องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 32

และก็อย่างที่คาด

ในตอนที่ท้องฟ้ากำลังมืดลงแล้วนั้น หลังจากที่หวังเยียนหรันและคนรับใช้ขอตัวกลับไป จ้าวเฟยเอ๋อร์ที่รวบผมเผยใบหน้าเรียว นางงดงามแบบหญิงที่ผ่านการฝึกฝนมา ทว่าก็ยังคงดูอ่อนโยน นางมาพบเขาพร้อมกับสาวรับใช้คนนึง

“ยินดีต้อนรับ ท่านหญิง ”

หลี่จุ่นดีใจมาก เขาทักทายอีกฝ่ายทันที

“ถวายบังคมฝ่าบาท” จ้าวเฟยเอ๋อร์ถวายบังคมทันที

นางมีป้ายหยกที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ เหมือนกับหวังเยียนหรัน นอกจากวังหลังและสถานที่ต้องห้ามแล้ว นางสามารถไปได้ทุกที่อย่างอิสระ

ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องมีสาส์นแจ้งก่อน

“ท่านหญิงจ้าว อย่ามากพิธีเลย”

หลี่จุ่นรีบเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลง แล้วสั่งให้หยางจงรีบไปเอาเต้าหู้มา เพื่อรับรองจ้าวเฟยเอ๋อร์

จ้าวเฟยเอ๋อร์ยังรู้สึกเขินอายอยู่มาก แค่คิดว่าเมื่อคืนตนเองนั้นดื่มจนเมา ใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อขึ้นมา

ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นทำเหล้านั้นขึ้นมาอย่างไร ถึงได้แรงขนาดนั้น ทำเอานางที่เสมือนกับเป็นโถเหล้าเดินได้ ยังเมามายได้ขนาดนั้น

แน่นอนว่า จ้าวเฟยเอ๋อร์ชื่นชอบเหล้าของหลี่จุ่นเป็นอย่างมาก

วันนี้ที่นางมา เพราะว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว

บวกกับที่เมื่อวานหลี่จุ่นเชิญนางมาที่จวน เขาบอกว่ามีอาหารรสเลิศพร้อมต้อนรับ จ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นคนที่ชื่นชอบเหล้าและอาหารรสเลิศ เรื่องนี้ทุกคนรู้ดี แน่นอนว่านางอยู่เฉยไม่ได้หรอก จึงมาที่นี่

หยางจงนำเต้าหู้มาอย่างรวดเร็ว ยำเต้าหู้หัวหอม และแน่นอนเขารู้ดีว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์นั้นชื่นชอบดื่มเหล้า จึงเอาเหล้าสลักดอกไม้มาด้วยไหหนึ่ง

ส่วนเหล้าอื่นๆ ที่หลี่จุ่นทำไว้นั้น วันนี้เขาไม่ได้เอาออกมา เพราะว่ามันล้ำค่ามาก หลี่จุ่นเคยบอกว่าจะเอามาประเคนให้จ้าวเฟยเอ๋อร์ง่ายๆ ไม่ได้

จ้าวเฟยเอ๋อร์ที่เห็นเต้าหู้สีขาวราวกับหิมะนั้น นางตะลึงงัน ก่อนเอ่ยถามออกมา

“นี่คือสิ่งใดเพคะ?”

หลี่จุ่นยิ้มบางๆ “นี่หรือ มันชื่อว่าเต้าหู้ มีแค่ข้าเท่านั้นที่ทำได้ ที่อื่นไม่มี ท่านหญิงลองชิมดูเถิด”

เหล้ารสเลิศกินคู่กับอาหารรสเลิศที่ยุคนี้หาไม่ได้ เขาไม่เชื่อหรอกว่านางจะไม่ติดกับ

หลี่จุ่นมองใบหน้างดงามของจ้าวเฟยเอ๋อร์ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

จ้าวเฟยเอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่นึง ก่อนที่นางจะหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบยำเต้าหู้หัวหอมเข้าปาก

