องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 304

หลี่จุ่นกล่าวต่อ “ข้าค่อนข้างโน้มเอียงไปทางสิบเก้าสิบ อย่างไรก็ตามเราอยู่ในฐานะผู้ขาย ถ้าเรามีรายได้ไม่มาก การทำธุรกิจนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์”

หลี่เหวินจวินกระตุกมุมปาก “น้องหก มันจะไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือ กั๋วจิ้วจะยอมหรือ”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า “เขายังมีที่ว่างให้เลือกอีกหรือ? หากเขาไม่ยอมรับการแบ่งผลกำไรดังกล่าว เขาก็ขายได้แค่เหล้าสลักดอกไม้เท่านั้น แต่ในเมืองหลวงนี้ไม่ได้มีที่ว่างสำหรับเหล้าสลักดอกไม้มากนัก ไม่ช้าก็เร็วก็จะถูกหลงไถครอบครอง ดังนั้นถ้าเขาไม่โง่ เขาก็แค่ต้องยอมรับอัตราส่วนการแบ่งผลกำไรที่เราให้”

หลี่เหวินจวินดูตกใจ

นางสามารถวิเคราะห์ถึงสิ่งที่หลี่จุ่นอธิบายออกมาได้ แต่นางรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปหน่อย ตอนที่นางไปหาจ้าวเสี่ยนมาก่อนหน้านี้ นางเผยว่าจะแบ่งให้อย่างน้อยสี่สิบ แต่ตอนนี้ให้แค่สิบ คาดว่าจ้าวเสี่ยนน่าจะโกรธจัดแน่

หลี่เหวินจวินกัดฟันแล้วพูดว่า “น้องหก อย่างไรเสียกั๋วจิ้วก็ถือว่าเป็นผู้ที่มีความชอบธรรมและแก้ปัญหาตระกูลโจวแทนพวกเรา ให้เขายี่สิบเถิด ให้สิบมันน้อยเกินไป...”

หลี่จุ่นหยุดนิ่งไปชั่วครู่ เขาเหลือบมองหลี่เหวินจวิน พยักหน้าช้า ๆ และพูดว่า

“ยี่สิบก็ได้ ยังอยู่ในช่วงที่ข้าพอยอมรับได้อยู่ แต่ในอนาคตพี่หญิงก็จะรู้ว่าที่ข้าให้เพียงสิบ เขาก็ยังสามารถสร้างผลกำไรมหาศาลได้ ซึ่งเกินกว่าผลกำไรที่เหล้าสลักดอกไม้จะให้เขาเสียอีก”

หลี่เหวินจวินยิ้มขึ้นทันทีและพูดว่า “เรื่องนี้เราค่อยหารือกันทีหลัง ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ ให้เขายี่สิบ”

หลี่จุ่นรู้ดีว่าหลี่เหวินจวินยังคงมีจิตใจที่อ่อนโยน นางไม่สามารถเป็นนักธุรกิจที่ดีได้ แล้วนักธุรกิจที่ดีคืออะไร

อย่างน้อยก็ต้องเป็นคนที่มุ่งเอาแต่กำไรก่อน

“อย่างไรก็ตาม เหล้านี้ข้าได้มอบให้แก่พี่หญิงแล้ว ตอนนี้ท่านเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในการตัดสินใจ ท่านพูดได้เลย” หลี่จุ่นหัวเราะออกมาอย่างไม่มีทางเลือก

สีหน้าของหลี่เหวินจวินดูมีความสุข นางมองหลี่จุ่นด้วยแววตาที่อ่อนโยน และน้ำเสียงของนางก็อ่อนโยนมากเช่นกัน

“น้องหก ขอบคุณที่เชื่อใจข้า”

หลี่จุ่นยิ้มและมองไปที่หลี่เหวินจวิน

ทันใดนั้นบรรยากาศโดยรอบก็เงียบลงราวกับหยุดนิ่ง ทั้งสองมองหน้ากัน สบตากัน โดยที่ไม่มีใครหันหน้าหนีไป

ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างค่อย ๆ บานสะพรั่งขึ้นมาในใจของคนสองคน มันฟุ้งกระจาย เกิดบางสิ่งที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นและอบอุ่นขึ้นมา

“อ่าคือ...พี่หญิง ข้าคิดว่าถึงเวลาเปิดสาขาแล้ว” จู่ ๆ หลี่จุ่นก็หลบสายตาไปทางอื่น รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วมาก และรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

หลี่เหวินจวินเองก็รีบหลบสายตาไปทางอื่น ใบหน้าของนางแดงขึ้นเล็กน้อย พยักหน้าแล้วพูดว่า

“อืม ๆ...ถ้าอย่างนั้น น้องหกคิดว่าเปิดที่ไหนถึงจะเหมาะล่ะ”

หลี่จุ่นกล่าว “เปิดทุกถนนทั้งสี่สายในเมืองฉางอัน ทุกคนได้ไม่ต้องวิ่งมาถึงที่นี่ แค่เรามีป้ายร้านค้า ต่อไปไหที่ใช้ก็จะถูกสลักด้วยเครื่องหมายการค้าของเราด้วย ไม่ต้องกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าเป็นเหล้าหลงไถ”

“ดี เอาตามที่เจ้าว่า” หูของหลี่เหวินจวินแดงก่ำ และเสียงของนางก็เบาลงโดยไม่มีเหตุผล

หลี่จุ่นแอบถอนหายใจ

ให้ตายเถอะ!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมหลี่เหวินจวินถึงมองเขาแบบนั้น

พวกเขาเป็นพี่น้องกันนะ!

เขาไม่ได้อยากเป็นสมภารกินไก่วัด!

ช่างทรยศเสียจริง!

แววตาแบบนั้น...มันไม่ปกติ!

แต่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

หลี่เหวินจวินไม่ใช่ผู้หญิงซี้ซั้วแบบนั้น... แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?

หัวใจของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความแปลกใจและสับสน

“ช่างมันเถอะ ไม่อยากคิดแล้ว! ในเมื่อก็ออกมาแล้ว งั้นก็ไปหาเฟยเอ๋อร์ดีกว่า”

หลี่จุ่นลืมหลี่เหวินจวินทันที และเดินตรงไปที่ถนนบูรพา

“หลีกทาง! รีบหลีกทางออกไป!”

ทันใดนั้นก็มีรถม้าควบเข้ามา ดูเหมือนว่าม้ากำลังตกใจ สารถีจึงพยายามควบคุมมันแต่กลับทำไม่ได้!

“หลีกทาง! หลีกทาง!”

สารถีดึงสายบังเหียนด้วยความโกรธและตะโกนบอกผู้คนที่อยู่ริมถนนให้หลีกทางให้

หลี่จุ่นสะดุ้งและรีบกระโดดออกไปทันที แต่ม้ากลับหันหัวเปลี่ยนทิศทางกะทันหันและเตรียมพุ่งมาชนเขาอย่างดุร้าย เพราะการกระโดดของเขาเมื่อครู่นี้ขวางทางของมันเข้า!

เชี่ยเอ้ย!

หลี่จุ่นตกใจมากและสายเกินไปที่จะซ่อนตัว เขาจึงป้องศีรษะของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น จู่ ๆ ร่างในชุดสีแดงก็บินออกจากรถม้าและเตะไปที่หัวม้าทันที!