องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 37

ยามเว่ยได้มาถึงแล้ว

ทั้งสี่กลุ่มรวมตัวกันที่สนามประลอง แต่ละกลุ่มได้เตรียมม้าและธนูลูกศรไว้พร้อม

หลี่จุ่นหันไปพยักหน้าให้หลี่เหวินจวินเพื่อบ่งบอกถึงความขอบคุณ หลี่เหวินจวินหันไปมองเขาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ต้องพูดอะไรออกมาก็เข้าใจทุกอย่าง

รถม้าพระที่นั่งของหลี่เจิ้งฮ่องเต้ก็ตั้งอยู่ข้างๆ สีหน้าของหลี่เจิ้งดูเคร่งขรึม ไม่พูดอะไรสักคำ มองดูทั้งสี่กลุ่มในสนามประลอง

ขันทีหวังเหลียนพูดอธิบายในตอนท้าย

“องค์ชายองค์หญิงทั้งหลาย เกี่ยวกับการเปลี่ยนม้าและเพิ่มเติมธนูลูกศร แค่สั่งการให้ขันทีที่คอยติดตามรับใช้ก็พอ ส่วนสัตว์ที่องค์ชายองค์หญิงล่ามาได้นั้นก็ให้องค์รักษ์ขนกลับมาเก็บไว้ที่สนามประลอง... “

ทุกกลุ่มมีองค์รักษ์และขันทีจำนวนสิบคน

ขันทีรับหน้าที่ดูแลเพิ่มเติมธนูลูกศร ส่วนองค์รักษ์นั้นจะรับหน้าที่ขนย้ายสัตว์ที่ล่ามาได้ พร้อมกับคอยสอดส่องดูแลความปลอดภัยของหลี่จุ่นและคนอื่นๆพร้อมกัน

มิหนำซ้ำ คนพวกนี้ไม่เพียงแต่รับหน้าที่เพิ่มเติมอุปกรณ์หรือขนย้าย แต่ยังรับหน้าที่ในการสำรวจตรวจสอบ

สัตว์ทั้งหมดที่ถูกล่ามาได้จะถูกขนย้ายไปรวมไว้ที่เดียวกันในสนามประลอง แต่ละวันจะมีการจดบันทึกเอาไว้และหั่นเป็นชิ้นๆ เพื่อเตรียมแช่แข็ง เมื่อครบเจ็ดวันฮ่องเต้ก็จะนำมาเป็นเลี้ยงฉลองเป็นรางวัลให้กับเหล่าขุนนางทั้งหลาย

หวังเหลียนพูดจบ จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังว่า “ปล่อยเหยื่อ!”

ประตูคอกกวางในพื้นที่เลี้ยงสัตว์อันกว้างใหญ่ก็ได้เปิดออก

นี่เป็นพื้นที่ล่าสัตว์หลวง ทุกครั้งก่อนที่จะทำการล่าสัตว์ ก็จะจับสัตว์ที่ยังมีชีวิตเข้ามาเลี้ยงเอาไว้ล่วงหน้าไม่กี่ปี ขังไว้ในพื้นที่เลี้ยงสัตว์นี้ เมื่อถึงฤดูล่าสัตว์ก็จะปล่อยเข้าป่า เพื่อเปิดให้ล่า

หลี่จุ่นทอดสายตามองไป พื้นที่เลี้ยงสัตว์อันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ มีฝูงกวางหนึ่งวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง พุ่งเข้าไปในภูเขาที่มีต้นไม้ปกคลุม กระจายไปในที่ทิศทางต่างๆ

จำนวนที่กำหนดไว้คือสองร้อยตัว

นี่เป็นจำนวนสัตว์เมื่อสองวันก่อน!

หลังจากตกรอบไปสามครั้ง แต่ละกลุ่มจะสามารถล่าได้สองร้อยตัว

“องค์ชายองค์หญิงทั้งหลาย ยามเซิน(บ่ายสามโมง) เริ่มต้นการล่าสัตว์ แต่ว่าในยามซวี (หนึ่งทุ่ม)จะต้องกลับค่าย!”

