก็รู้สึกไม่อยากให้ไปอย่างที่เจ้าพูดแบบนั้นจริง ๆ!

“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร” หลี่จุ่นพูดด้วยสีหน้ากลุ้มใจทันที

“นางสวยมาก!” โหลวฮวนฮวนพูดอย่างเย็นชา จ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของหลี่จุ่น ราวกับดูว่าเขากำลังโกหกอยู่หรือไม่

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดที่ข้าเคยเห็น นางสวยและมีเสน่ห์ที่สุด ไม่มีใครบนโลกที่สามารถเทียบความสวยของนางได้!”

โหลวฮวนฮวนหยุดนิ่งไป ไม่คิดเลยว่าหลี่จุ่นจะพูดออกมาโดยไม่ปกปิดความรู้สึกใด ๆ นางรู้สึกไม่สบายใจขึ้นเล็กน้อยในใจและเยาะเย้ยทันที

“หึ! สุดท้ายผู้ชายก็คือผู้ชาย! เหมือนกันหมด!”