องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 36

ยามเว่ยถึงจะเริ่มต้นการล่าสัตว์อย่างเป็นทางการ ก็คือช่วงเวลาประมาณบ่ายสอง แต่ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยง ไปหาหลี่เหวินจวินตอนนี้ น่าจะยังทัน

หลี่จุ่นก็ไม่รอให้เสียเวลา พาหวังเยียนหรันมุ่งไปยังที่พักของกลุ่มหลี่เหวินจวิน

หวังเยียนหรันกับหลี่เหวินจวินเป็นสหายที่สนิทสนมและพักอยู่ห้องเดียวกัน พานางไปเจรจาความร่วมมือน่าจะมีโอกาสสำเร็จมากกว่า

ถึงแม้ว่า

หลี่จุ่นเห็นว่าหลี่เหวินจวินเป็นห่วงเป็นใยตนเองถึงเพียงนี้ ถึงจะไปตามลำพังด้วยตนเอง โอกาสสำเร็จในการเจรจาความร่วมมือก็จะยิ่งมากขึ้น แต่ระมัดระวังหน่อยไว้บ้างก็ดี

“องค์ชาย ฝ่ายองค์หญิงใหญ่มีคนฝีมือดีอยู่ไม่น้อย อย่างเช่นบุตรชายของเจ้ากรมโยธาสองพี่น้องเซียวเจี้ยนกับเซียวเชียง บุตรชายของอวี่เหวินไท่ซืออวี่เหวินตู บุตรสาวเสิ่นคั่วไท่ฟู่เสิ่นจิงหง ทั้งสี่คนต่างก็เป็นทหาร ฝีมือไม่ด้อยไปกว่าหลี่เฟิงกับเสิ่นเลี่ยสมุนทั้งสองขององค์รัชทายาท!และอีกอย่าง พวกเขาอวดดีจองหอง ไม่แน่ว่าอาจจะต่อต้านองค์หญิงใหญ่และหันมาร่วมมือกับพวกเรา”

น้ำเสียงของหวังเยียนหรันมีท่าทางดูเป็นกังวล

บุตรชายบุตรสาวของขุนนางใหญ่ในราชสำนักเป็นยังไง นางย่อมรู้ดีกว่าหลี่จุ่นอยู่แล้ว

สีหน้าหลี่จุ่นรู้สึกคลายกังวลขึ้นมาและพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ถ้าหากว่าไม่สามารถขอความร่วมมือได้จริงๆก็ไม่ใช่ปัญหา แม้จะพึ่งพาความสามารถของพวกเราเองถึงยังไงก็ไม่ใช่กลุ่มที่ต้องอยู่ลำดับสุดท้าย”

หวังเยียนหรันจึงได้แต่พยักหน้า

ณ ตอนนี้ กลุ่มขององค์รัชทายาทกังองค์หญิงใหญ่เป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด อยากจะเอาชนะพวกเขา ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด

ทั้งสองได้มาถึงที่พักของกลุ่มหลี่เหวินจวิน ส่งคนไปรายงานก่อน ผ่านไปไม่นาน หลี่เหวินจวินก็สั่งคนเรียกให้พวกเขาเข้าไปด้านใน

“น้องหก เยียนหรัน พวกเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?” หลี่เหวินจวินยังคงพูดจาอ่อนหวานเช่นเคย พร้อมกับใบหน้าที่งดงามทำให้คนหลงใหล

“ถวายบังคมพี่หญิงใหญ่!”

“ถวายบังคมองค์หญิงใหญ่!”

ทั้งสองเชิญตามสบาย

“พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

หลี่เหวินจวินรีบบอกให้ทั้งสองนั่งลง จากนั้นก็เรียกให้คนเอาน้ำชามา

หญิงสาวทั้งสองก็จับมือกัน และพูดคุยกระซิบกระซาบกันอย่างใกล้ชิด ต่อมาหลี่จุ่นก็ไม่พูดจาให้เสียเวลา พูดตรงไปตรงมาอย่างไม่อ้อมค้อมว่า

“พี่หญิงใหญ่ ที่ข้ามาในครั้งนี้ก็เพื่อต้องการเจรจาขอความร่วมมือกับพี่หญิงใหญ่

“ขอความร่วมมืองั้นหรือ?” หลี่เหวินจวินอึ้งไปชั่วขณะ

“ใช่แล้ว!”

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “การแข่งขันล่าสัตว์ในครั้งนี้ ข้าต้องการให้ได้สามลำดับต้น ฉะนั้นจึงอยากจะร่วมมือกับพี่หญิงใหญ่ เพื่อให้ผ่านด่านแรกไปอย่างราบรื่น!”

หลี่เหวินจวินกลอกตาไปมา หันไปมองหวังเยียนหรัน เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูจริงใจของเยียนหรัน จึงเอ่ยปากถามขึ้นมาอย่างช้าๆ

“เจ้าได้วางแผนการร่วมมือไว้อย่างไรบ้าง?”

หลี่เหวินจวินแสดงสีหน้าที่คาดไม่ถึง แต่ก็พยักหน้าอย่างช้าๆและพูดขึ้นว่า “ได้สิ ข้าตกลงร่วมมือกับเจ้า”

หลี่จุ่นแสดงสีหน้าดีใจขึ้นมา และรีบเอ่ยปากขอบพระทัยว่า

“ขอบพระทัยพี่หญิงใหญ่?”

“ขอบพระทัยองค์หญิงเพคะ!” ใบหน้าอันงดงามของเยียนหรันก็รู้สึกยินดี

นางรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจรจาได้สำเร็จ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะราบรื่นถึงเพียงนี้ ทว่า ความห่วงใยที่องค์หญิงใหญ่มีต่อหลี่จุ่นนั้นไม่ธรรมดา

เธอสามารถสังเกตออกมาได้

ที่องค์หญิงใหญ่ยอมตอบตกลง ไม่ได้อยู่ที่ฝีมือยิงธนูของเจ้าเฟยเอ๋อร์ แต่เป็นเพราะว่าหน้าตาของหลี่จุ่น

นางห่วงใยหลี่จุ่น มากกว่าที่ห่วงใยองค์ชายท่านอื่นๆ แม้แต่องค์ชายที่เกิดมาในครรภ์มารดาเดียวกัน นางก็ไม่เห็นความสำคัญเท่ากับหลี่จุ่น

หวังเยียนหรันเป็นถึงสหายที่สนิทสนมของหลี่เหวินจวิน ยิ่งต้องเข้าใจนางมากกว่าผู้อื่น

และได้พูดคุยถึงเรื่องอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย แล้วหลี่จุ่นกับหวังเยียนหรันก็ขอตัวลา กลับไปยังที่พักของตนเอง

หลี่เหวินจวินรอให้พวกเขากลับไปก่อน จึงค่อยเรียกให้คนเข้ามา และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาแข็งกร้าวว่า

“สั่งการออกไป พวกเราได้ร่วมมือกับองค์ชายหกแล้ว แบ่งสัตว์ที่ล่ามาได้อย่างเท่าๆกัน ถ้าใครไม่เห็นด้วย ก็ให้เข้ามาพบข้าด้วยตัวเอง!”