องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 303

“ข้าไม่มีอะไรทำ แค่มาดู”

หลี่จุ่นยิ้ม

ไม่ได้เจอหลี่เหวินจวินมาหลายวัน ต้องบอกว่าคิดถึงนางมาก ท้ายที่สุดแล้วการชื่นชมความงามก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์...

ไม่ได้ เขายิ่งมีเรื่องสมภารกินไก่วัดอยู่ ไม่น่าจะเป็นเรื่องดี

สองพี่น้องขึ้นไปที่หอ

“พี่หญิง วันนี้ท่านหยุดหรือ”

“ใช่ ข้าก็เลยมาดูหอสุราหน่อย”

น้ำเสียงของหลี่เหวินจวินสงบนิ่ง

นางรู้สึกลังเลเล็กน้อยในใจ เหตุผลที่นางไม่ไปพบหลี่จุ่นช่วงนี้ก็เพราะนางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร นางควรบอกเขาหรือไม่ว่าไท่ซืออวี่เหวินจิ้งและเสด็จพ่อต้องการให้นางไปนำทัพทางตอนเหนือ

นางรู้สึกขัดแย้งในใจและไม่รู้ว่าเสด็จพ่อของนางทรงคิดอะไรอยู่กันแน่

“ธุรกิจช่วงสองวันมานี้เป็นอย่างไรบ้าง” หลี่จุ่นถามอย่างเป็นกันเอง

หลี่เหวินจวินยิ้มทันทีและพูดขึ้นว่า “หลังจากเหล้าชุดใหม่ออกมา เราก็สามารถนำสินค้าในคลังมาวางขายได้ สองวันที่ผ่านมามียอดขายมากกว่าสองหมื่นไห และมีรายได้มากกว่าสี่พันตำลึง น้องหก รายได้ของที่นี่มากกว่าร้านเต้าหู้ของเฟยเอ๋อร์เสียอีก ดูท่าว่าน้องหกจะยอดเยี่ยมยิ่งกว่าองค์หญิงเฟยเอ๋อร์แล้วนะ”

หลี่จุ่นสัมผัสจมูกของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

ถ้ารู้ว่าร้านเต้าหู้ร้านนั้นก็เป็นของน้องหกท่านด้วย ท่านจะยิ่งรู้สึกว่าข้ายอดเยี่ยมขึ้นกว่าเดิมอีกไหม

เขาคำนวณดู

ที่ร้านเต้าหู้นั่นเขาสามารถทำเงินได้วันละพันตำลึง ส่วนที่ร้านหนังสือในตอนนี้เขาก็สามารถทำเงินได้ถึงสี่ห้าร้อยตำลึงต่อวัน เมื่อรวมกับหอเล่าเรื่องกำไรจากหนังสือนิยายด้วย ก็น่าจะอยู่ที่ประมาณห้าร้อยลี้

แน่นอนว่าสถานการณ์รายได้จากร้านหนังสือและหอเล่าเรื่องแบบนี้อยู่ได้เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ซึ่งไม่สามารถเทียบกับร้านเต้าหู้ได้และสามารถทำเงินได้เร็วแค่นั้น

จากนั้น จากยอดขายเหล้าหลงไถในสองวันนี้ หลังจากหักลบต้นทุนแล้วก็ทำได้ถึงสองพันตำลึงต่อวัน ซึ่งก็หมายความว่ารายได้สุทธิต่อวันนั้นมากกว่าสามพันห้าร้อยตำลึง!

อื้ม คิดดูแล้วก็ไม่เลวเลย!

จะมีใครที่สามารถหาเงินได้เร็วเท่าเขาบ้าง

นี่คือช่วงจังหวะการหาเงินหนึ่งแสนตำลึงต่อเดือน!

รอเหล้าหลงไถผลิดอกบานสะพรั่ง ร้านเต้าหู้เปิดไปทั่วเก้ามณฑล รายได้จริง ๆ เพียงวันเดียวก็จะถึงหมื่นตำลึง!

หลี่จุ่นตั้งตารอคอยมันอย่างมาก

เมื่อเขาพัฒนาธุรกิจอื่น ๆ อีกในอนาคต เขาก็จะเป็นคนที่รวยที่สุดในโลก และร่ำรวยเทียบเท่าประเทศ!

แค่คิดก็ตื่นเต้นสุด ๆ

“พี่หญิงก็ชมเกินไป”

“ยังมีอีกปัญหา ตอนนี้ลูกค้ามุ่งแต่จะไปหอสุราหลงไถ พอออกมาจากหอสุราก็ไม่กล้าแน่ใจว่าเป็นเหล้าหลงไถหรือไม่”

หลี่จุ่นพลั้งปากไปว่า “ง่าย ๆ แค่ทำเครื่องหมายการค้าก็ได้แล้ว”

“เครื่องหมายการค้า?” หลี่เหวินจวินไม่เข้าใจและรู้สึกงงงวย

จากนั้นหลี่จุ่นก็นึกได้ว่าในโลกนี้ยังไม่มีคำว่าเครื่องหมายการค้า และยังไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับแบรนด์ ดังนั้นเขาจึงอธิบายต่อ

“เช่น เราสามารถแกะสลักคำว่า 'เหล้าหลงไถ' สามคำบนไห หรือแกะสลักลวดลายที่เป็นเอกลักษณ์ของเหล้าหลงไถไว้ พอเป็นแบบนี้คนอื่นก็จะรู้ว่าเป็นเหล้าของเราทันทีที่เห็นไหเหล้า!”

“เครื่องหมายการค้า? แกะสลักไหเหล้า...”

ดวงตาของหลี่เหวินจวินหรี่ลงและเป็นประกายทันที นางมองไปที่หลี่จุ่นด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “น้องหก นี่เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ ด้วยวิธีนี้ จากนี้ไปทุกคนในโลกก็จะรู้ว่านี่คือหลงไถ!”

คาดไม่ถึงเลยว่าน้องหกของนางจะมีความเฉียบแหลมในการทำธุรกิจมากถึงเพียงนี้!

น่าเหลือเชื่อจริง ๆ!

“น้องหก เจ้าวางแผนที่จะแบ่งผลกำไรกับกั๋วจิ้วอย่างไร?” หลี่เหวินจวินรู้สึกกังวลกับปัญหานี้มากขึ้น

หลี่จุ่นตอบตรง ๆ “เราแปดสิบ เขายี่สิบ หรือไม่เราก็เก้าสิบ เขาสิบ”

หลี่เหวินจวินตกใจมาก!

ทำไมน้อยขนาดนั้น?!