หวังเหลียนพูดเสียงดัง “บัดนี้ ให้องค์ชายองค์หญิงทั้งหลาย เดินทางกลับไปยังค่ายชั่วคราวอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่สามารถทำการล่าสัตว์ได้!”

เมื่อหวังเหลียนพูดจบ กลุ่มขององค์ชายสี่ก็ขี่ม้าเข้าป่าไปทันที

ภายหลัง กลุ่มของรัชทายาทก็เริ่มออกเดินทางเช่นกัน

แต่กลุ่มของหลี่เหวินจวินกับหลี่จุ่นอยู่ท้ายสุด

“องค์ชาย พวกเราก็เข้าป่ากันเถอะ” หวังเยียนหรันเห็นว่ากลุ่มของหลี่เหวินจวินเริ่มมีการเคลื่อนไหวขึ้นแล้ว จึงหันหน้ามองไปที่หลี่จุ่น

“ก็ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้า

มองดูขันทีที่รับหน้าที่เพิ่มเติมธนูลูกศรกับองค์รักษ์ที่รับหน้าที่ขนย้ายสัตว์ แน่ใจแล้วว่าไม่มีจุดบกพร่อง แล้วจึงพยักหน้าตอบ

“องค์ชาย พวกเราจะรวมตัวกับองค์หญิงใหญ่ได้อย่างไร?”

คนกลุ่มหนึ่งเริ่มเดินทางเข้าป่า มุ่งไปยังค่ายชั่วคราว จ้าวเฟยเอ๋อร์มองดูกลุ่มหลี่เหวินจวินที่หายเข้าไปในป่าแล้ว จึงเอ่ยปากถามขึ้น

หลี่จุ่นพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวล เมื่อไปถึงที่ค่ายชั่วคราว องค์หญิงใหญ่ก็จะส่งคนมาประสานกับพวกเรา ถึงเวลานั้นจะต้องทำอย่างไร ก็ค่อยถามให้กระจ่างอีกที”

แม้จะดูเหมือนว่าเป็นการเอาเปรียบ แต่เมื่อไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้ว แค่ลำพังจ้าวเฟยเอ๋อร์คนเดียวก็เพียงพอที่จะแทนตัวของเขาได้หลายคน

ฝ่ายหลี่เหวินจวินก็ไม่ได้ถือว่าเสียเปรียบอะไร

“เพคะ องค์ชาย”

หญิงสาวทั้งสองสบตากัน และเห็นว่าช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดก็คือวันท้ายๆในการล่าสัตว์ จึงไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรต่อ

หญิงสาวทั้งสองกับองครักษ์และขันทีจึงเดินตามเสิ่นจิงหงออกไปทันที ก่อนจากไปเสิ่นจิงหงได้หันหน้ากลับมาเหลียวมองหลี่จุ่นที่สวมใส่ชุดเกราะทั้งตัว แลดูองอาจสง่าผ่าเผยชั่วพริบตา

องค์ชายที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ คิดจะเอาเปรียบองค์หญิงใหญ่ชัดๆ ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดองค์หญิงใหญ่จึงต้องร่วมมือกับเขาด้วย

ครั้งนี้

พวกเขาต้องเสียเปรียบอย่างมาก เหมือนเป็นการเสียแรงทำเพื่อองค์ชายที่ไม่เอาถ่านคนนี้เปล่าๆ

เสิ่นจิงหงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่องค์หญิงใหญ่ได้มีรับสั่งแล้ว ว่าห้ามแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการร่วมมือในครั้งนี้เด็ดขาด

นางก็ทำได้แค่รู้สึกไม่พอใจเท่านั้น

เวลาได้เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงยามเซิน

เริ่มต้นล่าสัตว์!

ด้านหน้าค่ายชั่วคราว หลี่จุ่นมองไปรอบๆป่าที่มีต้นไม้หนาทึบ หันหน้ามาพูดกับหยางจงที่อยู่ด้านหลังว่า

“หัวหน้าขันทีหยาง เอาธนูมา ข้าจะยิงธนูเล่นหน่อย”