องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 312

หลี่จุ่นมองหลี่เหวินจวิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินถามเขาเรื่องนี้ทำไม?

เพียงแค่อยากรู้ความเห็นเรื่องทหารของเขา?

รู้แล้วอย่างไร?

ครุ่นคิดอยู่นานสองนาน คิดว่าบอกนางก็ไม่น่าจะเป็นอะไร ถึงอย่างไรครั้งที่แล้วก็ถูกคนรู้ไปแล้ว

หลี่เหวินจวินรู้แล้วไม่แน่ว่าจะมีข้อดีต่อสถานการณ์ของราชวงศ์อู่ แม้ว่าหลี่จุ่นจะคิดว่าพวกหลี่เจิ้งเขาวิเคราะห์เรื่องในครั้งนี้ออกมาแล้วว่าเป็นการกลั่นแกล้งร่วมกันของสี่แคว้น แต่เผื่อเอาไว้

เช่นนั้น ช่วงเวลาที่เขาต้องเสแสร้งมาถึงอีกแล้ว?

มีความรู้สึกราวกับว่าถึงเวลาแล้วอยู่นิดหน่อย

หลี่จุ่นถามกลับ “พี่หญิง เช่นนั้นท่านรู้อะไรแค่ไหน? อย่างเช่น หากชายแดนทางตอนเหนือไม่มีแม่ทัพคอยป้องกัน จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

หลี่เหวินจวินอึ้งไป เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าตนเป็นฝ่ายถามเขา ตอนนี้เขากลับถามตัวเองกลับ น้องหกผู้นี้ช่าง...นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“หากชายแดนทางตอนเหนือไม่มีแม่ทัพคอยป้องกัน เช่นนั้นรอแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกับแคว้นหลางตัดสินแพ้ชนะออกมา ถึงเวลานั้นชายแดนทางตอนเหนือของราชวงศ์อู่เราก็จะนำมาซึ่งการถูกรุกล้ำ และว่าด้วยสถานการณ์ศึกในก่อนหน้านี้ แคว้นหลางตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ พ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง ไม่เกินหนึ่งเดือนคงแพ้อย่างราบคาบ เมื่อถึงเวลานั้นกองทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็จะมาถึงเมืองหลวงของแคว้นหลาง!”

“หลังจากนั้น...คงแบ่งกองกำลังออกมาเข้าสู่ราชวงศ์อู่ของเราจากชายแดนทางตอนเหนือ แน่นอนว่าเพียงแค่กำลังทหารของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่สามารถโจมตีเมืองหลวงของแคว้นหลางพร้อมทั้งบุกรุกชายแดนทางตอนเหนือของเราได้ ด้วยเหตุนี้”

หลี่เหวินจวินชะงัก นัยน์ตาจ้องหลี่จุ่นเขม็ง นางคิดว่าคำพูดประโยคถัดไปของตน อาจทำให้หลี่จุ่นตกตะลึงได้

แต่ทว่า!

นางยังไม่ทันได้พูดต่อ หลี่จุ่นก็ต่อคำพูดของนางแล้ว เอ่ยว่า “ด้วยเหตุนี้แคว้นเฟิงเฉวี่ยนคงจะหรืออาจไปรวมกับแคว้นเยียน แล้วร่วมกันบุกเข้ามายังชายแดนทางตอนเหนือ?”

หลี่เหวินจวินอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วโพล่งออกไปว่า “น้องหก เจ้ารู้?”

ในใจของหลี่เหวินจวินตกตะลึงอย่างไร้ที่เปรียบ ไม่นึกว่าหลี่จุ่นจะรู้เรื่องนี้!

นี่เป็นไปไม่ได้!

นอกจากขุนนางคนสำคัญในราชสำนักแล้ว นี่ราวกับนับเป็นความลับ ขุนนางโดยทั่วไปไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้!