จังหวะที่ได้สัมผัสถึงรสชาติที่เข้ามาในปากนั้น มันเนียนนุ่มและหอมหวาน รสเลิศ อร่อยเป็นอย่างมาก

จ้าวเฟยเอ๋อร์เบิกตาโพล่ง นางตะลึงงันเป็นอย่างมาก

เต้าหู้คือสิ่งใดกันแน่

จ้าวเฟยเอ๋อร์นั้นกินอาหารรสเลิศมามากมาย อาหารอะไรที่ขึ้นชื่อนางเคยลิ้มรสมาแทบหมดแล้ว แต่ไม่เคยกินอาหารที่มีรสสัมผัสและรสชาติไม่เหมือนใครเช่นนี้เลย!

จ้าวเฟยเอ๋อร์นิ่งงันไปสักครู่ แต่นางไม่สามารถต่อต้านรสชาติอันงดงามเช่นนี้ได้ นางขยับตะเกียบต่อเนื่อง

“ท่านหญิง รสชาติเป็นเช่นไรบ้าง?” หลี่จุ่นเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

จ้าวเฟยเอ๋อร์ชะงักงัน นางค่อยๆ เคี้ยวอาหารที่อยู่ในปากก่อนที่จะเอ่ยออกมา “เต้าหู้นี้….รสชาติดีมากเลยเพคะ ไม่คิดเลยว่าในโลกหล้านี้ จักมีอาหารรสดีเช่นนี้...”

ดวงตาสวยเป็นประกาย ในปากมีกลิ่นหอมอบอวลไปหมด

นางจ้องมองเต้าหู้ในจานนิ่ง ในใจนั้นอยากจะลิ้มรสอีกเรื่อยๆ

อยากจะตายเลยจริงๆ...

เหล้าและอาหารรสเลิศ!

นางไม่สามารถ ต้านทานสองสิ่งนี้ได้

เพื่อเหล้าและอาหารรสเลิศ นางทุ่มสุดตัวเลย

อย่างไรก็แค่การล่าสัตว์ฤดูหนาว ใครจะแพ้หรือชนะก็ไม่เกี่ยวกับนางอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่ทำให้บรรดาองค์ชายและองค์หญิงใหญ่ไม่พอใจเท่านั้นเอง

แต่ว่ามัน คุ้มค่า!

อย่างไรนางก็เป็นถึงลูกสาวของเหยียนอ๋อง ต่อให้ทำให้พวกเขาไม่พอใจ ขอเพียงนางทำตัวสงบเสงี่ยม คาดว่าพวกเขาก็คงจักไม่ถือสาอะไรนางหรอก

“องค์ชายเพคะ ในกลุ่มต้องมีอย่างน้อยสามคน ไม่ทราบว่าอีกคนคือใครเพคะ?” จ้าวเฟยเอ๋อร์เอ่ยถามออกมาทันที

หลี่จุ่น “หวังเยียนหรัน”

“หวังเยียนหรัน?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ชะงักงัน “ฝ่าบาทหมายถึง คนที่มีฉายานามยอดหญิงแห่งเมืองหลวงน่ะหรือ ลูกสาวของเสนาบดีฝ่ายซ้าย...หวังเยียนหรัน”

“ใช่แล้ว!” หลี่จุ่นเอ่ย

จ้าวเฟยเอ๋อร์ตะลึงงันทันที!

หวังเยียนหรันคนนั้นสูงส่งและเย็นชาเป็นอย่างมาก ไม่ค่อยจะคบค้าสมาคมกับคนอื่นสักเท่าไหร่ จะเป็นไปได้อย่างไร?

นี่มันน่าแปลกใจเกินไปแล้ว!

ยอดหญิงแบบหวังเยียนหรัน จักมาจับกลุ่มอยู่กับองค์ชายไม่เอาไหนแบบนี้ได้อย่างไร?