องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 302

หลี่จุ่นเหลือบมองโหลวฮวนฮวน และรู้สึกได้ทันทีว่าหญิงสาวเหมือนจะโกรธขึ้นมา เขาจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

“เจ้าอย่าเพิ่งใจร้อนสิ ที่นางสวยมากนั่นเป็นเรื่องจริง แต่มันเกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ ข้าก็แค่มองตามความเป็นจริง ไม่ได้ใส่อารมณ์ความรู้สึกส่วนตัว”

มองตามความเป็นจริง ความรู้สึกส่วนตัว?

โหลวฮวนฮวนไม่เข้าใจคำศัพท์เฉพาะทั้งสองคำนี้ แต่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจความหมาย แต่ก็ยังพูดอย่างเย็นชา

“แล้วเจ้าคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้า”

หลี่จุ่นแอบถอนหายใจ เขาไม่สามารถพูดเหตุผลกับผู้หญิงได้ และยิ่งไม่สามารถพูดถึงผู้หญิงสวยคนต่อหน้าผู้หญิงคนหนึ่งได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้หญิงทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา!

เขาทำผิดพลาดอย่างโง่เขลา

เห็นได้ชัดว่าโหลวฮวนฮวนไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก หลี่จุ่นจึงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ความงดงามและความน่ามองแยกกันเป็นสองเรื่อง ความน่ามองอยู่ในสายตาของผู้ชาย ส่วนความงดงามอยู่ในสายตาของทุกคน ดังนั้นเสี่ยวฮวนฮวนจึงน่ามองที่สุดในสายตาของข้า”

โหลวฮวนฮวนหน้าแดง!

เกือบโดนลูกศิษย์ตัวเองเล่นเสียแล้ว และยังพูดจาเต๊าะนางที่นี่อีก...หน้าไม่อายจริง ๆ!

โหลวฮวนฮวนถุยออกมาทันทีและพูดว่า “เจ้ามักมากบ้าตัณหา!”

จากนั้นนางก็เช็ดเท้าอย่างรวดเร็ว สวมรองเท้าเกี๊ยะออกไปพร้อมกับดาบในมือ!

หลี่จุ่นผงะไปครู่หนึ่ง มองดูนางเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็มองดูนางวิ่งกลับมาด้วยใบหน้าแดงก่ำเพื่อมาเอารองเท้าของตัวเอง และต่อว่าออกมาเป็นประโยคสุดท้าย

“เจ้ามักมากบ้าตัณหา! ไม่ช้าก็เร็วข้าจะสับเจ้าให้ตาย!”

หลี่จุ่นรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง แต่เขาก็ยิ้ม จากนั้นก็เช็ดเท้าและไปนอนอย่างสบาย ๆ

ตื่นนอนวันรุ่งขึ้นและมาที่บ้าน เขาก็พบกับโหลวฮวนฮวนซึ่งสวมชุดยาวสีขาว มัดผม สวมรองเท้าเกี๊ยะ นั่งเนือย ๆ อยู่ในศาลา และขยับหมากรุกตรงหน้าไปมา

หลี่จุ่นตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าโหลวฮวนฮวนไม่ได้มีความลึกลับอีกต่อไป แต่กลับดูบริสุทธิ์น่ามองอย่างผิดปกติ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดวงอาทิตย์ทอแสงลงมาที่นางผ่านช่องว่างที่ชายคา ส่วนเว้าโค้งที่งดงามได้สัดส่วนอ่อนช้อยและอ่อนโยน ใบหน้าอาบแสงแดด และผิวขาวอมชมพูของนางก็ดูละเอียดอ่อนมาก .

หลี่จุ่นมองอย่างตกตะลึง

แต่ครู่ต่อมา ความรู้สึกที่บริสุทธิ์และน่ารักนี้ก็ถูกทำลายด้วยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ของโหลวฮวนฮวน นางเงยหน้าขึ้น แววตาทรงเสน่ห์ หยีตาผลซิ่ง และพูดว่า

“เจ้าเด็กน้อย มองอะไรอยู่น่ะ เห็นเจ้าเอาแต่จ้อง ที่พูดว่าเจ้ามักมากบ้าตัณหา นี่คือยกย่องเจ้าเลยนะ เจ้านี่มันหื่นกามจริง ๆ!”

“เจ้าเด็กน้อย?” หลี่จุ่นผงะไปและเดินเข้ามา “ทำไมเจ้าถึงเรียกข้าว่าเจ้าเด็กน้อยล่ะ”

โหลวฮวนฮวนหัวเราะเบา ๆ “ก้นใหญ่มานิดเดียวไม่ให้เรียกเด็กน้อยแล้วจะให้เรียกอะไร อายุแค่สิบเจ็ดปีเองไม่ใช่รึ”

หลี่จุ่นอ้าปาก “...”

แต่ทว่า ในใจกลับรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย

อย่างน้อยตานี่ก็ยังน่ารักและรู้ว่านางชอบฟังคำพูดดี ๆ แบบไหน

“เอาล่ะ ข้าหิวแล้ว ข้าอยากกินเต้าฮวย” โหลวฮวนฮวนตะโกน

“ได้สิ ข้าจะไปสั่งห้องเครื่องให้เลยตอนนี้” หลี่จุ่นยืนขึ้นด้วยความพึงพอใจและเดินไปที่ห้องเครื่อง

โหลวฮวนฮวนมองแผ่นหลังของเขาด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วพึมพำเบา ๆ

“คนโง่...เจ้าเด็กโง่”

หลังอาหารเช้า โหลวฮวนฮวนก็จากไปโดยไม่รู้ว่าไปที่ไหน และไม่ได้บอกว่าจะกลับมาในตอนเย็นหรือไม่ ซึ่งทำให้หลี่จุ่นรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นเตรียมตัวไปเยี่ยมหอสุราหลงไถ เขาได้ยินมาว่าธุรกิจช่วงสองวันนี้กำลังไปได้ดี ตอนที่หยางจงออกไป เขาก็บอกว่าเห็นผู้คนอยู่รอบนอกหอสุราหลงไถตลอด

หลี่จุ่นรู้สึกพอใจมาก ดูจากสถานการณ์นี้แล้วเงินหลายพันตำลึงคงเข้าบัญชีของเขาทุกวัน แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

หลี่จุ่นไม่ได้พาหยางจงไปด้วย เขามาที่หอสุราหลงไถด้วยชุดสีขาวทั้งตัว หอสุราไม่ได้อยู่ใกล้จวนอ๋อง แต่หลี่จุ่นก็ชอบที่จะเดินมา

ทันทีมาถึงหอสุรา เขาก็ไม่คิดว่าหลี่เหวินจวินจะอยู่ที่นี่ด้วย เมื่อหลี่เหวินจวินเห็นหลี่จุ่น แววตาของนางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย นางเข้ามาหาเขาทันทีด้วยความประหลาดใจ และพูดว่า

“น้องหก เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”