องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 346

อวี้เซียงกัดฟัน น้ำเสียงซับซ้อนเล็กน้อย เอ่ยว่า

“คนคนนั้น...คือคนที่หัวหน้าเรา...ชอบ!”

หัวหน้าจริง ๆ เลย...

ใจง่ายเหลือเกิน ยังไม่พูดถึงว่าโปรยเสน่ห์ใส่นาง ตอนนี้ในรถม้ามีเจ้าของตัวจริงนั่งอยู่ ข้างหลังยังตามมาอีกหนึ่ง

ชั่วขณะ ในใจอวี้เซียงเต็มไปด้วยอารมณ์อัดอั้น

อย่างที่คิด เสิ่นจิงหงในรถม้าร่างอรชรกระตุก สีหน้าเปลี่ยนเป็นอีหลักอีเหลื่อเล็กน้อย

โหลวฮวนฮวนแค่นฮึเสียงเย็น พูดขึ้นว่า “ข้ารู้แล้วว่าเป็นใคร! สายตาหัวหน้าของพวกเจ้าแย่ที่สุด ถูกผู้หญิงที่ตัวเองชอบหักหลังได้!”

อวี้เซียงไม่พูดต่ออีก

เวลานี้ มียอดฝีมือของสมาคมเทียนตี้เหินตัวลงมาจากหลังคา ตกอยู่บนรถม้า รายงานด้วยความเคารพ “อีกไม่ถึงลี้!”

จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังคาสองด้าน หลอมรวมกับราตรีดำมืด

มีความเป็นมืออาชีพมาก

ที่อีกฝ่ายบอกว่า ‘ไม่ถึงหนึ่งลี้’ ที่หมายถึงก็คือคนที่ตามไล่ล่าอยู่ข้างหลังนั่นเอง!

อวี้เซียงกัดฟันพูด “แม่นางฮวนฮวน รบกวนเจ้าแล้ว!”

โหลวฮวนฮวนสายตาเย็นเยียบ!

ดังคาด!

ไม่นาน ข้างหลังก็มีเสียงตะกุยฝีเท้าอาชาดังมาอยู่ไม่ไกล ท่ามกลางความขมุกขมัว โหลวฮวนฮวนเห็นอาชาสีขาวห้อตะบึงไล่ตามหลัง แม้จะเป็นค่ำคืนที่มืดมิด แต่ด้วยแสงบนท้องนภา โหลวฮวนฮวนยังมองออกว่านั่นคือจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่คลุมผ้าคลุมสีแดงก่ำ มือถือทวนสีเงิน!

จ้าวเฟยเอ๋อร์ในเวลานี้ องอาจห้าวหาญ ปากคลอทำนองไร้นามที่มีแต่ตัวเองได้ยิน วาจาสงบเสียงใสดังขึ้นจากริมฝีปากอ่อนนุ่มของนาง

“ราชวงศ์อู่มีหญิงงาม ทั่วแผ่นดินมีเพียงหนึ่งเดียว...”

“ชม้ายคราแรกล่มเมือง”

“ชายตาอีกคราล่มชาติ...”

“ล่มชาติล่มเมืองไม่ เพียงเพราะหญิงงามยากจะพานพบอีกครา”

“...”

ท่วงทำนองไร้นาม กอปรกับบทกลอนที่เขาเขียนเพื่อนาง จ้าวเฟยเอ๋อร์รู้สึกไพเราะจับใจและงดงามยิ่งแล้ว แต่ขณะเดียวกัน กลับรู้สึกอ้างว้างมากด้วย

เพียงเพราะหญิงงามยากจะพานพบอีกครา เพียงเพราะหญิงงามยากจะพานพบอีกครา...นี่ก็คือชะตาของพวกเราทั้งสองกระมัง

จ้าวเฟยเอ๋อร์คลอท่วงทำนองไม่หยุด ร้องบทกลอนที่ทั้งงดงามและอ้างว้างเล็กน้อยนี้ซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาจ้องตรงไปข้างหน้า มองรถม้าที่เร่งเดินทางอยู่ไม่ไกล

สงบมาก

เขาอยู่ในรถม้า อีกนิดเดียวก็จะเข้าใกล้แล้ว

แค่เข้าใกล้ก็พอ...

“ใยไม่รู้...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ร้องเพลง แววตาสงบนิ่ง แต่จู่ ๆ นางก็เรียกขึ้นเบา ๆ ว่า “หลี่จุ่น...”

ฟู่!

ลมกรรโชกหวีดหวิว!

นางรู้สึกว่าจัดการจ้าวเฟยเอ๋อร์ไปซะ ลดคู่ต่อสู้ไปหนึ่งคือเรื่องดี

แต่...เหมือนว่านางจะทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะถ้าตานั่นรู้ต้องเกลียดนางตายแน่ ดังนั้นจึงได้แต่คิดและรู้สึก

จ้าวเฟยเอ๋อร์แววตาแน่นิ่ง มองเพียงรถม้าที่วิ่งเร็วตรงหน้า อาชาใต้ร่างถูกนางใช้ทวนยาวเฆี่ยนไม่หยุด!

นางใกล้จะกำทวนยาวไม่อยู่แล้ว เลือดสดย้อมทวนยาวจนลื่นนิดหน่อย แต่ก็ยังกำแน่น

อีกอย่าง นางจะหยุดไม่ได้!

ต้องไล่ล่าโจมตีจนกว่าตัวจะตาย!

แต่ก่อนตายนางยังอยากตามให้ทัน อย่างนั้นต้องได้เห็นเขาเป็นครั้งสุดท้าย

แต่ เหมือนว่าเขาจะไม่อยากเห็นนาง นางตามมานานขนาดนี้ ส่งเสียงดังขนาดนี้แล้ว เขายังไม่ส่งเสียงเลย ไม่พูดสักคำ แม้เขาจะตะโกนมาสักคำ บอกให้นางอย่าตาม นางก็พอใจแล้ว

จ้าวเฟยเอ๋อร์คิดในใจ อาจเป็นเพราะนางตามล่าเขา เขาก็เลยไม่พอใจแล้วกระมัง คิดตำหนินางอยู่ละสิ แล้วยังอาจจะเกลียดนางด้วย

ถึงจ้าวเฟยเอ๋อร์จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทรมานนัก แต่ก็ไม่โทษเขา เพราะนางทำผิดจริง

ไม่ควรไล่ล่าโจมตีเขา แต่ควรช่วยให้เขาหนีไป

โหลวฮวนฮวนขมวดคิ้วและเริ่มโจมตีอีกครั้ง!

ชิ้ง!

ครั้งนี้ นางโจมตีทวนยาวในมือจ้าวเฟยเอ๋อร์ตกไปเลย ทวนยาวปักอยู่บนทางม้าด้านหลัง จ้าวเฟยเอ๋อร์ส่งเสียงครางต่ำในที่สุด เรือนร่างสั่นงันงก แต่นางเข้มแข็งอย่างไม่มีอะไรเปรียบ กัดฟันแน่น เร่งอาชาสีขาวใต้ร่างอย่างต่อเนื่อง!

ทันใดนั้น น้ำตานางหลั่งดังสายฝน เริ่มสิ้นหวัง แผดเสียงโหยหวน

“หลี่จุ่น!!!”