องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 33

การล่าสัตว์ฤดูหนาวเริ่มขึ้นแล้ว

มีคนเอาสาส์นมาให้แต่เช้า แจ้งให้หลี่จุ่นรีบไปรวมตัวที่สวนของราชวงศ์ทางทิศเหนือ

หลี่จุ่นและหยางจงนั้นเก็บข้าวของ และนำอุปกรณ์ที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ออกเดินทาง

ส่วนจ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันนั้น แน่นอนว่ากำลังมุ่งหน้าไปยังทางทิศเหนือของเมืองเช่นกัน

ทั้งสองคนพึ่งออกมาจากวัง ก็ได้เห็นขบวนเดินทางขององค์รัชทายาท ยิ่งใหญ่สมเกียรติ มีนางกำนัลและองครักษ์มากมายอารักขาตามขบวน

ช่างแตกต่างจากพวกเขาสองคนราวฟ้ากับเหว ขนาดแค่เกี้ยว หลี่จุ่นยังไม่มีเลย

หลี่จุ่นและหยางจง รีบโค้งคำนับและหลบทางให้ขบวนเสด็จขององค์รัชทายาทไปก่อนทันที

หลี่จุ่นเหลือบมองเกี้ยวอันยิ่งใหญ่ แต่กลับมองไม่เห็นเสด็จพี่ของตนเอง

ไม่เพียงแค่นี้

หลี่จุ่นเคยได้เจอกับองค์รัชทายาทตอนที่ตนยังเด็ก ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้รับตำแหน่ง หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยได้เจออีกฝ่ายอีกเลย

น่าจะเจ็ดแปดปีแล้ว ที่ไม่ได้เจอเสด็จพี่คนนี้

หลี่จุ่นพอจะจำหน้าตาอีกฝ่ายได้ จากความทรงจำของเจ้าของร่าง แน่นอนว่าอีกฝ่ายหน้าตางดงามไม่เลว แม้จะเทียบกับหลี่จุ่นไม่ได้ แต่ก็ยังถือว่าหน้าตาดีอยู่

ได้ยินมาว่าลูกสาวของขุนนางมากมาย ต่างรอวันที่องค์รัชทายาทเลือกพระชายา แม้ว่าจะไม่เคยเจอเขา แต่แค่คิดก็พอจะเดาออกว่า องค์รัชทายาทหน้าตาต้องไม่แย่อย่างแน่นอน

“องค์ชาย เดี๋ยวข้าน้อยจักไปหารถม้ามาให้ ดีหรือไม่ขอรับ?”

หยางจงเห็นว่าองค์ชายของตนนั้น ไม่มีขบวนเดินทางอะไรเลย ในวังนี้ขนาดแค่เกี้ยวก็ยังไม่มี เมื่อเห็นขบวนเสด็จขององค์รัชทายาทแล้ว ก็รู้สึกทนไม่ไหว

หลี่จุ่นนิ่งคิด

แม้ว่าการไปทางทิศเหนือของเมืองครั้งนี้จะไม่ไกลมาก แต่หากว่าเดินเท้าไป มันจะทำให้ล่าช้า อีกทั้งหากไปสาย จะต้องโดนองค์ชายสามและองค์ชายห้าเล่นงานอย่างแน่นอน ใช้รถม้าน่าจะดีหน่อย

เขาพยักหน้ารับ คิดว่าจะให้หยางจงไปเตรียมรถม้ามา

ทว่าหยางจงยังไม่ทันได้ไปเตรียมการ ทั้งสองคนก็เจอกับขบวนเสด็จขององค์หญิงใหญ่หลี่เหวินจวิน แห่งตำหนักชิ่งหนิงที่กำลังออกจากวังมาเหมือนกัน

ยิ่งใหญ่สมฐานะ แม้ไม่ได้อลังการเหมือนกับขององค์รัชทายาท แต่ขบวนก็ไม่ได้เล็กเลย ทั้งสองคนรีบก้มโค้งและหลบทางให้ทันที

“หยุดก่อน!”