แต่ไม่นึกเลยว่าหลี่จุ่นจะหยิบยกขึ้นมาพูดอย่างง่ายดาย

หลี่จุ่นไม่ได้ตอบตรงๆ แต่กลับถามขึ้นว่า

“หลังจากนั้นล่ะ? เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้น พี่หญิงคิดว่าเสด็จพ่อจะตอบโต้อย่างไร?”

หลี่เหวินจวินกัดฟัน จ้องตาหลี่จุ่น ไม่ตอบสนองกลับมาเล็กน้อย นางพยายามทำให้ตัวเองกลับมาสงบ ความตกตะลึงที่หลี่จุ่นให้นางมีมากจริงๆ เอ่ยขึ้นต่อว่า

“ในเมื่ออนุมานผลลัพธ์ออกมาได้เช่นนี้แล้ว เช่นนั้นย่อมจะให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นไม่ได้ ด้วยเหตุนี้แคว้นหลางจึงแพ้ไม่ได้ หรือแพ้เร็วขนาดนี้ไม่ได้ ฉะนั้นต้องให้เหยียนอ๋องที่อยู่ชายแดนทางตะวันตกนำทัพไปช่วยเหลือแคว้นหลาง พร้อมทั้งลงใต้ไปต้านทานแคว้นเฟิงเฉวี่ยนต่อ!”

“ขอแค่แคว้นหลางกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่สามารถชี้แพ้ชี้ชนะกันได้ก่อนที่กระแสน้ำของแม่น้ำต้าเฉินจะเชี่ยวกราก เช่นนั้นชายแดนทางตอนเหนือของเราก็จะปลอดภัย แผนใดๆ ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนและแคว้นเยียนก็จะสูญเปล่า!”

จี้จงชิงล่ะ?

สองคนนั้นต้องมองออกอย่างแน่นอน!

กระทั่งหลี่จุ่นยังสงสัยว่า ชายชราที่ตนเจอที่ทะเลสาบอี้สุ่ยผู้นั้นจะเป็นเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งราชวงศ์นี้ จี้จงชิง!

หากชายชราผู้นั้นคือจี้จงชิง เช่นนั้นสถานการณ์คับขันของราชวงศ์อู่ สำหรับเขาแล้วไม่ใช่ปัญหายากที่ยากจะแก้ไขอะไรเลย

ถึงอย่างไรชื่อเสียงของจี้จงชิง ก็แพร่หลายไปในแต่ละแคว้น ทำให้แต่ละแคว้นต่างเกรงกลัวบุคคลผู้พลิกแพลงสถานการณ์ไปได้ทุกเมื่อ!

แต่ว่าเหตุใดหลี่เหวินจวินถึงไม่รู้?

ตอนนี้มีเพียงสองความเป็นไปได้แล้ว!

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่มีใครมองจุดสำคัญออก ก็เรื่องใหญ่เช่นนี้หลี่เหวินจวินไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปร่วม มีเพียงผู้อาวุโสคิดแผนกันเองอย่างลับๆ

หลี่จุ่นครุ่นคิด เขาคิดว่าอย่างหลังหลังมีความเป็นไปได้ค่อนข้างมาก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็มองหลี่เหวินจวินพลางเอ่ยขึ้นว่า

“พี่หญิง หรือว่าพี่หญิงไม่เคยคิดมาก่อนว่าสถานการณ์นี้จะแก้ไขได้ง่ายเช่นนี้ เช่นนั้นแคว้นเยียน แคว้นจ้าว และแคว้นเฟิงเฉวี่ยจะไม่เหนื่อยเปล่าหรือ? ลงมือเอิกเกริกเช่นนี้ สุดท้ายกลับมีเพียงผลลัพธ์ที่ไม่เจ็บไม่ปวด เหมือนการละเล่นของเด็กอยู่หน่อยหรือเปล่า?”

นัยน์ตาของหลี่เหวินจวินประกายความสงสัยเล็กน้อย สีหน้าประหลาดใจ นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนถามขึ้นว่า “น้องหก เจ้าหมายความว่า...”