ตอนที่ขบวนเสด็จผ่านทั้งสองคนไปนั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงของนางกำนัลตะโกนออกมาจากในรถม้า รถม้าหยุดลงทันที ม่านมุขโดนเปิดออกมา เผยให้เห็นใบหน้างดงามของหลี่เหวินจวิน

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่นที่กำลังโค้งตัวทำความเคารพอยู่ด้านข้างรถม้า นางเอ่ยออกมาทันที “น้องหก ขึ้นมา ไปพร้อมกันกับพี่เถิด”

หลี่จุ่นเงยหน้าขึ้นทันที เมื่อเห็นรอยยิ้มงดงามของหลี่เหวินจวินแล้ว เขาชะงักงันไป

หยางจงรีบเอ่ยออกมาทันที “องค์ชาย รีบขึ้นรถเถิด กระหม่อมจักตามไปที่หลังเอง”

หลี่จุ่นลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะยกมือคำนับหลี่เหวินจวิน

“ถ้าอย่างนั้น ต้องขอบพระทัยเสด็จพี่เป็นอย่างมากขอรับ”

พูดจบ เขาก็เข้าไปในรถม้าของหลี่เหวินจวินอย่างไม่เกรงใจ ในทันที

หลี่จุ่นแอบบ่นพึมพำในใจ

น่าจะไปแอบสืบมาแล้วมากกว่า

ไม่แน่ว่าการที่เขามีชื่อเสียงโด่งดังที่หอชุนฮวา น่าจะโดนท่านพี่ของเขาคนนี้ไปสืบหาข้อมูลอย่างละเอียดแล้ว

หลี่จุ่นไม่สามารถพูอะไรได้ ทำได้แค่เกาหัวไปมา แล้วเอ่ยออกมา

“น้องเองก็ไม่แน่ใจ เพียงแต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้น้องว่างไม่มีอะไรทำ เลยอ่านบทกลอนไปมากมายหลายเล่ม วันนั้นตอนที่พี่สามกับพี่ห้าให้ข้าแต่งกลอน ในสมอของข้าก็เกิดความคิดมากมาย พอเกิดแรงบันดาลใจเลยแต่งกลอนบทนั้นขึ้นมา...น้องเองก็ไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เขียนนับว่าดีหรือไม่ขอรับ”

หลี่เหวินจวินตะลึงงัน “ถ้าอย่างนั้นน้องหก ก็ช่างมีพรสวรรค์เหลือเกิน”

“ท่านพี่ชมเกินไปแล้ว...”

หลี่จุ่นไม่อยากพูดอะไรแล้ว เขาอยากจะจบบทสนทนาที่แสนน่าปวดหัวนี้ ถ้ายังคุยกันต่อไป ความก็อาจจะแตกก็เป็นได้ อีกฝ่ายจะจับได้ว่าเขาไม่ใช่หลี่จุ่นคนก่อน

ในที่สุดก็มาถึงสวนของราชวงศ์ในทางทิศเหนือของเมือง หลี่จุ่นรีบหาข้ออ้างบอกลาและลงจากรถทันที

เมื่อเห็นหลี่จุ่นรีบร้อนลงจากรถ หลี่เหวินจวินก็ร้องเตือนอยู่ด้านหลัง “น้องหก ระวังหน่อย ไม่ต้องรีบ”

หลี่จุ่นโบกมือไปมา แล้วหายตัวไปทันที

“องค์หญิง ปีที่ผ่านมานี้องค์ชายหกอ่านหนังสืออยู่ตลอดจริงๆ เพคะ”

นางกำนัลข้างกายหลี่เหวินจวิน เดินเข้ามากระซิบข้างหูของนาง “บางทีอาจจะเป็นจริงดั่งว่าก็ได้”